Κάνουμε τη δική σου ιστορία θεατρική παράσταση!

Μια παράσταση πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις σήμερα διοργανώνει ο ψυχοθεραπευτής, δραματοθεραπευτής, κύριος Λάμπρος Γιώτης σε συνεργασία με το boro.gr.  Πόσο αντέχουμε να είμαστε μαζί; Πόσο είμαστε ερωτευμένοι με την ελευθερία μας; Και πόσο σημαντικό είναι να είμαστε σισιόδοξοι μέσα στη σχέση μας; 

Σ’αυτή τη διαδραστική παράσταση, οι αναγνώστες μας θα έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν με ιστορίες ή σκέψεις από τη ζωή τους και οι ηθοποιοί, μια ομάδα δέκα ειδικά εκπαιδευμένων καλλιτεχνών (ομάδα playback Ψ) πάνω στο θεατρικό αυτοσχεδιασμό, με μια πορεία δέκα χρόνων στο χώρο του θεάτρου θα αυτοσχεδιάζουν στη σκηνή πάνω σε αυτά που μοιράζεται το κοινό.

Σκηνοθεσία – συντονισμός: Λάμπρος Γιώτης 

Αν θέλετε να ζήσετε και εσείς αυτή τη μοναδική εμπειρία, δηλώστε τη συμμετοχή σας στο [email protected]!

“Μισογεμάτο ή μισοάδειο;” Μια ιστορία…

Μοιράζεται σήμερα μαζί μας ο ψυχοθεραπευτής κύριος Λάμπρος Γιώτης.  

Πώς αντιμετωπίζουμε τη ζωή; Μήπως η αισιοδοξία μπορεί να μας βοηθήσουμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας πολύ πιο αποτελεσματικά; Ελάτε να διαβάσουμε μαζί την ιστορία μιας γυναίκας που αποφάσισε να αγαπήσει τον εαυτό της και τη ζωή και να χρησιμοποιήσει την αγάπη και τη χαρά αυτή ως όπλο της στη μάχη της με τον καρκίνο.

Γράφει ο Ψυχίατρος – Δραματοθεραπευτής – Σκηνοθέτης, κύριος Λάμπρος Γιώτης. (www.therapy-playback.gr)

 Η Αθανασία φέτος πάτησε τα 80. Από τα 73 της χρόνια ξεκίνησε να ζει με τον καρκίνο. Αρχικά έκανε μαστεκτομή. Σ΄αυτή την ηλικία, οι πιθανότητες μετά τη θεραπεία να πάθει μετάσταση ήταν μόλις 5%.  Ήταν σ’ αυτό το 5%. Κόκκαλα, λεμφαδένες, στις θεραπείες προστίθενταν όλο και περισσότερα φάρμακα, με όλο και περισσότερες παρανέργειες.  Η οικογένειά της τη βοηθούσε όσο γινόταν και την υποστήριζε. Οι γιατροί υποστήριζαν ότι έπρεπε να πάρει και αντικαταθλιπτική αγωγή. Η ίδια είχε αντιστάσεις. Έχοντας η ίδια εργαστεί μια ζωή στα νοσοκομεία, σε ιατρικό επάγγελμα, αντιμετώπιζε σκληρά τον εαυτό της και ρεαλιστικά τη  αρρώστια. 

Τον τελευταίο χρόνο οι μεταστάσεις ήταν παντού και φέρναν πόνο. Η ίδια όμως είχε γαντζωθεί από τη ζωή. Πήγαινε θέατρο, συναντούσε παλιές φίλες της, μαγείρευε και περιποιόταν τον κήπο της. Τις νύχτες ο ύπνος δεν ερχόταν. Θυμήθηκε τη μεγάλη της αγάπη. Την ποίηση, και μάλιστα τα φιλοσοφικά ποιήματα του Καβάφη, που διάβαζε στα φοιτητικά της χρόνια.

‘Ολη τη νύχτα διάβαζε και συλλογιζόταν πονώντας, μέσα σε δύσπνοια. Τότε ήταν που ξεκίνησε μόνη της τα αντικαταθλιπτικά. Όλοι παραξενεύτηκαν γνωρίζοντας το χαρακτήρα της. Η ίδια λέει: “‘Οσο ζήσω ακόμη, θέλω να μου δίνουν χαρά αυτά που διαβάζω και να μην κατακλύζομαι από μαύρες σκέψεις. Χρειάζομαι αυτή τη βοήθεια ώστε να μπορώ να ταξιδεύω με τα λόγια που μου δίνουν έμπνευση να συνεχίσω να ζω.”

Θέλετε να μιλήσετε και εσείς για τις δικές σας ιστορίες; Θέλετε να μοιραστείτε στη σκηνή του θεάτρου τα βιώματά σας και να αναζητήσετε απαντήσεις μέσα από την τέχνη; Δηλώστε συμμετοχή δίνοντας τα στοιχεία σας (δεν πρόκειται να δημοσιευτούν) στο [email protected]! H παράσταση θα διεξαχθεί στα τέλη Ιουνίου.

Σχετικά άρθρα