Ανακαλύψτε το παιδί που κρύβεται μέσα σας και αλλάξτε τη ζωή σας

<p>Η αυτοκαταστρεπτική συμπεριφορά μπορεί να λάβει διάφορες μορφές: από ένα επιφανειακό σαμποτάρισμα του εαυτού, μέχρι την παθητική εχθρότητα και τα σοβαρά αυτοκαταστροφικά συμπτώματα.</p>
<p>Συνήθως, η καταστροφική συμπεριφορά σε ενήλικες φέρει το ασυγκράτητο και παρορμητικό γνώρισμα της παιδικής έξαψης ή της ναρκισσιστικής διαταραχής. Ή της παιδικής ανάγκης, εξάρτησης και φόβου εγκατάλειψης. Ή της ανευθυνότητας και της οργισμένης άρνησης να είναι ενήλικος, δηλαδή το "σύνδρομο του Πήτερ Παν" ή αυτό που οι υποστηρικτές του Γιουνγκ ονομάζουν σύμπλεγμα του "Αιώνιου Παιδιού". Η θεωρία αυτή αποτέλεσε τη βάση γι' αυτό που έγινε γνωστό στους κύκλους της "λαϊκής ψυχολογίας" και των κινημάτων αυτοβελτίωσης, ως το "εσωτερικό παιδί", το παιδί που κρύβουμε μέσα μας (inner child).</p>
<p><strong>Τι είναι όμως αυτό το "εσωτερικό παιδί"; Υπάρχει πράγματι;</strong></p>
<p>Όπως εξηγεί ο κλινικός ψυχολόγος δρ Stephen A. Diamond, με άρθρο του στο psychologytoday.com, το "εσωτερικό παιδί" πράγματι υπάρχει. Όχι κυριολεκτικά, όχι με κάποια υλική διάσταση, αλλά αλληγορικά, μεταφορικά. Είναι, όπως εν γένει τα συμπλέγματα, μια ψυχολογική, φαινομενολογική πραγματικότητα, εξαιρετικά ισχυρή. Πράγματι, οι περισσότερες ψυχικές διαταραχές και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές συνδέονται λίγο έως πολύ με το ασυνείδητο τμήμα του εαυτού μας, όπως πρώτος ο Φρόιντ παρατήρησε. Κάποτε όλοι ήμασταν παιδιά και ακόμη αυτό το παιδί κατοικεί μέσα μας. Ωστόσο, είναι κάτι που οι περισσότεροι ενήλικες αγνοούν. Και αυτή η απουσία συνειδητής επαφής με το παιδί που κρύβουμε μέσα μας είναι ακριβώς απ' όπου εκκινούν τόσες δυσκολίες στη συμπεριφορά, τα συναισθήματα και στις σχέσεις μας.</p>
<p>Γεγονός είναι ότι η πλειοψηφία των αποκαλούμενων 'ενηλίκων', δεν είναι στην πραγματικότητα καθόλου ενήλικες. Όλοι μεγαλώνουμε. Από ψυχολογικής άποψης, όμως, αυτό δε συνιστά ενηλικίωση. Η αληθινή ενηλικίωση συνίσταται στο να αναγνωρίζεις, αποδέχεσαι και να αναλαμβάνεις την ευθύνη της αγάπης και της ανατροφής του "εσωτερικού παιδιού". Για τους περισσότερους ενήλικες, αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Αντιθέτως, το παιδί που κρύβουμε, τυγχάνει άρνησης, παραμέλησης, υποτίμησης, εγκατάλειψης ή απόρριψης. Η κοινωνία μάς ζητάει να "μεγαλώσουμε", να αφήσουμε κατά μέρος την παιδικότητα. Για να γίνουμε ενήλικες, διδασκόμαστε ότι το παιδί που κρύβουμε μέσα μας (και αντιπροσωπεύει τα παιδικά χαρακτηριστικά της αθωότητας, της έκπληξης/απορίας, του δέους, της χαράς, της ευαισθησίας και της παιχνιδιάρικης διάθεσης), το παιδί αυτό πρέπει να μπει σε καραντίνα ή ακόμη και να "θανατωθεί"! Το "εσωτερικό παιδί" περιλαμβάνει και ενισχύει αυτά τα θετικά στοιχεία. Αλλά επίσης διατηρεί τα συσσωρευμένα παιδικά τραύματα, τους φόβους, τους θυμούς. Οι "μεγάλοι" είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν, να απομακρυνθούν και να αφήσουν πίσω αυτό το παιδί και τις συναισθηματικές του αποσκευές. Ουδέν ψευδέστερον!</p>
<p>Στην πραγματικότητα, αυτοί που μεγάλωσαν ή οι ενήλικες, χωρίς να το συνειδητοποιούν, συνεχώς επηρεάζονται ή ελέγχονται υπογείως απ' αυτό το παιδί που κρύβουν μέσα τους. Για πολλούς, δεν είναι ο ενήλικος εαυτός που καθοδηγεί τις ζωές τους, αλλά ένα συναισθηματικά τραυματισμένο "εσωτερικό παιδί" που κατοικεί στο σώμα του μεγάλου. Φανταστείτε ένα 5χρονο που κινεί τα νήματα ενός 40χρονου σώματος/πλαισίου. Είναι ένα πληγωμένο, θυμωμένο, φοβισμένο μικρό παιδί που παίρνει τις αποφάσεις του ενήλικα. Ένα παιδί που στάλθηκε στον κόσμο για να φέρει σε πέρας την καθημερινή δουλειά ενός ενήλικα. Ένα 5χρονο ή 10χρονο (ή και τα δύο ταυτόχρονα) που προσπαθεί να υπάρξει σε σχέσεις ενηλίκων. Μπορεί, άραγε, ένα παιδί να κάνει μια ώριμη σχέση; Να κάνει καριέρα; Να έχει μια ανεξάρτητη ζωή; Κι όμως αυτό ακριβώς συμβαίνει με όλους εμάς κάθε μέρα, σε κάποιο -μικρότερο ή μεγαλύτερο- βαθμό! Κι έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί οι σχέσεις μας καταρρέουν. Γιατί νιώθουμε τόσο αγχωμένοι, φοβισμένοι, ανασφαλείς, κατώτεροι, μικροί, χαμένοι, μοναχικοί… Για σκεφτείτε το: Θα ένιωθε διαφορετικά ένα παιδί καλούμενο να επιβιώσει σε έναν κόσμο ενηλίκων; Χωρίς τη δέουσα γονεϊκή επίβλεψη, προστασία, υποστήριξη;</p>
<p>Αυτή είναι η περίπλοκη κατάσταση που τόσο συχνά βλέπουμε σε ανθρώπους που αναζητούν ψυχοθεραπεία, εξηγεί ο δρ Stephen A. Diamond. Δεν είναι διαταραχή ταυτότητας, αλλά αντίθετα ένας πολύ πιο συχνός, επίμονος και ύπουλος -κοινωνικά επιβαλλόμενος- διαχωρισμός. Εάν όμως αναγνωρίσουμε το πρόβλημα, μπορούμε να αρχίσουμε να το αντιμετωπίζουμε, καθώς θα γινόμαστε ψυχολογικά κι όχι χρονικά ενήλικες! Πώς, όμως, θα το πετύχουμε;</p>
<p>Αρχικά, πρέπει να αποκτήσουμε τη συνείδηση του παιδιού που κρύβουμε μέσα μας. Το να παραμένει ασυνείδητο είναι αυτό που επιτρέπει στο "εσωτερικό παιδί" να παίρνει τον έλεγχο της προσωπικότητάς μας ανά στιγμές, να ξεπερνά τη θέληση του ενήλικα.</p>
<p>Κατόπιν, μαθαίνουμε να λαμβάνουμε αυτό το παιδί σοβαρά υπόψη μας και συνειδητά να επικοινωνούμε μαζί του: να ακούμε πώς αυτό νιώθει και τι χρειάζεται από εμάς. Οι συχνά ματαιωμένες πρωταρχικές ανάγκες αυτού του παιδιού για αγάπη, αποδοχή, προστασία, φροντίδα, κατανόηση, παραμένουν οι ίδιες με τότε που ήμασταν παιδιά. Σαν ψευτο-ενήλικες προσαθούμε μάταια να αναγκάσουμε άλλους να καλύψουν αυτές τις νηπιακές ανάγκες για εμάς. Πρόκειται για συνταγή καταδικασμένη να αποτύχει. Ό,τι δεν λάβαμε σε βαθμό ικανοποιητικό παλιότερα από τους γονείς μας σαν παιδιά, πρέπει να τύχουν αντιμετώπισης στο παρόν, όσο οδυνηρό κι αν είναι. Παλιά τραύματα, λύπη, απογοήτευση και καταπίεση δεν μπορούν πλέον να αλλάξουν και πρέπει να γίνουν αποδεκτά. Το να γίνεσαι ενήλικας, σημαίνει να καταπίνεις το πικρό χάπι ότι, δυστυχώς, για τους περισσότερους από εμάς, ορισμένες παιδικές ανάγκες δεν ικανοποιήθηκαν ποτέ από τους ατελείς γονείς ή φροντιστές μας (ηθελημένα ή μη). Και πως δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί, όσο καλοί, έξυπνοι, ελκυστικοί, πνευματώδεις ή τρυφεροί γίνουμε. Η αυθεντική ενηλικίωση απαιτεί τόσο την αποδοχή του επώδυνου παρελθόντος και της πρωταρχικής ευθύνης να φροντίζεις αυτές τις ανάγκες του "εσωτερικού παιδιού", για να είσαι ένας "επαρκής" γονιός σε αυτό τώρα αλλά και στο μέλλον.</p>
<p>Το ενήλικο μέρος της προσωπικότητας μαθαίνει να σχετίζεται με το "εσωτερικό παιδί" ακριβώς όπως ένας καλός γονιός σχετίζεται με το πραγματικό του παιδί, θέτοντας πειθαρχία, όρια και φραγμούς. Όλα αυτά, μαζί με την υποστήριξη, τη φροντίδα και την αποδοχή, είναι απαραίτητα στοιχεία για να αγαπάς και να ζεις με οποιοδήποτε παιδί, είτε μεταφορικά, είτε κυριολεκτικά. Εκκινώντας και διατηρώντας έναν συνεχή διάλογο μεταξύ των δύο, μπορεί να επέλθει η συμφιλίωση του παιδιού που κρύβεται μέσα μας και του ώριμου ενήλικα. Μια νέα, αμοιβαία επωφελής, συνεργατική και συμβιωτική σχέση μπορεί να δημιουργηθεί στην οποία οι κατά καιρούς αντιφατικές ανάγκες μεταξύ των δύο, θα μπορούν να ικανοποιούνται αμοιβαίως, αλλά και με τρόπο δημιουργικό.</p>
<p> </p>
<p><em><strong>Πηγή: psychologytoday.com / Stephen A. Diamond Ph.D.</strong></em></p>

Σχετικά άρθρα