Τσακωμός με το παιδί για το διάβασμα: «Δε θέλει να μπει στο Πανεπιστήμιο, δε διαβάζει καθόλου. Τι να κάνω;»

16/11/2017
Ομάδα Σύνταξης
Οικογένεια

Πήρα την απόφαση να ζητήσω τη βοήθεια των ειδικών στο θέμα που με ανησυχεί, με στενοχωρεί, με προβληματίζει, που τελικά θεωρώ ότι πλέον έχω χάσει τον έλεγχο.
Ο γιος μου έφηβος 18,5 ετών, τελείωσε πέρυσι το λύκειο, δεν πέρασε κάπου. Φέτος θα ξαναδώσει για 2η φορά. Ενώ στο Γυμνάσιο ήταν ένας καλός μαθητής πάντα όμως με την επίβλεψη του μπαμπά του, στο Λύκειο δεν δεχόταν κανέναν έλεγχο. Αποτέλεσμα να πηγαίνει στο σχολείο αδιάβαστος, χωρίς να μπορούμε να τον πείσουμε, ούτε να τον συνετίσουμε. Μας έλεγε "δεν δίνω ακόμη πανελλήνιες, τότε θα διαβάσω". Δυστυχώς ούτε πέρυσι που έδινε εξετάσεις πήρε την απόφαση να διαβάσει. Ανέβαλε συνέχεια από αύριο σε αύριο. Επέλεξε το 1ο πεδίο ανθρωπιστικών σπουδών με Αρχαία, Λατινικά, Ιστορία, έκθεση, όχι γιατί του άρεσαν, αλλά γιατί δεν άντεχε καθόλου τα Μαθηματικά. Αποτέλεσμα; Μέχρι τα Χριστούγεννα με πίεση, με προσπάθεια από εμάς έστω, να προσπαθεί στο ελάχιστο. Από τα Χριστούγεννα και μετά εγκατέλειψε το φροντιστήριο των Λατινικών στο οποίο πήγαινε μόνος του, ενώ συνέχισε στα Αρχαία και έκθεση που πήγαινε με τον γιο φίλων μας.
Ερχόταν από το φροντιστήριο έπεφτε για ύπνο μέχρι το βράδυ, γιατί ήταν κουρασμένος. Όταν ξυπνούσε έφευγε έξω για να δει τους αγώνες της ομάδας του σε καθημερινή βάση. Όταν επέστρεφε, κλεινόταν στο δωμάτιο ώρες με το κινητό για να μαθαίνει τα νέα της ομάδας. Τα αποτελέσματα τα ζήσαμε το καλοκαίρι. Δεν μπορώ να πω ότι συνειδητοποίησε ιδιαίτερα ότι ο κολλητός του -παρότι ήταν κατώτερος του -πέτυχε στο πανεπιστήμιο, ο γιος των φίλων που πήγαιναν φροντιστήριο μαζί, επίσης πέρασε στα ΤΕΙ. Ο δικός μου να δικαιολογείται "σιγά τις σχολές, εγώ στο άλλο πεδίο θα μπορούσα να περάσω", αλλά στην πράξη τίποτε, ενώ υποσχέθηκε ότι θα προσπαθήσει φέτος με πειράματα ποιο πεδίο θα επιλέξει με δοκιμή ενός μήνα. Μόλις όμως ήρθε η ώρα του πρώτου διαγωνίσματος ανακοίνωσε στον καθηγητή ότι "έχω κενά στα Μαθηματικά, δεν θα τα καταφέρω, άρα σταματάω".
Δυστυχώς 2 μήνες τώρα η κατάσταση ίδια: Ξυπνάει το πρωί, 2 ώρες φροντιστήριο στο σπίτι 10-12 και μέχρι τις 3 που γυρίζω από τη δουλειά τον βρίσκω στο κρεβάτι με το κινητό. Κοιμάται μέχρι τις 8 το βράδυ και στη συνέχεια πάλι με το κινητό. Έχω γίνει υστερική. Του μιλάω με το καλό στην αρχή "ποιος είναι ο στόχος σου; Τι περιμένεις με αυτή την ανύπαρκτη προσπάθεια; Τι θέλεις να κάνεις; Να σταματήσεις το φροντιστήριο αφού δεν θέλεις, να μην ταλαιπωρείσαι ούτε ο ίδιος, ούτε κι εμείς". Δυστυχώς κανένα αποτέλεσμα.
Ο πατέρας του, πιο υπομονετικός από εμένα, τον παίρνει με το καλό, του μιλάει ήρεμα, τον χτυπά στο φιλότιμο. Με παρακάλια έστω τον βάζει ένα μισάωρο να ασχοληθεί. Εγώ δυστυχώς -αν και είμαι εκπαιδευτικός- δεν μπορώ να αντιμετωπίσω την άρνησή του. Στεναχωριέμαι αφάνταστα που τον στεναχωρώ, ξέρω ότι είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος που θέλει πολύ υπομονή, επιμονή, θέλει να είμαι δίπλα του. Αλλά δυστυχώς όταν τον βλέπω συνέχεια με το κινητό, όταν του λέω να διαβάσει αυτά που του γράφει η καθηγήτρια του, κι αυτός με ειρωνεύεται, ξεφεύγω, δεν κρατιέμαι.
Το άλλο πρόβλημα εκτός του διαβάσματος είναι το φαγητό. Παρότι το πρωί του φτιάχνω τις φέτες του, το γάλα του, επειδή σηκώνεται στο παραπέντε πριν έρθει η καθηγήτρια, δεν τρώει πρωινό, αλλά ούτε όταν τελειώσει το μάθημα. Έχει αδυνατίσει, με φοβίζει.
Το τρίτο σπουδαιότερο: Μονίμως διαπιστώνει προβλήματα με την εμφάνισή του. Τον ενοχλεί το σαγόνι του που πετάει προς τα έξω. Πριν μια εβδομάδα είδε στο μέτωπο του ότι τάχα μου είναι πρησμένο. Προσπαθώ να τον ηρεμήσω λέγοντας ότι είναι στην εφηβεία, αλλάζει το σώμα του, οι ορμόνες του είναι στα ύψη, δεν πρέπει να ανησυχεί. Αλλά δυστυχώς η απάντηση είναι "εγώ θα πάω σε γιατρούς να μου τα φτιάξουν, δεν βγαίνω έξω για να μη με βλέπουν πως είμαι". Σε όλα αυτά σιγοντάρει ο μπαμπάς: "είναι λίγο πρησμένο, αλλά θα περάσει". Παρότι πήγαμε στον χειρούργο του τοπικού καταστήματος δήλωσε ότι δεν χρειάζεται καμία ανησυχία, να μην το σκέφτεται, να ασχοληθεί με τα μαθήματά του, να τρέφεται σωστά.
Όλη αυτή η κατάσταση έχει κάνει την καθημερινότητά μας δύσκολη. Περισσότερο βέβαια του γιου μου. Ζητώ τη γνώμη σας πώς να τα αντιμετωπίσω.
Στο ερώτημά σας απαντά η Γεωργία Πουλημενέα:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Η κατάσταση που περιγράφετε φαίνεται ότι βαραίνει τόσο εσάς και τον σύζυγό σας όσο και το γιο σας. Καταλαβαίνω ότι αυτό που μπλοκάρει το γιο σας είναι η αυξημένη προσδοκία από μέρους σας. Φαίνεται ότι περιμένετε από αυτόν να "πετύχει πάση θυσία", ενώ τον συγκρίνετε με συνομηλίκους του αναφέροντας τις σχολές στις οποίες εισήχθησαν. Ίσως θα βοηθούσε να αναρωτηθείτε αν το ζητούμενο είναι να εισαχθεί σε οποιαδήποτε σχολή γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι ένδειξη επιτυχίας, ούτε θα τον κάνει ευτυχισμένο. Δεν αναφέρετε αν ο γιος σας επιθυμεί να ακολουθήσει κάποιο συγκεκριμένο επάγγελμα. Φαίνεται μπερδεμένος και με καταθλιπτική διάθεση. Κλείνεται στον εαυτό του, περνά αρκετή ώρα στο δωμάτιό του. Αναρωτιέμαι μήπως νιώθει "αποτυχημένος" γιατί σας απογοήτευσε.
Καταλαβαίνω απόλυτα ότι πιστεύετε στις ικανότητές του και σας θλίβει το γεγονός ότι φαίνεται μπερδεμένος. Χρειάζεται όμως να μην επεμβαίνετε καθόλου στον τρόπο που διαβάζει ή ασχολείται με την εισαγωγή του σε πανεπιστημιακά ιδρύματα. Επενδύστε χρόνο στο να μιλήσετε για θέματα που τον ευχαριστούν ή σε δραστηριότητες που απολαμβάνει. Το επάγγελμα του είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση και χρειάζεται την υποστήριξή σας για να ακολουθήσει αυτό που τον ικανοποιεί. Αν δεν το έχει βρει (που είναι πολύ λογικό αφού είναι 18.5 χρονών) ας επισκεφθεί έναν σύμβουλο επαγγελματικού προσανατολισμού προκειμένου να διερευνήσει τις κλίσεις του.
Η εισαγωγή σε μια σχολή -πιστέψτε με- δεν έχει να κάνει με την επιτυχία αν δεν ικανοποιεί τον ίδιο. Πολλά νέα παιδιά με επισκέπτονται στο γραφείο αφού έχουν ολοκληρώσει το πτυχίο τους και συνειδητοποιούν ότι δεν τους αρέσει το αντικείμενο στο ελάχιστο. Πολλοί πέρασαν γιατί δεν ήξεραν τι να δηλώσουν στο μηχανογραφικό και ακολούθησαν τη συμβουλή των γονιών τους.
Ο γιος σας φαίνεται να είναι επιβαρυμένος ψυχολογικά. Όσο είναι έτσι δεν θα μπορέσει να αποφασίσει τι θα ακολουθήσει στη ζωή του. Μιλήστε μαζί του, τονίστε του ότι είσαστε περήφανη γι' αυτόν επειδή είναι έτσι όπως είναι και ότι δεν κρίνεται η αξία του από την επιτυχία του στις εισαγωγικές εξετάσεις. Ενθαρρύνετε τον να ακολουθήσει το επάγγελμα που θέλει ανεξαρτήτως σπουδών και "κοινωνικού στάτους". Αν συνεχίσει να εμφανίζεται απομονωμένος και μπερδεμένος καλό είναι να επισκεφθείτε κάποιον ειδικό.
Πουλημενέα Γεωργία Κλινική Ψυχολόγος – Ψυχολόγος υγείας <a href="http://www.mentalcare.gr" target="_blank">www.mentalcare.gr</a> 6978798298 / [email protected]