Δες τι πρέπει να πεις για να “τον ρίξεις”! Η πιο κλασική συμβουλή στα ερωτικά

<p>Είναι πολύ συχνό φαινόµενο ανάμεσα στους ανθρώπους να μας ελκύει το δύσκολο, το άφταστο, το απαγορευμένο, η απόσταση µέσα στις σχέσεις. Θα επιχειρήσω μια σύντομη εξήγηση για τον λόγο που ίσως συµβαίνει αυτό. Όπως αναφέρει η θεωρία της Alice Miller, µας ελκύουν καταστάσεις που µας θυµίζουν συναισθήµατα που βιώσαµε στην παιδική μας ηλικία. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ερωτευόµαστε µέσα σε πλαίσια τα οποία μας δημιουργούν τέτοια συναισθήµατα. Για ποιον λόγο, λοιπόν, είναι τόσο συχνό να ερωτευόµαστε σε καταστάσεις δύσκολες, απαγορευµένες οι οποίες περιέχουν απόσταση; Τι κοινό έχουν αυτές οι καταστάσεις με την παιδική ηλικία των περισσοτέρων ανθρώπων;</p>
<p>Κατά τη γνώμη µου, τα πιο πολλά παιδιά έχουν µεγαλώσει με γονείς οι οποίοι τα μαλώνουν (µε διάφορες διαβαθµίσεις έντασης) ώστε να είναι "καλύτερα" παιδιά, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Όλοι µας έχουμε ακούσει παρατηρήσεις ("δεν το κάνεις αυτό σωστά"), συγκρίσεις µε άλλα παιδιά ("κοίτα, η Κατερίνα το κάνει πολύ καλύτερα") ή επιπλήξεις ("μα καλά, χαζός είσαι; ποτέ δεν θα καταφέρεις") ή/και σωματική βία από γονείς διαφορετικού επιπέδου αυστηρότητας, διαφορετικών αρχών και διαφορετικών μεθόδων διαπαιδαγώγησης. Σε όλους μας, µας έχουν αρνηθεί το έξτρα παγωτό που θέλαμε, το παιχνίδι που µας άρεσε, την επιπλέον ώρα ξύπνιοι επειδή είχε πάει αργά και έπρεπε να κοιµηθούµε.</p>
<p>Στο πλαίσιο του να µάθουµε να πειθαρχούµε, ώστε να µπορούµε να ανταπεξέλθουµε στις ανάγκες της κοινωνίας µετέπειτα, ο καθένας από εµάς έχει βιώσει σε µικρότερο ή µεγαλύτερο βαθµό σαν παιδί την ακύρωση των επιθυµιών του. Σαν παιδιά, είναι πολύ πιθανό να βιώναµε την ακύρωση αυτή ως συναισθηµατική απόσταση τις στιγμές εκείνες, όταν ο γονέας καλείτο να µας επιβάλει τη "σωστή" συµπεριφορά µε παιδαγωγικές συµπεριφορές διαφορετικής έντασης και συχνότητας. Χωρίς να σχολιάζω σαν σωστή ή λάθος την πολύ συνηθισµένη παιδαγωγική αυτή προσέγγιση όλων των γονέων, η προσέγγιση αυτή είναι πολύ πιθανό να έχει συγκεκριµένα αποτελέσµατα όσον αφορά τον τρόπο µε τον οποίο σχετιζόμαστε. Η συναισθηµατική απόσταση που βιώναµε ως παιδιά, όταν οι επιθυµίες µας δεν εκπληρώνονταν, επηρεάζει το πρότυπο αγάπης για εμάς και έτσι θεωρούµε αγάπη τις σχέσεις οι οποίες µας οδηγούν σε καταστάσεις/πλαίσια οι οποίες δημιουργούν συναισθήµατα µη συναισθηµατικής εκπλήρωσης.</p>
<p>Αγάπη για τον καθένα είναι συνώνυµη βαθιά µέσα µας, με αυτό που βιώσαµε στην παιδική μας ηλικία. Καταστάσεις οι οποίες αναπαράγουν τέτοιου είδους συνθήκες, µας προκαλούν έντονα συναισθήµατα. Όταν βρεθούμε σε µια κατάσταση, λοιπόν, η οποία µας εξασφαλίζει ότι τα συναισθήµατά µας θα µείνουν ανεκπλήρωτα (λόγω απόστασης, δυσκολίας, απαγόρευσης), τότε η κατάσταση αυτή µας ασκεί µεγάλη έλξη την οποία δεν μπορούµε λογικά να εξηγήσουµε. Ο καθένας σε διαφορετικό βαθµό, ανάλογα µε την αυστηρότητα την οποία βίωσε ή τις γενικότερες συνθήκες της παιδικής του ηλικίας (και φυσικά ανάλογα της δουλειάς που έχει κάνει µε τον εαυτό του εντωµεταξύ), όμως κάθε άνθρωπος είναι πιθανό να νιώσει έλξη αν γνωρίσει κάποιον υπό συνθήκες που πληρούν τα κριτήρια µη συναισθηματικής εκπλήρωσης.</p>
<p>Αν σκεφθούµε λίγο την κλασική συμβουλή «κάνε του τη δύσκολη (κάνε της τον δύσκολο) αν θέλεις να τον (την) κερδίσεις». Κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι αποτελεσµατική. Αυτό που υπονοεί είναι ότι µην του/της δίνεις αυτό που θέλει για να τον/την κάνεις να σε θέλει παραπάνω. Γιατί, όμως, το να µη µου δίνει κάποιος αυτό που θέλω να τον καθιστά επιθυµητό στα µάτια µου; Σύµφωνα µε την προηγούµενη εξήγηση. η απάντηση είναι διότι και όταν ήµουν παιδί, οι γονείς µου δεν µου έδιναν συχνά αυτό που ήθελα.</p>
<p>Έτσι έχω µέσα µου µια εσωτερική οδηγία που λέει: «βαθυ-θέλεις να µην έχεις αυτό που θέλεις» και κατά συνέπεια µου ασκούν έλξη καταστάσεις οι οποίες μου αναπαράγουν το συναίσθημα αυτό. Μόλις η κατάσταση αλλάξει όμως και εξαλειφθεί η απόσταση (αρθεί η απαγόρευση, πάψει να υπάρχει η δυσκολία) ταυτόχρονα η έλξη που µου ασκούσε η κατάσταση σταµατάει να υπάρχει και το συναίσθηµα ξεφουσκώνει, αφού άλλος σε µικρότερο και άλλος σε µεγαλύτερο βαθµό, δεν µας αρέσει βαθιά µέσα µας να έχουµε αυτό που θέλουµε.</p>
<p> </p>
<p><em><strong>Απόσπασμα από το βιβλίο «Ψυχο-λογικές σχέσεις» του Δημήτρη Φλαμούρη. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Πηγή για την ευγενική παραχώρηση του υλικού.</strong></em></p>

Σχετικά άρθρα