<p>Είμαι 23 ετών, παντρεμένη και έχω ένα παιδί 2 ετών. Με τον σύζυγό μου παντρευτήκαμε λόγω εγκυμοσύνης, ενώ δεν ήμασταν μαζί ούτε έναν μηνά. Επομένως δεν γνωριζόμασταν καν, άπλα περνούσαμε καλά κάποιες βραδινές ώρες. Έγινε ένα "ατύχημα", πήρα το χάπι της επόμενης μέρας, δεν έδρασε, ανακαλύψαμε ότι είμαι έγκυος. Αυτός ήταν τότε 35 και χάρηκε, μιας και όπως έλεγε ήταν σε ηλικία για παιδιά κλπ.</p>
<p>Παντρευτήκαμε. Ήμασταν πολύ καλά μεταξύ μας, με στήριζε, τον στήριζα, μέχρι περίπου τον 8ο μηνά οπότε ξέχασε το facebook του ανοιχτό και διάβασα τις συζητήσεις του. Ο σύζυγός μου συνομιλούσε με πάρα πολλές γυναίκες, όλων των ηλικιών κι ενώ ήμουν έγκυος (στην αρχή) ζητούσε από κοπέλες να βρεθούνε. Τρελάθηκα! Όλος ο κόσμος μου γκρεμίστηκε ξαφνικά. Άρχισα να νιώθω μόνο αρνητικά πράγματα. Μαλώσαμε. Μου είπε να μην ασχολούμαι με το παρελθόν του και ότι ήμασταν στην αρχή και του ήταν δύσκολο να ξεκόψει. Δεν το δέχτηκα πότε! Απ' όταν ανακάλυψα τα μηνύματα, η σχέση μας άρχισε να γίνεται χάλια. Από τότε σταματήσαμε να μιλάμε με λέξεις όπως "αγάπη μου" κλπ, οι συζητήσεις μας αφορούν μόνο το παιδί και το σούπερ μάρκετ. Άρχισαν και οι προσβολές εκ μέρους του, άρχισαν οι βρισιές εκ μέρους μου. Μου έλεγε (ενώ ήμουν έγκυος) ότι ήμουν σαν αγελάδα. Έχασα 22 κιλά μόνο για να του αρέσω ξανά και μετά άρχισε να με λέει κοκαλιάρα κτλ. Με απαρνιόταν σεξουαλικά συνέχεια, απομακρυνθήκαμε τόσο πολύ που δεν αγκαλιαστήκαμε πότε ξανά.</p>
<p>Από τότε κάναμε σεξ ανά 6 μήνες και μετά από πολλή προσπάθεια εκ μέρους μου να βρω το θάρρος να τον πλησιάσω, μιας και λόγω άρνησης με γέμισε κόμπλεξ. Στη συνεχεία κάναμε κάτι μετά από έναν χρόνο. Είχα σπιράλ απ' όταν γέννησα λόγω της κατάστασης μεταξύ μας, καθώς δεν επιθυμούσα άλλο παιδί. Όμως το σπιράλ απέτυχε κι έτσι τώρα είμαι έγκυος στο 2ο μας παιδί.</p>
<p>Με τις σχέσεις μεταξύ μας να είναι χάλια και πάνω απ' όλα η ψυχολογία μου. Λείπει μήνες ολόκληρους λόγω της δουλειάς του και εγώ μεγαλώνω μόνη μου το παιδί μας (φυσικά με την οικονομική του στήριξη). Τώρα που είμαι έγκυος, όλη μέρα κλαίω γιατί σκέφτομαι πόσο χάλια θα είναι όλα: Θα είμαι μονή με 2 παιδιά, ένα 3χρονο να το κυνηγάω κι ένα νεογέννητο. Σκέφτομαι ξανά και ξανά τον πόνο της καισαρικής και ότι θα είμαι μονή μου και δεν ξέρω πώς θα τα καταφέρω. Έκανα 2 εβδομάδες να περπατήσω την πρώτη φορά. Πώς θα τα καταφέρω; Νιώθω ότι δεν υπάρχει ίχνος αγάπης και κατανόησης. Νιώθω απαίσια με τον εαυτό μου. Σκέφτομαι συνεχεία πόσο άχρηστη είμαι που λέω πως δεν θα τα βγάλω πέρα. Θέλω μια αγκαλιά και δεν την έχω! Σκέφτομαι να το ρίξω το παιδί. Του το είπα. Μου είπε "ντροπή σου". Νιώθω ακόμα πιο άχρηστη. Στον μικρο μου έχω αρχίσει και του φωνάζω χωρίς λόγο και μετά κλαίω γιατί φυσικά δεν φταίει! Κλαίω συνεχεία. Η μάνα μου μου λέει: "σιγά, όλες οι άλλες πως τα καταφέρνουν;"(έλα ντε;) Οι φίλες μου να μην καταλαβαίνουν (απολυτά λογικό) και ο μικρός μου να με βλέπει να κλαίω κάθε μέρα και να έρχεται κοντά μου λυπημένος. Νιώθω ακόμα πιο άχρηστη, δεν μπορώ καν να είμαι καλά μπροστά στο παιδί μου. Νιώθω ότι θα τρελαθώ. Γιατί να φέρω 2ο παιδί στον κόσμο; Δεν φτάνει το ένα που δεν βλέπει τους γονείς του αγαπημένους, που θα μεγαλώσει νομίζοντας ότι αυτό είναι το φυσιολογικό; Είμαι απελπισμένη. Ήθελα να ξεκινήσω να βλέπω ψυχολόγο, άλλα φυσικά για τον άντρα μου είναι πετάμενα λεφτά, δεν θέλει. Νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο!</p>
<p><strong>Η απάντηση της ειδικού στο ερώτημά σας:</strong></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια, διαβάζοντας αυτά που έχετε γράψει κατανοώ και αντιλαμβάνομαι ένα μεγάλο όγκο συναισθημάτων και εκρήξεων, ενώ παράλληλα είστε αντιμέτωπη με πολλά μέτωπα ανοιχτά. Από την μια η σχέση σας με τον άντρας σας, από την άλλη η σχέση με το παιδί σας και φυσικά ο ερχομός του νέου μέλους. Το ζήτημα και το ερώτημα είναι όχι πως θα λυθούν αυτά, αλλά αν θέλετε να κάνετε ένα βήμα για εσάς και να κατανοήσετε τι σας συμβαίνει.</p>
<p>Αρχικά, καλό θα ήταν να βρείτε τρόπους να εκτονώνεται αυτά που αισθάνεστε, ίσως να βρείτε τι θα σας άρεσε να κάνετε και να αφιερώστε χρόνο για εσάς, πέραν των καθημερινών υποχρεώσεων σας ώστε με κάποιο τρόπο να αποφορτιστείτε. Επίσης καλό θα ήταν να αποφεύγετε τέτοιους χαρακτηρισμούς κατηγορηματικούς για τον εαυτό σας όπως «είμαι άχρηστη». Δεν οδηγούν σε κάποιο αποτέλεσμα, αντιθέτως σας βάζουν σε ένα συνεχόμενο φαύλο κύκλο θλίψης και ανημποριάς. Πώς θα μπορούσατε άλλωστε να θεωρηθείτε άχρηστη εφόσον προσπαθείτε για κάτι καλύτερο για την οικογένειά σας, ζητώντας βοήθεια ήδη, ενώ παράλληλα φροντίζετε γι' αυτήν;</p>
<p>Προσπαθείστε να απενοχοποιηθείτε από τα ενοχικά συναισθήματα σας για το αν είστε καλή μητέρα, ή αν σας βλέπει το παιδί σας να κλαίτε, δεν είναι δικό σας μερίδιο ευθύνης μόνο. Δηλαδή, δεν έχετε δημιουργήσει εσείς και μόνο μια οικογένεια, δεν είστε εσείς και μάνα και πατέρας, έχετε αναλάβει και επωμιστεί όλη την ευθύνη της οικογένειας που όμως δεν είναι μόνο δική σας. Παρατηρώντας όσα έχετε αναφέρει διακρίνω πως για όλα προσπαθείτε μόνο εσείς, κάνετε αλλαγές επάνω σας για είστε ποθητή στον σύζυγό σας, είστε παρούσα στο σπίτι με την ανατροφή του παιδιού σας, προσπαθείτε να τον πλησιάστε με διάφορους τρόπους και όλα αυτά εσείς… Αναρωτηθείτε πού βρίσκεται ο σύζυγός σας σε όλα αυτά, στη σχέση σας, στη διαπαιδαγώγηση του παιδιού σας, πώς συντελεί ο ίδιος στην δική σας ευτυχία και του παιδιού σας; Και πώς θέλετε εσείς να είστε πραγματικά σε όλο αυτό;</p>
<p>Είναι σημαντικό να σας τονίσω ότι καλό θα ήταν να επισκεφτείτε έναν ειδικό, θα σας βοηθήσει να βρείτε τις ισορροπίες σας τον εαυτό σας, και την ψυχική σας υγεία. Μέσω της δική σας ψυχικής κατανόησης θα μπορέστε να ανταπεξέλθετε σε αυτό που τώρα φαντάζει αδύνατο. Αναρωτηθείτε, το να αφιερώστε χρόνο για εσάς μέσω συνεδριών πόσο χαμένα χρήματα είναι; Σκεφτείτε πως αυτός ο καινούργιος τρόπος ίσως να δώσει άλλες διεξόδους και άλλες οπτικές για αυτά που αντιμετωπίζεται.</p>
<p>Με εκτίμηση,</p>
<p><strong>Ανδριανάκη Γωγώ</strong></p>
<p>Κοινωνική Λειτουργός – Ψυχοθεραπεύτρια</p>
<p>Τηλ:6943072669</p>
<p>Mail: [email protected]</p>