Δεν παίρνω αγάπη από τον σύντροφό μου. Αυτός λέει ότι είναι ψυχολογικό. Πώς να το διαχειριστώ;

<p>Θα ήθελα τη γνώμη σας επάνω σε ένα προσωπικό θέμα. Πριν από περίπου 8 μήνες, γνώρισα έναν άνδρα κοντά στα 13 χρόνια μεγαλύτερό μου. Υπήρξε έρωτας με την πρώτη ματιά. Ερχόταν και με έβλεπε. Εγώ, όμως, ήμουν πάντα επιφυλακτική και πολλές φορές τον κατέκρινα για τον βιαστικό του τρόπο να με γνωρίσει και ένιωθα να πιέζομαι συναισθηματικά για κάποιον λόγο. Ορισμένες φορές, έφτανα σε σημείο να φέρομαι και απότομα, πράγμα που μισεί. Δεν ένιωθα ερωτευμένη και πολλές φορές του έλεγα να χωρίσουμε, αλλά αυτός επέμενε. Μετά από λίγους μήνες, όμως, άρχισα να τον ερωτεύομαι.</p>
<p>Ταυτόχρονα είχαμε και πολλούς τσακωμούς και αποστασιοποιηθήκαμε λίγο. Εν πάση περιπτώσει, αποφάσισα να κάνω εγώ το πρώτο βήμα αυτή τη φορά και να προσπαθήσω για τη σχέση αυτή. Αρχίσαμε λοιπόν να μιλάμε, αλλά ήταν απόμακρος. Με τον καιρό άρχισε να γίνεται λίγο πιο ζεστός, όχι όμως όπως παλιά. Έδειχνε ενδιαφέρον και ένιωθα ότι με αγαπάει, αλλά σαν κάτι να τον ζορίζει.</p>
<p>Επίσης βρήκα δουλειά στην πόλη του, αλλά μου είπε ότι δεν είναι καλή ιδέα. Τον έπιασε κρίση και λέει "δε ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό, αντί να χαίρομαι κάνω έτσι". Ξέσπασα λοιπόν μια μέρα και του είπα ότι δε νιώθω καλά με όλο αυτό. Νιώθω ότι δεν παίρνω την αγάπη στο βαθμό που θα έπρεπε και ότι κουράστηκα να νιώθω σα να τον παρακαλάω. Και μου απάντησε κλαίγοντας ότι το πρόβλημα δεν ήταν σε εμένα, αλλά σε αυτόν και ότι τόσα χρόνια δεν μπόρεσε να είναι με κάποια γιατί αντιλήφθηκε ότι έχει πρόβλημα ψυχολογικό. Μόλις τα πράγματα πάνε καλά, αυτός κάνει πίσω και τον πιάνει πανικός. Με διαβεβαίωσε ότι με αγαπάει και ότι νιώθει πράγματα για μένα, αλλά φοβάται ότι δε θα το ξεπεράσει και ότι θα με πληγώσει κι άλλο. Του είπα θα είμαι δίπλα του για να το ξεπεράσει, αλλά μου είπε δε ξέρω κατά πόσο θα είμαι αξιόπιστος. Έχουμε λίγο καιρό που δε μιλάμε. Τον νοιάζομαι και τον αγαπάω. Τι να κάνω; Υπάρχει πιστεύετε ελπίδα να είμαστε μαζί; Πώς να διαχειριστώ μια τέτοια κατάσταση;</p>
<p style="text-align: justify;"><strong><span lang="en-US">Στο ερώτημα απαντά ο E</span><span lang="el-GR">υάγγελος Κουσιάδης/ Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Ψυχοθεραπευτής – Συγγραφέας Β</span><span lang="en-US">Sc MBPsS Rsci / </span><span lang="el-GR"><a href="http://www.kousiadis.gr/" target="_blank">www.kousiadis.gr</a>:</span></strong></p>
<p>Αγαπητή φίλη,</p>
<p>Για να είναι μαζί δύο άνθρωποι θα πρέπει:</p>
<p>α) να το θέλουν και οι δύο την ίδια χρονική στιγμή, οι μονόπλευροι ή οι μη συγχρονισμένοι έρωτες , συνήθως έχουν άδοξη κατάληξη,</p>
<p>β) η επιθυμία για σχέση με κάποιον άνθρωπο να αποτελεί ισχυρότερο κίνητρο από τον φόβο της δέσμευσης ή της απόρριψης, αν συμβαίνει το ανάποδο -όπως ακριβώς στον άντρα που περιγράφεται, όπου ο φόβος της δέσμευσης φαίνεται να υπερτερεί της επιθυμίας για σχέση-, τότε τα πράγματα είναι πιο βαθιά, από ψυχολογικής πλευράς, κάτι που αντιλαμβάνεται και ο άνδρας της ιστορίας σας.</p>
<p>Σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορείτε να κάνετε και πολλά, υπό την έννοια, ότι αν εσείς παίξετε τον ρόλο της "ψυχολόγου" του και της "ψυχοθεραπεύτριας" του, θα χάσετε τον ρόλο της γυναίκας και της ερωμένης, κάτι που δεν θα βοηθήσει την προοπτική της σχέσης.</p>
<p>Θα πρέπει ο ίδιος να αναζητήσει βοήθεια για να ξεπεράσει τις ανασφάλειές του -μέσω ενός επαγγελματία ειδικού- κι όχι να παίξετε εσείς τον ρόλο αυτό. Αν όντως, θέλει να είναι μαζί σας, θα φροντίσει να αναζητήσει λύση στα θέματά του με δική του πρωτοβουλία. Αν δεν το κάνει, απλά δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για την ποιότητα μιας ερωτικής σχέσης μαζί του.</p>

Σχετικά άρθρα