Γιατί όλα τα άσχημα συμβαίνουν σε μένα;

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ 

Κατερίνα. “Είμαι θύμα της ζωής μου” 

Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα μικρό απομακρυσμένο νησί πριν από 38 χρόνια. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα. ήμουν αναγκασμένη από πολύ μικρή παράλληλα με το σχολείο να δουλεύω για να βοηθήσω την οικογένειά μου που  αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα. ήμουν η μικρότερη της οικογένειας, είχα δυο μεγαλύτερες αδερφές και έναν αδερφό. Οι γονείς μου δεν είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους και τους θυμάμαι να τσακώνονται και να βρίζουν ο ένας τον άλλο. Εγώ σε αντίθεση με τα αδέρφια μου ήμουν συνεσταλμένο παιδί, μάλλον δειλό που ζούσα στη σκιά τους. Αυτό που έκανα συνήθως ήταν να βοηθάω και να στηρίζω αυτό που έκαναν οι άλλοι. Ένιωθα ότι δεν είχα δυνατότητες για κάτι περισσότερο. Δεν ήμουν ιδιαίτερα όμορφη όπως οι αδερφές μου, δεν ήμουν δυναμική όπως ο αδερφός μου και δεν είχα το χιούμορ τους ούτε την εξυπνάδα τους. Κανείς δεν ήθελε να κάνει παρέα μαζί μου. Δεν ένιωθα ενδιαφέρουσα.

Ο αδερφός μου πολύ γρήγορα σταμάτησε το σχολείο με δική του επιθυμία και ασχολήθηκε με διάφορες ευκαιριακές δουλειές. Οι αδερφές μου το σταμάτησαν και εκείνες παντρεύτηκαν πολύ γρήγορα και έκαναν οικογένεια. Εγώ όμως ήθελα να συνεχίσω παρά τις πιέσεις του πατέρα μου ο οποίος έφτασε στο σημείο να με χτυπάει ή ακόμα και να μου απαγορεύει να φάω προκειμένου να συνεχίσω. Σε όλη τη διάρκεια των σπουδών μου δεν είχα καμία οικονομική στήριξη από την οικογένειά μου, δούλευα σκληρά για να μπορέσω να καλύπτω τα έξοδά μου ένιωθα μόνη και φοβισμένη όταν έφτασα σε μια μεγάλη πόλη, μακριά από το νησί μου.Μου έλειπαν τα αδέρφια μου αλλά δεν έκανα πίσω.

Δυο χρόνια μετά και ενώ είχα αρίσει να κάνω φίλους και να συνηθίζω την καινούργια μου ζωή, μια ξαφνική αποκάλυψη με έκανε να καταρρεύσω. Με έναν πολύ σκληρό τρόπο η αδερφή του πατέρα μου που ποτέ δεν με συμπάθησε, μου αποκάλυψε ότι ο πατέρας μου δεν ήταν ο πραγματικός μου πατέρας ήμουν το νόθο παιδί ενός μακρινού του εξαδέλφου. Το σοκ ήταν τρομερό. Δεν μπορώ καν να θυμηθώ πώς έφυγα πώς έφτασα στο σπίτι μου, πόσες μέρες πέρασαν χωρίς να φάω χωρίς να κοιμηθώ ή να μιλήσω σε άνθρωπο. Σταμάτησα τη σχολή και έχασα ένα έτος. Όταν με επισκέφτηκε ο αδερφός μου τρόμαξε. Είχα χάσει τόσο πολύ βάρος…Δεν του είπα τίποτα. Για έναν ολόκληρο χρόνο απέφευγα να κατέβω στο νησί. Αναρωτιόμουν αν ο πατέρας μου που με μεγάλωσε ήξερε την αλήθεια. Αλλά και μέχρι σήμερα, δεν το έχω μάθει. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα που πέρασε προσπάθησα να βρω ελαφρυντικά στην μητέρα μου. Η κακή σχέση με τον πατέρα μου, η φτώχεια.

Τελείωσα τη σχολή, μου πρότειναν μια δουλειά στη Γερμανία. Δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη ήθελα να φύγω όσο πιο μακριά γινόταν. Έμεινα έξι χρόνια στη Γερμανία. Δύσκολα χρόνια, μοναξιά, απομόνωση. Γνώρισα έναν Έλληνα. Τον ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά εκείνος όμως δεν μου έδινε καμία σημασία. Προσπάθησα πολύ και τελικά ξεκινήσαμε μια σχέση που κράτησε έναν χρόνο περίπου. Αλλά και μέσα στη σχέση μας, μόνο εγώ πάλευα. Τους τελευταίους μήνες του ζητούσα να βρεθούμε και εκείνος αρνιόταν. Οι επαφές μας αραίωσαν. Έμαθα πως ήθελε να παντρευτεί κάποια άλλη…

Γύρισα στην Ελλάδα διαλυμένη. Νοίκιασα ένα σπίτι και προσπάθησα να γιατρέψω τις πληγές μου. Εξακολουθούσα να είμαι το ίδιο δειλή και φοβισμένη. Σε όλη τη διάρκεια της ζωής μου υπήρξαν πολλοί φίλοι, συγγενείς που με εκμεταλλεύτηκαν που μου ζήτησαν οικονομική βοήθεια ηθική στήριξη και όταν δεν είχαν πια ανάγκη μου γυρνούσαν την πλάτη. Για πολύ καιρό κρατούσα τη στάση του θύματος. 

Όσπου έφτασε η στιγμή που δεν άντεξα. Η στιγμή που τα τίναξα όλα στον αέρα. Η Κατερίνα που όλοι ήξεραν πέθανε. Και αυτή η αλλαγή ίσως ήταν η πιο οδυνηρή. Ο μοναδικός άνθρωπος που στάθηκε δίπλα μου ήταν μια παιδική φίλη που με αγαπούσε πραγματικά και με στήριξε. Ήταν η μόνη που με πίεσε να συνεχίσω να διεκδικώ. Να μην αφήνω τους άλλους να με εκμεταλλεύονται. Πέρασα ένα διάστημα που φερόμουν σαν οδοστρωτήρας. Αδίκησα κάποιους προκειμένου να ισορροπήσω.  Κάποιοι στην αρχή με αντιμετώπισαν με ειρωνικά σχόλια, κακίες και κατηγορίες. Πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να ξαναγίνω η Κατερίνα που ήθελαν αλλά η φίλη μου υπενθύμιζε συνέχεια τι ήθελα εγώ… Συνειδητοποιούσα ότι όσο έκανα πράγματα για τους άλλους μόνο αγάπη δεν έπαιρνα, θύμωσα πιο πολύ. Και ο θυμός αυτός με δυνάμωνε. Ζω ακόμα αυτή τη μεταβατική περίοδο. Δε ξέρω τι θα καταφέρω. Ελπίζω να καταφέρω να κερδίσω λίγο από τον σεβασμό των άλλων. Έχω ήδη αρχίσει να κερδίζω τον δικό μου σεβασμό και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Γιατί εγώ; Γιατί σε μένα; Αναρωτιόμαστε όταν στην πορεία της ζωής μας αλλεπάλληλες δυσκολίες και προβλήματα δεν μας αφήνουν να απολαύσουμε τις χαρές της και να μας κάνουν να πιστεύουμε ότι σε κάθε βήμα μας θα συναντήσουμε και ένα εμπόδιο. Νιώθουμε το βάρος των υποχρεώσεων και των ευθυνών δυσβάσταχτο στους ώμους μας και τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν είναι συγκρουόμενα. Συχνά νιώθουμε ότι η ευτυχία είναι μόνο για τους άλλους. Και αναρωτιόμαστε μήπως τελικά οι άλλοι είναι σε καλύτερη μοίρα από εμάς; 

Γράφει η ψυχοθεραπεύτρια, M.S Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια με ειδικότητα στην οικογενειακή θεραπεία κυρία Πέγκυ Πελώνη- Πινήρου. 

Από τη μια επιδιώκουμε με κάθε τρόπο να κρύψουμε τα προβλήματά μας και από την άλλη όταν τα πράγματα πάνε καλά αποφεύγουμε να δείξουμε τη χαρά μας για να μη μας ζηλέψουν, να μη μας κακολογήσουν, μη μας ματιάσουν. Καθώς η ζωή μοιάζει να είναι ένας συνεχής αγώνας καλούμαστε να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες και προβλήματα που συχνά το ένα διαδέχεται το άλλο εμποδίζοντάς μας να απολαύσουμε τις χαρές της. Νιώθουμε ότι δεν προλαβαίνουμε να πάρουμε ανάσα, ότι ένα μαύρο σύννεφο μας σκιάζει και μας διακατέχει μια κακή διάθεση χωρίς εμφανή αίτια.

Εάν και μόνο εάν.

Πόσες φορές, όταν γελάμε με την καρδιά μας και μετά ευχόμαστε, να μας βγει σε καλό; Ο φόβος ότι μπορεί κάποια καταιγίδα που θα ξεσπάσει να μας βρει απροετοίμαστους μας βάζει σε έναν αγώνα να αποκτήσουμε αυτό που πιστεύουμε πώς θα μας θωρακίσει απέναντι σε ενδεχόμενες δυσκολίες. Για κάποιους μπορεί να είναι το χρήμα, για κάποιους μπορεί να είναι η δόξα ή η εξουσία. Ο εσωτερικός διάλογος με τον εαυτό μας έχει συνήθως ως εξής: Εάν και μόνο εάν αποκτήσω καλή μόρφωση, χρήματα εάν βρω κατάλληλη σχέση ή αποκτήσω παιδιά θα νιώθω γεμάτος, θα νιώθω γεμάτη. Εάν καταφέρω να χάσω κιλά θα νιώθω αυτοπεποίθηση. 

Πέφτουμε λοιπόν στην παγίδα και ζούμε το σήμερα μέσα στο άγχος και στην αγωνία ενώ το αύριο είναι αβέβαιο και η ζωή βρίσκεται σε μια διαρκή ετοιμότητα. “Όταν θα… θα είμαι καλά”.  Ακόμα όμως και όταν πραγματοποιούμε τον στόχο μας αυτό το τότε δεν έρχεται γιατί κάποιος άλλος καινούργιος στόχος το αντικαθιστά. Και βέβαια, οι μικροχαρές της ζωής περνούν χωρίς να μπορούμε να τις απολαύσουμε. 

Μα δε βλέπουμε τι συμβαίνει γύρω μας; 

Παντού κυριαρχεί αβεβαιότητα. Σοβαρές ασθένειες ταλαιπωρούν τους ανθρώπου, τα διαζύγια βρίσκονται σε μεγάλη άνθηση, η ανθρώπινη εκμετάλλευση έχει αυξηθεί δραματικά δεν ξέρουμε ποιον μπορούμε να εμπιστευθούμε και πώς να προστατευθούμε . Ακόμα και η ατμόσφαιρα είναι νοσηρή. Πώς λοιπόν να είμαστε αισιόδοξοι; Που θα βρούμε νόημα; Σε ποιον και σε τι να πιστέψουμε; 

Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω τις απαντήσεις σε όσα μας προβληματίζουν. Και εγώ προβληματίζομαι. Η καθημερινή μου επαφή με τον ανθρώπινο πόνο, δεν μου επιτρέπει να ξεχαστώ ούτε λεπτό. Και εγώ απαντήσεις ψάχνω. Γνωρίζω όμως ότι αυτές οι απαντήσεις υπάρχουν μόνο μέσα μας. Εκεί θα τις βρούμε, ανακαλύπτοντας  τον τρόπο. Τα παραμύθια με τα οποία μεγαλώσαμε και μας παρότρυναν να προσδοκούμε το άπιαστο δε μας βοηθούν πια. Καθώς ενηλικιωνόμαστε η πραγματικότητα μας προσγειώνει άκομψα και το πριγκιπόπουλο που περιμέναμε να μας κάνει ευτυχισμένους  μπορεί και εκείνο να ψάχνει κάπου για να ακουμπήσει, να ανακουφιστεί.  Μήπως οι προσδοκίες που έχουμε για τους άλλους είναι άπιαστες με αποτέλεσμα να νιώθουμε θυμό απογοήτευση ακόμα και προδοσία;

Και αν είναι έτσι ποια είναι τελικά η λύση; Να ζήσουμε μόνοι, να μην προσδοκούμε; Να πάρουμε απόφαση ότι η πορεία μας θα είναι μοναχική; 

Προσωπικά προτείνω μια άλλη πιο αισιόδοξη οπτική των πραγμάτων.

 Γιατί μπορεί αυτά που έχουμε τη δυνατότητα να ελέγξουμε να είναι λίγα ανάμεσα σε αυτά όμως είναι και το πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και πώς τα αξιοποιούμε. Εάν η ζωή είναι σχολείο εάν από τη στιγμή που γεννηθήκαμε το μόνο βέβαιο είναι ο θάνατος το ενδιάμεσο, η πορεία τι νόημα έχει;  Βαδίζοντας σε αυτό τον δρόμο με τα ατελείωτα εμπόδια και τις δυσκολίες, τις προκλήσεις, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες, τις χαρούμενες και τις δυσάρεστες στιγμές, βιώνουμε σίγουρα πολλές απώλειες αλλά κερδίζουμε και πολλές εμπειρίες.  Εάν τελικά υπάρχει κάτι άλλο σίγουρο στη ζωή εκτός από τον θάνατο; Αν αυτό το ταξίδι είναι γεμάτο αλλαγές; Τι εφόδια έχουμε να αντιμετωπίσουμε; Να αντιμετωπίσουμε αυτό που επιδιώκουμε αλλά και συγχρόνως φοβόμαστε; Αυτό το οποίο προσδοκούμε αλλά και στο οποίο αντιστεκόμαστε;

Γι αυτό σκέφτομαι. Μήπως τελικά η πρώτη και πιο ουσιαστική γνώση είναι η γνώση του εαυτού μας είναι η γνώση του εαυτού μας; Μήπως τελικά σε αυτό το σχολείο που λέγεται ζωή εμείς αποφασίζουμε; Μήπως ουσιαστικά ψάχνουμε το κουράγιο να προχωρήσουμε, τη δύναμη να σηκωθούμε αφού πέσουμε, το δικαίωμα να χαρούμε τελικά; Και μήπως ο καθένας όλα αυτά τα βρίσκει μέσα του; 

Σε αυτό τον δρόμο της ζωής όπου όλα είναι για τους ανθρώπους και πολλά δημιουργούνται από τον ίδιο τον άνθρωπο ίσως τελικά το ερώτημα δεν είναι “γιατί εγώ”, “γιατί σε μένα” αλλά “γιατί όχι εγώ”.

Απόσπασμα από το βιβλίο της κυρίας Πελώνη, ΥΠΑΡΧΩ-ΑΛΛΑΖΩ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΣΟΡΡΟΠΟΝ.

Σχετικά άρθρα