<p style="text-align: justify;">Ο Γερμανός εικαστικός Γιούλιαν Ρόζεφελντ συλλαμβάνει την ιδέα να δραματοποιήσει τα σημαντικότερα μανιφέστο στο χώρο της τέχνης. Στην προσπάθεια να πραγματοποιήσει αυτή την καλλιτεχνική του ιδέα σκέφτεται την πολυβραβευμένη Αυστραλή ηθοποιό Κέιτ Μπλάνσετ με την οποία πάντα ήθελε να συνεργαστεί, να κάνουν κάτι κοινό, κάτι μαζί… Της προτείνει λοιπόν να παίξει δεκατρείς διαφορετικούς ρόλους και την σκηνοθετεί. Ο κάθε ρόλος αντιπροσωπεύει ένα από τα μεγάλα καλλιτεχνικά ρεύματα και μανιφέστα του 20ου αιώνα: φουτουρισμός, ντανταϊσμός, pop art, αφηρημένος εξπρεσιονισμός, δόγμα 95, fluxus, εννοιολογική τέχνη… Όλα αυτά μέσα από τα λόγια ενός άστεγου, μιας εργαζόμενης μητέρας, μιας χρηματίστριας, μιας δασκάλας, μιας χορογράφου, μιας εργάτριας ή μιας παρουσιάστριας της τηλεόρασης.<br /> <br /> Πριν το «Μανιφέστο» του Ρόζεφελντ, γίνει ταινία ήταν ένα installation, αποτελούμενο από 13 διαφορετικά βίντεο – art.  Στην ταινία όλα ξεκινούν με τον ορισμό της έννοιας Μανιφέστο (δημόσια διακήρυξη πολιτικής και στόχων από ένα κόμμα, μια ομάδα ή ένα άτομο), μετά η φωνή της Μπλάνσετ λέει «πρέπει να βάλει κανείς σε τάξη το χάος που συνθέτει αυτή την άπειρη, άμορφη παραλλαγή που λέγεται άνθρωπος». Αμέσως μετά, ακολουθεί μια γρήγορη εναλλαγή των μεταμορφώσεων και η ιστορίες, τα μανιφέστο ξετυλίγονται σαν αφηγήσεις, δραματοποιημένο δοκίμια. <br /> <br /> Δεκατρείς ήρωες αφηγούνται ιστορίες και πίσω από τη δραματοποίηση είναι κρυμμένα ερωτήματα που ζητούν απαντήσεις: Τι είναι η ζωή, τι είναι η τέχνη, η πρόοδος, ο καπιταλισμός, ο ίδιος ο άνθρωπος. Ποιος είναι ο σύγχρονος ρόλος της τέχνης και του καλλιτέχνη. Ποια είναι η ευθύνη του καλλιτέχνη απέναντι στην κοινωνία που ζούμε και στον άνθρωπο διαχρονικά.<br /> <br /> Την ταινία την είδα τρεις φορές. Την πρώτη παγιδεύτηκα, προσπάθησα να δω μέσα στις ιστορίες τα δοκίμια, το κάθε μανιφέστο και πως έχει δραματοποιηθεί, κυνηγούσα το νόημα και προσπαθούσα να βρώμας τις αρχές του κάθε μανιφέστου στην εξέλιξη της πλοκής. Έτσι έχασα πολλά από τα κυρία του εγχειρήματος. Την δεύτερη φορά αφέθηκα στο έργο. Και άρχισα να ταυτίζομαι με κάποιους ήρωες στη συνέχεια να γελώ με κάποια δρώμενα και τέλος έφυγα πιο γεμάτος περιέργεια. Την τρίτη φορά που είδα την ταινία απόλαυσα την περίεργη σύλληψη του Ρόζεφελντ και την υποκριτική δεινότητα της Μπλάνσετ. Το μυστικό σκέφτηκα είναι να δεις την ταινία χωρίς αγωνία. Χωρίς την αγωνία τι θέλει να πει εδώ ή εκεί ο σκηνοθέτης. Θέλει να κυλήσει στη ροή της χωρίς σχέδιο. Να αφεθείς. Αφέθηκα την τρίτη φορά, όπως αφέθηκα χωρίς στόχο, μόνο από περιέργεια όταν είδα το installation! <br /> <br /> Για μένα αυτό το κατόρθωμα ανοίγει έναν ακόμα δρόμο στον κινηματογράφο. Πιστεύω πολύ ότι ο κινηματογράφος μπορεί πια να αρχίσει να φιλμάκι δοκίμια, σκέψεις και γνώμες. Είναι για μένα μια άλλη διάσταση αυτού του εργαλείου έκφρασης και παραγωγής τέχνης. Αυτό το κινηματογραφικό έργο του Ρόζεφελντ είναι ένα εικαστικό που σπάει την συμβατικότητα του γιατί πάω σινεμά, τι περιμένω να δω και να ακούσω μπαίνοντας στην αίθουσα και τι αξίζει να κουβαλήσω βγαίνοντας από την αίθουσα. Κι αυτό είναι το κατόρθωμα του «Μανιφέστο» του Ρόζεφελντ και της Κέιτ Μπλάνσετ!</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Συντελεστές </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Σκηνοθεσία: Julian Rosefeldt</p>
<p style="text-align: justify;">Σενάριο: Julian Rosefeldt</p>
<p style="text-align: justify;">Φωτογραφία: Christoph Krauss</p>
<p style="text-align: justify;">Μοντάζ: Bobby Good</p>
<p style="text-align: justify;">Ηθοποιοί: Cate Blanchett</p>
<p style="text-align: justify;"><iframe src="http://www.youtube.com/embed/s2F0MXLUsro" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>