Αδιαφορεί για την κόρη μας. Αγαπάει μόνο τα παιδιά από τον πρώτο του γάμο!

<p>Για τον σύζυγό μου είναι ο δεύτερος γάμος. Μαζί μου έκανε μια κόρη που είναι τώρα 8 χρονών κι από τον πρώτο του γάμο, έχει δύο παιδιά μεγάλα. Από την αρχή του δικού μας γάμου προκαλούσε ο ίδιος έντονους καβγάδες με σκοπό να επιβάλει τη δική του άποψη ή επειδή παρεξηγούσε κάποια αντίδραση δική μου. Καθώς η κόρη μας μεγαλώνει, δεν έχει ο ίδιος καλλιεργήσει μια καλή σχέση μαζί της, με αποτέλεσμα η μικρή να είναι περισσότερο προσκολλημένη σε εμένα και να έχει φοβίες, ιδιαίτερα τη νύχτα.</p>
<p>Επίσης ο ίδιος δείχνει με διάφορες πράξεις του μια μεγαλύτερη αδυναμία στα παιδιά από τον πρώτο του γάμο, κάτι που η μικρή αντιλαμβάνεται. Πώς πρέπει να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση; Πώς θα ενισχύσω την αυτοπεποίθηση του παιδιού όταν ο πατέρας της δε φέρεται όπως πρέπει;</p>
<p><strong>Η απάντηση της ειδικού στο ερώτημά σας:</strong></p>
<p>Μέσα από το μήνυμά σας θέτετε δύο πολύ σοβαρά ζητήματα, τη σχέση του συζύγου με εσάς και τη σχέση του πατέρα με την κόρη.</p>
<p>Κάνετε αναφορά σε έντονους καβγάδες, που προκαλούσε ο ίδιος με σκοπό την επιβολή της θέσης του και σίγουρα αυτή η αναφορά σας σκιαγραφεί μια απόλυτη και αυταρχική προσωπικότητα που δεν ακούει. Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η σχέση με την κόρη, όπου και πάλι δεν αφουγκράζεται τις ανάγκες, δεν έχει χτίσει μια ουσιαστική σχέση κι έτσι η μικρή σας προσκολλάται σε εσάς για να λάβει ενδιαφέρον, προσοχή, ανακούφιση.</p>
<p>Σε αυτές τις συμπεριφορές προστίθεται όπως λέτε μια "αδυναμία" στα μεγαλύτερα παιδιά που γίνεται αντιληπτή από τη μικρή σας και σε αυτό το σημείο θα ήθελα καταρχήν να σας ενισχύσω να μην καλλιεργείτε από πλευράς σας τέτοιου είδους συγκρίσεις που μόνο πληγώνουν την κόρη σας. Σαφέστατα θα αναγνωρίσετε τα συναισθήματά της , "καταλαβαίνω πόσο άσχημα αισθάνεσαι, πρέπει να σου είναι δύσκολο όλο αυτό" όμως είναι σημαντικό να της εξηγήσετε πως κάθε ηλικία έχει διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας μεταξύ γονιού-παιδιού και σε κάθε περίπτωση αξίζει να της υπογραμμίζετε πως αξίζει όλη την προσοχή και όλο το ενδιαφέρον, όμως ο κάθε άνθρωπος και γονιός προσφέρει το ενδιαφέρον του με άλλο τρόπο. Είναι σπουδαίο να μπορείτε να υπερασπίζεστε τον ρόλο του πατέρα, χωρίς φυσικά να παραγνωρίζετε το πως αισθάνεται με κάποιες συμπεριφορές του. Με την πάροδο των χρόνων, και ενώ ωριμάζει συναισθηματικά, θα μπορέσει να αξιολογήσει συνολικά την παρουσία του στη ζωή της.</p>
<p>Αναρωτιέστε πως θα μπορέσετε να διαχειριστείτε τα ελλείμματα στις σχέσεις μέσα στην οικογένεια και ο τρόπος είναι ένας, η επικοινωνία. Χρειάζεται να μιλήσετε σε εκείνον, χωρίς "κατηγορώ" μα με διάθεση κατανόησης, άλλωστε μόνο αν κατανοήσουμε κάποιον μπορούμε να τον βοηθήσουμε να αλλάξει. "Αισθάνομαι πως είσαι απόμακρος από εμένα αλλά και από το παιδί, θα θελες να μοιραστείς μαζί μου τι σου συμβαίνει;". "Το παιδί μας φαίνεται να έχει φοβίες και να δυσκολεύεται συναισθηματικά, που πιστεύεις πως οφείλεται αυτό; πιστεύεις πως μπορεί να έχεις παίξει κάποιο ρόλο στο να μην νιώθει συναισθηματική ασφάλεια μέσα στο οικογενειακό της σπίτι;"</p>
<p>Για να σας ακούσει, θα χρειαστεί να είστε ανοικτή στην επικοινωνία, στο να τον ακούσετε και όχι απλά στο να πείτε αυτά που πιστεύετε. Ιδιαίτερα βοηθητική επίσης θα είναι η αναγνώριση των δικών σας λαθών στη μεταξύ σας σχέση, αλλά και στο γονεϊκό σας ρόλο, ώστε να του δείξετε πως δε θεωρείτε εκείνον υπεύθυνο για όλα, κάπου και οι δικοί σας χειρισμοί δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα.</p>
<p>Ένα παιδί έχει απόλυτη ανάγκη την αγάπη, το ενδιαφέρον, το νοιάξιμο των γονιών που το βοηθούν να νιώθει πως αξίζει. Η συναισθηματική απόσταση του γονιού, βιώνεται σαν απόρριψη, και σαφώς οδηγεί σε χαμηλή αξία εαυτού: "αν ο γονιός μου δεν με αποδέχεται, ποιος μπορώ να ελπίσω πως θα με αποδεχτεί στη ζωή μου;"</p>
<p>Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να μιλάτε με το παιδί σας, να το ακούτε και να το ενισχύετε να εκφράζει όσα έχει μέσα του όσο στενάχωρα κι αν είναι. Ακόμη μπορείτε να την ενισχύσετε να εκφράζει στον πατέρα της τα συναισθήματά της, έτσι θα αισθάνεται περισσότερο ειλικρινής με τον εαυτό της και τους άλλους και κατά συνέπεια πιο δυνατή, λιγότερο φοβισμένη. Και να θυμάστε, τέλος, πως η σημαντικότερη μάθηση για το παιδί μας είναι ο τρόπος που παρακολουθεί εμάς να συμπεριφερόμαστε, να βάζουμε όρια, να σεβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό.</p>
<p><em><strong>Φρόσω Φωτεινάκη</strong></em><br /><em><strong>MBACP Συμβουλευτική Ψυχολόγος</strong></em><br /><em><strong>Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεύτρια</strong></em><br /><em><strong>Τ: 211 1845239 Κ: 6981015684</strong></em></p>

Σχετικά άρθρα