Πώς ξεπερνάμε ένα χωρισμό; Μια αληθινή ιστορία

<p><span style="text-align: justify;">Εξομολογήσεις προδομένων γυναικών: Η ιστορία της Κατερίνας</span></p>
<p><span style="text-align: justify;">Γράφει η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, Μαριέτα Πεπελάση</span></p>
<p><span style="text-align: justify;"><img src="/contentfiles/pepelasi.jpg" alt="" width="150" height="120" /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="text-align: justify;">Πολλές φορές μέσα στη νύχτα ξυπνώ τρομαγμένη. Ο εφιάλτης της απόρριψης της αγάπης μου και του εξιδανικευμένου έρωτά μου με μαστιγώνει αλύπητα. Όποια λάθη και αν έκανα, δεν ήταν αυτό το τέλος που ήθελα για τη σχέση μου και την οικογένειά μου. Με ξέσκιζε η σκέψη ότι όλο αυτό δεν θα είχε συμβεί αν ήμουν αληθινά επιθυμητή. Τι ήταν αυτό το τραγικό που συνέβη και έσπασε ο δεσμός μας;  </span><strong style="text-align: justify;">Έκανα τεράστιες προσπάθειες για να τον ευχαριστήσω, να πετύχει τους στόχους του, να πραγματοποιήσει τα όνειρά του, να γίνει αυτό που και εγώ πίστευα ότι του αξίζει  να γίνει στη ζωή του.</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Και εγώ αγωνίστηκα παρά τις δυσκολίες να πραγματοποιήσω τα δικά μου όνειρα, να ανακαλύψω τα δικά μου ταλέντα και να εξελίξω τις ικανότητές μου, προσπαθούσα για όλους- για εκείνον, για τα παιδιά μου, για τους γονείς μου και κάπου εκεί και για εμένα. Ίσως το λάθος μου να ήταν ότι θυσίασα μεγάλο κομμάτι της ταυτότητας μου για κάποιον άλλο, αισθανόμουν ένοχη για ότι προσπαθούσα για εμένα και δεν χαιρόμουν και δεν καμάρωνα για τα δικά μου επιτεύγματα.</p>
<p style="text-align: justify;">Δεν αγαπούσα τον εαυτό μου. Η ενοχή για την ύπαρξή μου έτρωγε τα σπλάχνα και τη χαρά για ζωή. Έφτασα στο τίποτα για εμένα. <strong>Πώς να μην σε απορρίψει ο άλλος, όταν εσύ απορρίπτεις τον εαυτό σου;</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Αγκαλιάζω τον εαυτό μου, του δίνω στοργή και αγάπη.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>“ Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν”.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Πάντα θα έχω εμένα. Αγαπώ εμένα και αγαπώ όλο τον κόσμο.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Δεν θα ξεχνώ ποτέ τον εαυτό μου</strong>.</p>
<p style="text-align: justify;">Κάθε μέρα έχω άπειρες επιλογές για τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου, τις πράξεις μου. Μπορεί η επίδρασή μου πάνω σους ανθρώπους και στα γεγονότα της ζωής να είναι περιορισμένη, όμως πάντα έχω τη δύναμη να βρίσκω το καλύτερο ή το χειρότερο για ότι μου συμβαίνει.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Αυτή είναι η ζωή μου και οι δικές μου επιλογές.</strong> Κάθε μέρα μπορώ να διαλέγω τη ζωή μου. Κάθε μέρα θα είμαι εγώ που θα διαλέγω το δικό μου τρόπο να ανταποκρίνομαι στη ζωή.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Χρειάζεται χρόνος για να θεραπευτούν οι πληγές.</strong> Χρειάζεται χρόνος για να χτίσεις ένα σπίτι, μα και χρειάζεται χρόνος για να το γκρεμίσεις και να δημιουργήσεις ένα καινούριο.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Τα πάντα γύρω μου, για να γίνουν ή για να χαθούν, χρειάζονται μια διαδικασία, χρειάζονται χρόνο.</strong> Τίποτα δεν γίνεται ξαφνικά. Τίποτα δεν γίνεται μέσα σε μια στιγμή.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Έχω ένα κάκτο. Δεν γνωρίζω το όνομά του. </strong>Στα τέλη του Ιουνίου βγάζει ένα υπέροχο μωβ λουλούδι, που ο χρόνος ζωής του είναι μια μέρα. Το φυτό δουλεύει έναν ολόκληρο χρόνο για να δημιουργήσει αυτό το μικρό εφήμερο λουλούδι. Το παρακολουθώ κάθε καλοκαίρι και μαθαίνω το αληθινό δόσιμο της ύπαρξης και της ομορφιάς του. Όσο και αν με έχει τραυματίσει αυτός ο χωρισμός όσο και αν θέλω να γίνω καλά γρήγορα ξέρω πως όλα θα γίνουν σιγά σιγά, δάκρυ δάκρυ, χαμόγελο χαμόγελο.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Αναρωτιέμαι αν θα βρω έναν άλλο άνθρωπο. Έναν άλλο άνδρα που να μπορώ να μοιραστώ μαζί του τον αληθινό εαυτό μου. Αυτόν που δεν μπόρεσα να μοιραστώ με τον άνθρωπο που έζησα μαζί του τόσα χρόνια. </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Κανείς από τους δυο μας δεν ήξερε. Νομίζαμε πως αν κυνηγούσαμε τους στόχους μας και τους πραγματοποιούσαμε θα γινόμασταν ευτυχισμένοι. <strong>Αν φτιάχναμε ένα σπίτι αν μεγαλώναμε τη δουλειά μας αν είχαμε περισσότερα χρήματα αν τα παιδιά πετύχαιναν στις σπουδές τους αν είχαμε σημαντικούς φίλους, αν… αν… </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Έτσι χάθηκε η ζωή μας. Χάθηκε ο ένας από τον άλλο. Δεν αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλο, δεν γελάγαμε με τα αστεία μας, δεν κοιταζόμασταν με λατρεία, δεν αγγιζόμασταν με λησμονιά για τον έξω κόσμο</p>
<p style="text-align: justify;">Έστω και αν εγώ τα ζητούσα αυτά τα ζητούσα σε θεωρητικό επίπεδο. Δεν γνώριζα πώς να τα κάνω ζωή και ο άλλος δεν καταλάβαινε δεν είχε την κουλτούρα να καταλάβει, δεν είχε το χρόνο να νιώσει τα λόγια μου. Πληγωνόμουν τότε απογοητευόμουν και ξεμάκραινε η ψυχή μου. Χαθήκαμε. Στα κενά μεταξύ μας μπαίνει πάντα ένα άλλο πρόσωπο και έτσι χανόμαστε με ό, τι έχουμε αγαπήσει πιο πολύ στα πιο δημιουργικά χρόνια της ζωής μας, για πάντα.</p>
<p style="text-align: justify;">Κανείς δεν φταίει Δεν χρειάζεται καμία κατηγορία για ό, τι έγινε. Να κατανοώ θέλω παρά να κατηγορώ.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Όλο αυτό που γίνομαι τι θα το κάνω; </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Όσο και αν ζήσει το λουλούδι του κάκτου υπάρχει  γιατί κάποιος το είδε, το θαύμασε το αγάπησε και περίμενε έναν ολόκληρο χρόνο να το ξαναδούν τα μάτια του και να του θυμίσει πως η ζωή είναι εκεί, ένα δώρο.   </p>
<p style="text-align: justify;">Θα έρθει αυτός που θα ανακαλύψει το λουλούδι του κάκτου; Μα κι αν δεν έρθει αυτό υπάρχει. Θα υπάρξει με όλη του την ομορφιά και θα μαραθεί δίχως παράπονο. Πλήρες και ολόκληρο έδωσε τον καλύτερο εαυτό του δίχως να νοιάζεται αν θα το αγαπήσει, αν θα το δει κάποιος. Έχω τη δύναμη να υπάρχω, είτε αγαπηθώ είτε όχι. Έχω τη δύναμη να ζω. Ο θεϊκός εαυτός μου είναι πάντα μαζί μου, μέσα μου, γύρω μου. </p>

Σχετικά άρθρα