<p>Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά το καλοκαίρι όπου έπειτα από κάποιες διακοπές που έκανα, μόλις γύρισα πίσω, ένιωθα μια ανεξήγητη στεναχώρια, ένα βάρος στο στήθος μου. Έπειτα μετακόμισα λόγω δουλειάς και απομακρύνθηκα από την οικογένεια μου. Ώσπου ήρθανε σαν κάποιες κρίσεις πανικού όπου με έπιανε ένα αίσθημα μελαγχολίας και έντονης αγάπης προς αυτούς και ότι δεν θέλω να τους αποχωριστώ ποτέ, με αποτέλεσμα κάποιες κρίσεις ακόμα, όπου μου δημιουργήθηκαν κάποιες φοβίες π.χ. θέλω κάποιον δίπλα μου για να κοιμάμαι, φοβάμαι να μένω μόνος, νιώθω ότι φοβάμαι μακριά από τους γονείς μου και φοβάμαι τους ανθρώπους.</p>
<p>Καταλαβαίνω ότι οι φόβοι αυτοί είναι παράλογοι, αλλά έχω κατακλυστεί από άγχος, πανικό και πολύ φόβο. Περίμενα το πέρασμα του καιρού, αλλά ενώ ήρθε μια μικτή παύση ευημερίας, επέστρεψαν όλα χειρότερα.</p>
<p>Επίσης αισθάνομαι ότι βγαίνουν στην επιφάνεια φόβοι ή φοβίες που είχα μικρός. Νιώθω ότι δεν με καταλαβαίνει κανείς και επισκέπτομαι συνέχεια sites όπου ασχολούμαι με το πρόβλημα μου 24 το 24ωρο. Έχω διαβάσει κάθε ασθένεια και νομίζω ότι έχω λίγο απ' όλα. Γενικότερα είμαι κατά φαντασία ασθενής σε σημείο που όταν πιστεύω ότι έχω κάτι, να το παθαίνω.</p>
<p>Τώρα, όμως, έχω επικεντρωθεί τόσο στο πρόβλημα μου, που νομίζω ώρες-ώρες ότι αποδιοργανώνεται το μυαλό μου και θα τρελαθώ, δεν θα αναγνωρίζω κανέναν και θα πάθω πλήρη τρέλα. Έχω αρχίσει να παίρνω συμπληρώματα βιταμινών B και C και Ω λιπαρών μαζί με δυο χαπάκια βαλεριάνα την ημέρα για τον ύπνο γιατί φοβάμαι όταν έρχεται η ώρα να κοιμηθώ. Γενικότερα θεωρώ όταν δεν αντιμετωπίζω τέτοια προβλήματα, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ σκληρό και ευπροσάρμοστο σε αντίξοες συνθήκες, αλλά τώρα νιώθω γονατισμένος. Βλέπω ότι έχω να αντιμετωπίσω τη ζωή και τις ευθύνες και πελαγώνω, τα θεωρώ βουνό.</p>
<p><strong>Στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος – ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός:</strong></p>
<p>Φαίνεται πως έχετε διαγνώσει στον εαυτό σας μια ομοιότητα μεταξύ της χαλάρωσης και της αδυναμίας. Αυτή η συνειδητοποίηση σας κάνει να νιώθετε ευάλωτος και ως εκ τούτου κάθε φορά που φτάνετε στην ώρα της πλήρους χαλάρωσης -δηλαδή του ύπνου- προσπαθείτε ταυτόχρονα να νιώθετε σε επιφυλακή για να μη νιώθετε αδύναμος κι εκτεθειμένος. Εξ ου και η ανάγκη σας να κοιμάστε με κάποιον.</p>
<p>Ο Λούκι-Λουκ όταν συνόδευε τους Ντάλτον στη φυλακή απ' όπου δραπέτευσαν "κοιμόταν με ένα μάτι ανοιχτό" αν θυμάστε. Δε μας εξηγεί ο Γκοσινί όμως αν ξεκουραζόταν έτσι ο ήρωάς του. Εσάς ποια είναι η δύσκολη αποστολή που έχετε και σας γονατίζει; Τι είναι αυτό που αναλάβατε και σας κάνει να δυσπιστείτε όσον αφορά στις δυνάμεις σας και αν θα τα καταφέρετε;</p>
<p>Συνεχίζοντας το συνειρμό απ' την άλλη μεριά, πολλές φορές το άγχος της αναβολής κάνει μια αποστολή αδύνατη στο τέλος. Μήπως αναβάλλετε αυτά που σας δυσκολεύουν; Απ' την άλλη, μήπως την ώρα που εργάζεστε για αυτά που πρέπει νιώθετε πως χάνονται αυτά που θέλετε; Είναι κι αυτό ένα μεγάλο άγχος: Το άγχος της απώλειας. Είναι αλήθεια άλλωστε πως στα δύσκολα, δύσκολα μπορεί να πει κανείς "φεύγω" χωρίς να χάσει την αξιοπιστία του. Ωστόσο δεν είναι υποχρεωμένος να ολοκληρώσει το έργο μόνος του.</p>
<p>Προσπαθήστε να παρατηρείτε τις κινήσεις σας και τι αποτέλεσμα έχουν, ώστε να αναλάβετε την ευθύνη που όντως σας αναλογεί και να μη φορτώνεστε βάρη άλλων ανθρώπων. Ζητήστε βοήθεια. Οι ήρωες είναι όλοι νεκροί.</p>