<p>Πριν δυο χρόνια έκανα σχέση με τον πρώην μου. Αρραβωνιαστήκαμε το καλοκαίρι του 2017 και θα παντρευόμασταν το καλοκαίρι του 2018. Σε τρεις μήνες είχαμε κανονίσει να μετακομίσω στην πόλη του και να μείνουμε μαζί. Είχε μια πάρα πολύ καλή δουλειά την οποία ξεκίνησε τον Οκτώβριο και την περιμέναμε πως και πως για να μην έχουμε οικονομικό πρόβλημα. Τον λάτρευα και με λάτρευε και το έδειχνε με κάθε τρόπο. Μιλούσε σε όλους για μένα.</p>
<p>Αλλά πριν 5 μέρες με χώρισε χωρίς να τσακωθούμε. Απλά επειδή δούλευε πάρα πολλές ώρες του είχα πει ΕΑΝ μπορεί να μιλάμε λίγο περισσότερο από 1 λεπτό τη μέρα γιατί μου έλειπε.</p>
<p>Του έστειλα κάποια μηνύματα λέγοντάς του πως μου λείπει και πόσο τον αγαπάω θυμίζοντας του όλες τις όμορφες στιγμές μας, αλλά απαντούσε λίγο επιθετικά και μου έλεγε να το πάρω απόφαση, να το χωνέψω. Του έστειλα κι άλλα γιατί δεν ήταν παιχνίδι για μένα και το πηγαίναμε σοβαρά και δεν έχει απαντήσει. Μου είχε κάνει πρόταση 6 φόρες και είχα πει σε όλες 'ναι'. Δεν ήταν κάτι το επιπόλαιο. Κάποια στιγμή μου είπε ότι φοβάται να ρισκάρει μήπως τον χώριζα, άλλα του είπα ότι ο γάμος και η οικογένεια είναι κάτι το ιερό και δε σηκώνεσαι να φύγεις έτσι. Πιέστηκε από τη δουλειά και εγώ τον έκανα χειρότερα, άλλα δεν ήταν λόγος χωρισμού. Αυτό τα συζητάς και όλα λύνονται. Τι να κάνω; Πώς θα γυρίσει;</p>
<p><strong>Στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχολόγος – ψυχοθεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός:</strong></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια:</p>
<p>Η δουλειά στις μέρες μας είναι φλέγον θέμα. Οι άνεργοι πέφτουν σε βαθιά θλίψη και οι εργαζόμενοι σε τεράστιο άγχος. Μοιάζει κανείς αναλώσιμος σε μια αγορά γεμάτη ανάγκες και κλειστές πόρτες. Μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό δεν ακούγεται παράταιρο το άγχος του αρραβωνιαστικού σας.</p>
<p>Δε θέλω φυσικά να τον δικαιολογήσω με αυτό, παρά να σκιαγραφήσω το πλαίσιο μέσα στο οποίο η δουλειά του είναι στην ουσία η βάση πάνω στην οποία πατάει για να μπορεί να πραγματοποιήσει ο,τιδήποτε άλλο. Και δη μέσα σε τόσο μεγάλο και σκοτεινό ανταγωνισμό. Δε φταίτε ούτε εσείς, ούτε κι αυτός που η οικονομία της χώρας προκαλεί εργασιακό κανιβαλισμό. Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του κάποιος να το ξοδεύει δηλαδή στη δουλειά του, όχι από ζήλο ή αίσθημα καθήκοντος, αλλά από φόβο ότι την επόμενη μέρα θα βρεθούν αυτός άνεργος και κάποιος "πιο φιλότιμος" στη θέση του.</p>
<p>Το ότι θύμωσε μαζί σας είναι τόσο πιθανό, όσο το γεγονός ότι φοβήθηκε ότι δεν μπορεί να σας προσφέρει αυτά που είχε κι ο ίδιος στο νου του ό,τι χρειάζονται για να χαμογελάτε. Είναι πιο εύκολο πολλές φορές να φύγει κανείς από μια γυναίκα παρά να τη δει να φεύγει αυτή. Πόσες και πόσες σειρές και ταινίες δεν έχουν βγει άλλωστε για τη γυναίκα που περιμένει μόνη και τελικά αποφασίζει να φύγει από το σπίτι;</p>
<p>Δεν είναι καθόλου εύκολο να περιμένετε μέρες, βδομάδες και όταν έρχεται στο σπίτι απλά να σας βγάζει και πάλι έναν εξαιρετικά αγχωμένο εαυτό. Το χαμόγελο βγαίνει όλο και πιο δύσκολα. Και μετά ο καθένας κατηγορεί τον εαυτό του ώσπου ξεσπά στον άλλο. Είναι σημαντικό να έχετε στο μυαλό σας την αναμονή και το χρόνο που θα περνάτε χωριστά πριν αποφασίσετε να κάνετε το βήμα της επανασύνδεσης. Δεν είναι ούτε αργά, ούτε νωρίς. Είναι θέμα υπομονής.</p>