Οι γονείς δεν με αφήνουν να μείνω με το αγόρι μου. Τι να κάνω;

<p>Το πρόβλημα μου είναι η μητέρα μου. Είμαι 21 ετών και πριν κάποιους μήνες, γνώρισα ένα παιδί στο ξενοδοχείο που δούλευα. Είμαστε μαζί από τότε. Εγώ είμαι από νησί κι αυτός από Λάρισα. Πριν τον γνωρίσω ήθελα να φύγω από την Κρήτη να πάω σε μια άλλη πόλη, να βρω δουλειά και να ζήσω εκεί που θα επέλεγα. Έτυχε λοιπόν να γνωρίσω το αγόρι μου και να αποφασίσουμε να ζήσουμε μαζί. Ακούγεται βιαστική αυτή η απόφαση, αλλά είναι κάτι που θέλουμε και οι δύο πολύ. Έχει δικό του σπίτι στη Λάρισα το οποίο δε χρειάζεται να το πληρώνουμε, πράγμα που μας διευκολύνει, διότι θα δουλεύουμε και θα μπορούμε να μαζέψουμε χρήματα. Ανακοίνωσα στη μητέρα μου αυτή την απόφαση. Ήταν θετική στην αρχή.</p>
<p>Όταν λοιπόν ήρθα διακοπές στη Λάρισα, άρχισαν οι τσακωμοί μεταξύ μας εμένα και της μητέρας μου. Μου είπε πως κάνω λάθος επιλογή, πως το να συζήσω με το αγόρι μου θα είναι λες και είμαστε παντρεμένοι, δε θα έχω το χώρο μου, δε θα αποκτήσω αυτά που θέλω, δηλαδή δίπλωμα αυτοκινήτου, ρούχα, δικό μου σπίτι. Αλλά δεν καταλαβαίνει πως αν επέλεγα να μείνω σε μια άλλη πόλη θα νοίκιαζα και επίσης θα ήμουν μόνη. Ενώ τώρα τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα και επίσης θα είμαι με έναν άνθρωπο που αγαπώ πολύ και χαίρομαι να μοιράζομαι την καθημερινότητα μου μαζί του. Τι να κάνω; Πώς να της δώσω να καταλάβει ότι αυτό θέλω να κάνω αυτή τη στιγμή; Δε θέλω γενικά να μείνω στο νησί. Δε νιώθω καλά εκεί θέλω να ξεφύγω. Επίσης δεν ξέρω τι να πω στον πατέρα μου. Είμαι σίγουρη ότι η απόφαση μου να μείνω μαζί με το αγόρι μου δε θα του αρέσει καθόλου. Βοηθήστε με σας παρακαλώ.</p>
<p><strong>Στο ερώτημά σας απαντά η ψυχολόγος Ζωή Στραβοπόδη, τηλ. 6972462110, email: [email protected], website: <a href="http://www.psychotherapy4all.gr" target="_blank">www.psychotherapy4all.gr</a>:</strong></p>
<p>Η οριοθέτηση των ίδιων μας των γονιών είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα μιας και σχεδόν πάντα τα συναισθήματά μας γι' αυτά που μας κάνουν είναι αντιφατικά (πχ. από τη μία νιώθουμε καταπίεση και θυμό και από την άλλη κατανόηση στις δυσκολίες τους).</p>
<p>Νομίζω ότι για να λυθεί το πρόβλημα που αναφέρεις θα χρειαστεί να δουλέψεις τη σχέση σου με τους γονείς σου, να τους μιλήσεις (χωρίς να τους κατηγορήσεις) για τις ανάγκες σου, για το πώς νιώθεις, για το τι φοβάσαι ό,τι θα γίνει αν επιλέξεις να τους ακούσεις, και τι αν επιλέξεις να μην τους ακούσεις, για το πώς σε έχει επηρεάσει μέχρι σήμερα η στάση τους, και γενικά να τους πεις ότι πλέον δεν χρειάζεσαι προστάτες, αλλά δυο ανθρώπους να μπορείς να ακουμπήσεις και να εμπιστευτείς αν και όταν αντιμετωπίσεις κάποια δυσκολία.</p>
<p>Και να τους επισημάνεις ότι όσο σε πιέζουν κι όσο νιώθεις ότι φοβούνται και ανησυχούν για εσένα και τις επιλογές σου, τόσο πιο δύσκολο γίνεται για εσένα να τους εμπιστευτείς και ότι φοβάσαι ότι θα καταλήξεις είτε να τους απορρίπτεις, είτε να φοβάσαι να ζητήσεις την πολύτιμη υποστήριξή τους εφόσον τα πράγματα δεν προχωρήσουν όπως τα υπολογίζεις. Πες τους ότι εσύ θέλεις πολύ να μην γίνει τίποτα από τα δύο και ότι τους χρειάζεσαι ακόμα πολύ, αλλά πλέον με τους δικούς σου όρους κι όχι με τους δικούς τους.</p>
<p>Ελπίζω μια τέτοιου είδους συζήτηση να είναι αρκετή ώστε να αρχίσει να ανοίγει η μεταξύ σας επικοινωνία και να μην χρειαστεί να έρθετε σε ρήξη για τις επιλογές σου, οι οποίες προσωπικά, μου ακούγονται ότι είναι μέσα σε λογικά πλαίσια για την ηλικία σου και τη φάση ζωής που βρίσκεσαι.</p>

Σχετικά άρθρα