Η ιδέα του παιδιού μου έγινε εμμονή. Τι να κάνω;

16/08/2013
Ομάδα Σύνταξης
Ψυχολογία

Aναγνώστρια μας ρωτάει : καλησπερα.το προβλημα μου ειναι οτι με τον αντρα μου αποφασισαμε να κανουμε ενα παιδακι αλλα οι εξετασεις εδειξαν καποιο προβλημα σε εμενα.ειμαστε ενα βημα πριν την πρωτη προσπαθεια της σπερματεγχυσης κ ευχομαι κ ελπιζω ολα να πανε καλα.το θεμα για το οποιο σας γραφω ειναι γιατι η ιδεα ενος παιδιου με εχει κατακλυσει.συνεχεια σκεφτομαι μονο αυτο.μερικες φορες οπως τωρα σκεφτομενη αυτο το θεμα με πιανουν τα κλαματα.αναρωτιεμαι"γιατι ενω θελω κατι τοσο πολυ να παιδευομαι να το αποκτησω?".τωρα θα μου πειτε ειναι αρκετα εγωιστικο απο μερους μου οταν υπαρχουν ζευγαρια που δεν μπορουν να τεκνοποιησουν εγω στεναχωριεμαι για κατι που ισως πετυχει κ τον επομενο χρονο να εχω στην αγκαλια μου το μωρο που τοσο επιθυμω.ο αντρας μου ειναι μαζι μου σε ολο αυτο κ προσπαθει οσο μπορει να με στηριξει.συγγνωμη αν σας κουρασα αλλα θα ηθελα να ρωτησω τι μπορω να κανω για να μην απασχολει συνεχεια το μυαλο μου αυτο το θεμα.σας ευχαριστω πολύ
Στο ερώτημα απαντάει ο ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής, Γρηγόρης Σίμος
<img src="https://boro.gr/uploads/2013/05/simos1-150×150.jpg" alt="" /> 
Καταλαβαίνω ότι δυσκολεύεστε να δεχθείτε ότι σε κάποιους ανθρώπους κάποια πράγματα γίνονται δύσκολα, την ώρα που σε πολλούς άλλους τα ίδια πράγματα γίνονται πάρα πολύ εύκολα. Καταλαβαίνω επίσης ότι είσαστε σε μια φάση ζωής όπου μάλλον είναι φυσικό να ανησυχείτε. Η προσπάθεια να μείνετε έγκυος- κι αν καταλαβαίνω καλά, στο πρώτο σας παιδί- είναι από τα πράγματα που δεν συμβαίνουν συχνά στη ζωή μιας γυναίκας, άρα αποτελεί μια σημαντική και σπάνια στιγμή στη ζωή σας, όπως και σε αυτήν κάθε γυναίκας.
 
Δεν ξέρω αν «θα έπρεπε» να μην το σκέφτεστε. Αναρωτηθείτε: «Αν μια μέση γυναίκα ήταν στη θέση μου, θα το σκεφτόταν το ίδιο με εμένα ή λιγότερο». Αν η απάντηση είναι «λιγότερο» και αισθάνεστε ότι η σκέψη της σπερματέγχυσης και της επερχόμενης εγκυμοσύνης παρεμβαίνει στις καθημερινές σας δραστηριότητες, σας ενοχλεί και δεν μπορείτε να ησυχάσετε, τότε μια καλή ιδέα είναι η εξής. Καθορίστε 2 ή 3 διαστήματα μέσα στη μέρα (π.χ. πρωί και βράδυ ή πρωί-μεσημέρι-βράδυ) και σε ώρες που δεν παρεμποδίζουν τις συνήθεις δραστηριότητες σας εκείνη την ώρα, διάρκειας περίπου 10-15 λεπτών, στα οποία θα μπορείτε να κάθεστε κάπου- στο ίδιο κάθε φορά μέρος, για παράδειγμα, του σπιτιού σας- και να «ανησυχείτε», χωρίς να στεναχωριέστε για αυτό. Η τεχνική αυτή αναγνωρίζει το δικαίωμα σας να ανησυχείτε, όπως κάθε γυναίκα στη θέση σας, σας δίνει όμως και τη δυνατότητα να αναβάλετε τις ανήσυχες σκέψεις στη διάρκεια της υπόλοιπης μέρας. Έτσι, κάθε φορά που έρχονται στο μυαλό σας τέτοιες σκέψεις, θα μπορείτε να τις αναβάλετε για τα διαστήματα της ημέρας που θα μπορείτε να ανησυχείτε. Ίσως δυσκολευθείτε λιγάκι αρχικά να το καταφέρετε, η επιμονή και η επανάληψη όμως θα σας βοηθήσουν.
 
Αν η απάντηση στην ερώτηση «Αν μια μέση γυναίκα ήταν στη θέση μου, θα το σκεφτόταν το ίδιο με εμένα ή λιγότερο» είναι «Το ίδιο», τότε δεν έχετε λόγο να ανησυχείτε που ανησυχείτε. 
 Έτσι ή αλλιώς, σας εύχομαι όλα να πάνε καλά!