Τι φοβάται μια γυναίκα μετά τα 60;

Μεγαλώνοντας αρχίζει και με απασχολεί όλο και περισσότερο το θέμα της ηλικίας, νομίζω ότι κάθε γυναίκα την απασχολεί. Είμαι 53 ετών και αρχίζω να παρατηρώ όλο και πιο πολύ τη φθορά στο σώμα. Κοιτάζω παλιές φωτογραφίες. Σα νέα γυναίκα ήμουν πολύ όμορφη. Όταν μου λένε είσαι πολύ ωραία για την ηλικία σου, δεν μπορώ να χαμογελάσω. Το “για την ηλικία σου” έχει αρχίσει να με ενοχλεί. Όλο και πιο συχνά, αναρωτιέμαι: “Και όταν μεγαλώσω ακόμα πιο πολύ;” Και όταν ο άντρας μου αρχίσει να παρατηρεί και αυτός τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος; Και αν αναζητήσει σε μια άλλη γυναίκα τη νεότητα που δε θα έχω πια; Κοιτώ γυναίκες μεγαλύτερες από μένα. Γυναίκες στα 60 τους που ντύνονται προκλητικά, γυναίκες που φλερτάρουν, γυναίκες που δείχνουν πώς περνούν καλά και θαρρείς πώς έχουν αψηφήσει το χρόνο. Πώς δεν τις ενδιαφέρει. Όχι, δεν πείθομαι.Καταλαβαίνω ότι οι γυναίκες αυτές απλά δεν έχουν συμφιλιωθεί με την ηλικία τους. Πώς συμφιλιώνεσαι όμως με το χρόνο που περνά; Μερικές σκέψεις μου που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας. 

Άρτεμις. 

Μιλήσαμε με τον ψυχοθεραπευτή Κωνσταντίνο Γεμενετζή. Τι σημαίνει χρόνος για τη γυναίκα; Πώς συμπεριφέρεται και πώς νιώθει η γυναίκα μετά τα 60; 

Το ότι η παραπάνω ερώτηση τίθεται καν, υποδηλώνει ότι σ’ αυτήν την κοινωνική ομάδα υπάρχει πρόβλημα, κάπου παρόμοιας τάξης με το πρόβλημα των βετεράνων, των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, των ανέργων και άλλων που βρέθηκαν για τον ένα η τον άλλο λόγο στο περιθώριο. Γι’ αυτές τις γυναίκες π.χ. στα περιοδικά μόδας δεν υπάρχουν πλέον αφιερώματα για καλλυντικά, για την περιποίηση προσώπου και σώματος

Το “Η γυναίκα μετά τα 60” είναι μια εικόνα που σχηματίζεται όταν την παρατηρούμε και όταν η ίδια παρατηρεί τον εαυτό της. Όμως, η παρατήρηση και η αυτοπαρατήρηση, ως τρόπος σχέσης με τους άλλους και με τον εαυτό, δεν είναι απαραίτητη πάντοτε. Και, όσον αφορά το θέμα που συζητάμε, είναι τουλάχιστον ψυχοφθόρα.

Όταν μια “γυναίκα μετά τα 60” δεν παρατηρεί τον εαυτό της, τότε η ηλικία των 60  δεν είναι θέμα. Η ηλικία από μόνη της, χωρίς νοσταλγία και πένθος και αντίσταση, θα αποκλείσει το μίνι και το καυτό σορτσίκι ως επιλογές ντυσίματος, τα νεανικά μπαρ και τα πάρτυ μέχρι πρωίας ως τρόπους ψυχαγωγίας. Τότε η ηλικία, τα 60, δεν θα ήταν καν θέμα. Όπως καμιά ηλικία δεν είναι θέμα, με την έννοια ότι η αντίστοιχη κάθε φορά εικόνα, το εκάστοτε στερεότυπο, που τυραννικά υπαγορεύει έναν ορισμένο τρόπο παρουσίας και συμπεριφοράς, χάνει την επιβολή και τη δεσμευτικότητα του.

Αυτά είναι βέβαια δύσκολα πράγματα. Είναι μια εποχή όπου η “εκθεσιακή αξία”, τόσο του σώματος όσο και του πνεύματος, απαιτεί να είναι το μόνο κριτήριο αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης και νοήματος ζωής. Το πεζοδρόμιο και οι τόποι των κοινωνικών συναθροίσεων, το τηλεοπτικό στούντιο, το βήμα του πνευματικού και του πολιτικού λόγου, το αθλητικό και το καλλιτεχνικό θεαμά αποκτούν όλο και περισσότερο τον χαρακτήρα πασαρέλας. Κανείς κρίνει και κρίνεται συνεχώς ως προς της εκθεσιακή του αξία. Και μάλιστα ανελέητα.

Τι μπορεί να γίνει εδώ; Κάτι μαγικό μόνο, όπως μαγικά συμβαίνουν όλα τα πράγματα που σημαδεύουν πραγματικά στη ζωή μας. Η 60αρα γυναίκα θα έβγαινε από την εικόνα, από το κάδρο του στερεότυπου, όπως βγαίνει από την οθόνη του σινεμά ο ήρωας στην ταινία του Woody Allen “The Purple Rose of Cairo”…

 

Σχετικά άρθρα