<p><strong>Πολλοί άντρες επιθυμούν να συνάψουν στενές ερωτικές σχέσεις και με άλλα άτομα εκτός της συντρόφου τους. Η ψυχολόγος Άννα Καλλιέρου μέσα από το βιβλίο Άνδρας, αυτός ο άγνωστος που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, μας παρουσιάζει κάποιες διαφορετικές απόψεις ψυχολόγων αλλά και ιστορίες καθημερινών ανθρώπων που πιστεύουν πως η μονογαμία δεν είναι πάντα συνώνυμο της αγάπης και της αφοσίωσης.</strong></p>
<p><strong>Η μονογαμία…</strong></p>
<p><strong>Φαίνεται ότι είναι μια φυσιολογική παρόρμηση, που ξεκινά από το ασυνείδητο και ίσως να οφείλεται στις πρώτες εμπειρίες αγάπης του παιδιού με διαφορετικά άτομα.</strong></p>
<p>Πολλοί ερευνητές όπως η Karen Horney υποστηρίζουν ότι: <strong>Το «μονογαμικό ιδανικό» είναι τόσο πρωτόγονο, όσο και αδικαιολόγητο. Η επιθυμία να μονοπωλήσει κανείς τον/την σύντροφο του αποδεικνύει μια απληστία κτητικότητας, που γίνεται αιτία φιλονικίας, έχθρας και μνησικακίας γι’ αυτόν ή γι’ αυτήν που αποζητά καινούργιες σεξουαλικές εμπειρίες, αλλά εκφράζεται επίσης και στα άλλα ενδιαφέροντα».</strong></p>
<p>Η μονογαμία και το ιδανικό της απόλυτης πίστης είναι προνόμιο που έχει παραχωρήσει ο κοινωνικός νόμος και μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μια ασφάλεια εναντίον των προβλημάτων που δημιουργεί η μοιχεία.</p>
<p><strong>Η υπερηφάνεια μας απαιτεί μια αποκλειστική σχέση που θα σεβαστεί την ευαισθησία μας στα ναρκισσιστικά μας τραύματα.</strong> Η απαίτηση της αποκλειστικότητας είναι αδικαιολόγητη γιατί αντιπροσωπεύει την ικανοποίηση τη ναρκισσιστικής και σαδιστικής επιθυμίας πολύ περισσότερο από την επιθυμία για γνήσια αγάπη.</p>
<p>Η Karen Horney υποστηρίζει ότι «<strong> Οι άνθρωποι που έχουν εμμονές ως προς την πιστή αφοσίωση υποφέρουν συχνά από σεξουαλικές ενοχές έναντι ενός γονιού, από φαντασιώσεις αυνανισμού  ή από πρόωρη σεξουαλική εμπειρία με αδέρφια, φίλους ή και οικιακούς βοηθούς.  Για αυτούς τους ανθρώπους η απιστία στο γάμο σημαίνει επανάληψη μιας παλιάς ενοχής».</strong></p>
<p>Η επιθυμία να επιβεβαιωθεί η αφοσίωση του συντρόφου μπορεί επίσης να οφείλεται σε φαντασιώσεις παντοδυναμίας και η απαγόρευση άλλων σχέσεων την επιβεβαιώνει.</p>
<p>Στο γάμο, όπως και σε άλλες σχέσεις, η αξίωση της αποκλειστικότητας <strong>μπορεί να μην έχει την πηγή της στον έρωτα μόνο, αλλά οι ρίζες της να είναι συνδεδεμένες με εχθρικές τάσεις που καλύπτονται πίσω από τον καθρέπτη του έρωτα και με μια απληστία για κατοχή, που όχι μόνο αρνείται στον σύντροφο κάθε άλλη ερωτική εμπειρία, αλλά ζηλεύει επίσης τους φίλους του, τη δουλειά και τα ενδιαφέροντα του.</strong></p>
<p>Αυτός που προσπαθεί να ενσωματώσει τη σύντροφο του ώστε να την κάνει αποκλειστικά δική του, <strong>«ένα σώμα, μια ψυχή», θέλει να αναβιώσει τις παιδικές του επιθυμίες να μονοπωλήσει τη μητέρα του, μια επιθυμία που του είχε δημιουργήσει απογοήτευση,</strong> έχθρα, ζήλια και ένα ναρκισσιστικό τραύμα. Αυτή η απαίτηση του εκδηλώνεται όχι μόνο στον γάμο, αλλά στην ουσία κάθε ερωτικής του σχέσης. <strong>Η παιδική απαίτηση της αποκλειστικότητας στην αγάπη του πατέρα ή της μητέρας έχει αφήσει επίσης και την αίσθηση της απόρριψης, της απογοήτευσης και της στέρησης, συναισθήματα που μεταλλάσσονται συχνά σε ζήλια και μίσος, αλλά και σε σοβαρά τραύματα στον αυτοεκτίμηση του άνδρα.</strong> Συνήθως είναι η περηφάνια του πληγωμένου παιδιού εκείνη, που κυρίως απαιτεί μια μονογαμική σχέση και η έντασή της οφείλεται στο πόσο ευαίσθητος είναι ακόμη ο άνδρας στην τραυματική παιδική του εμπειρία.</p>
<p><strong>Οι άνδρες αξιώνουν τη μονογαμική πίστη των γυναικών τους πιο έντονα και απόλυτα από ότι οι γυναίκες, γιατί έχουν με το μέρος τους και την κοινωνική αποδοχή για να εξασφαλιστεί έτσι η σιγουριά της πατρότητας.</strong></p>
<p>Σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, η απαίτηση του άνδρα για αποκλειστική κατοχή της γυναίκας, είναι περισσότερο θέμα γοήτρου, γιατί κατά κανόνα οι άνδρες υπολογίζουν περισσότερο τη θέση τους απέναντι στους άλλους άνδρες παρά στον έρωτα.</p>
<p>Η Karen Horney στο βιβλίο της “The Distrust between the Sexes” εκφράζει την πολυμορφία της αγάπης: <strong>«Η αγάπη πετυχαίνει να χτίσει γέφυρες εξαιρετικής ομορφιάς, αλλά σπάνια αυτές χτίζονται για να διαιωνιστούν και συχνά δεν μπορούν να ανεχθούν πολύ βαριά φορτία χωρίς να καταρρεύσουν.  Τα έντονα συναισθήματα που δημιουργεί η αγάπη μας φοβίζουν, γιατί οδηγούν σε έκσταση, σε υπέρβαση του εαυτού μας και παράδοση χωρίς όρια και περιορισμούς στα σκιρτήματα της καρδιάς. Αλλά παρ΄ όλο ότι όλοι την αναζητούν, όλοι έχουν έναν φυσιολογικό φόβο να μην  χάσουν τον εαυτό τους μέσα από ένα άλλο πρόσωπο και έτσι γίνονται επιφυλακτικοί και πάντα έτοιμοι να αποχωρήσουν».</strong></p>
<p>Συμπερασματικά, <strong>η επιτυχία του γάμου εξαρτάται από το βαθμό της συναισθηματικής ωριμότητας που έχουν αποκτήσει και οι δύο σύντροφοι πριν από το γάμο τους,</strong> ώστε να κατανοήσουν πόσο αναπόφευκτες είναι οι συγκρούσεις μέσα στο θεσμό αυτό και πόσο μεγάλη ικανότητα πρέπει να αποκτήσουν για να ελέγξουν την πραγματικότητα του γάμου τους.</p>
<p>Είναι πολλοί οι άνδρες σαν τον Antonio 45 χρόνων, Ιταλό ,οικονομολόγο, παντρεμένο με δύο κόρες, που πιστεύουν ότι: « […] Ο  άνδρας από τη φύση του είναι πολυγαμικός και πολυπράγμων. Αλλά ακόμη και οι κοινωνικές συνθήκες τον αποδέχονται και τον επιβραβεύουν, παρ΄ όλο που υπάρχει η κοινωνική αυτή αντίφαση. Γιατί η οικογένεια και η πολυγαμία θεωρούνται ο «θεμέλιος λίθος» της κοινωνίας και η απιστία , η κατάλυση του οικογενειακού θεσμού.</p>
<p>Πολλές φορές, όμως, η απιστία και επιδίωξη καινούριων σεξουαλικών εμπειριών, έχουν πολύ ενδιαφέρον και μπορούν να τονώσουν το γάμο.[…]»</p>
<p>Η Carolina, Αμερικάνα, δημοσιογράφος, σύζυγος του Antonio, διηγείται τη ζωή της:</p>
<p><em><strong>« Όταν γνώρισα τον Αντόνιο, η σχέση μας βασίστηκε σε άγραφη συμφωνία: Αυτός θα έβαζε αγάπη και ρομάντζο στη ζωή μου και εγώ θα του προσέφερα αγάπη, φροντίδα και σταθερότητα στη δική του. Επειδή μου άνοιξε τόσο πολύ την καρδιά του και μου μίλησε για τις ανάγκες του και τα προβλήματα του, ένιωσα ότι επιτέλους βρήκα τον «ευαίσθητο άνδρα» που θα μπορούσε να ακούσει και τις δικές μου ανάγκες και προβληματισμούς. Ήταν ρομαντικός για μένα και θα ήθελα να είμαι απαραίτητη κι εγώ γι΄ αυτόν. Από την αρχή εκείνος  με προίκισε με όλες τις αρετές που επιθυμούσε να έχει…. η μαμά του. Με περιέβαλε με την φαντασίωση μιας ιδανικής, επιθυμητής, σεξουαλικής και πάνω απ’ όλα μητρικής φιγούρας, που να τον αγαπά χωρίς όρους, ώστε να ικανοποιεί όλες τις ανάγκες του. Τον ερωτεύτηκα και επιθυμούσα να του προσφέρω όσα του έλειψαν σαν παιδί. Αντίθετα εκείνος, δεν έκανε καμία προσπάθεια να με γνωρίσει σαν άτομο. Τις ανάγκες μου, τα θέλω μου. Παρ΄ όλα αυτά πίστευα, ότι μόλις θα χρειαζόμουνα εγώ κάτι, θα στεκότανε αμέσως στο πλάι μου. Αλλά η αλήθεια είναι ότι, τη στιγμή που απέκτησα τα δίδυμα μωρά μου και τον χρειάστηκα πράγματι δίπλα μου, αυτός είχε εξαφανιστεί!!! Η φυγή του από το σπίτι ήταν από οργή και θυμό, γιατί ήθελε να διατηρήσω τις ίδιες εκδηλώσεις αγάπης, τις ίδιες εκφράσεις θαυμασμού, τις δικές του απόψεις, να αποδέχομαι την αδιαφορία του για τις ανάγκες μου και να βρίσκομαι ακατάπαυστα δίπλα του.</strong></em></p>
<p><strong><em>Ξαναγύρισε σε λίγες μέρες. Η κατάσταση στο σπίτι συνεχίστηκε όπως πριν. Καμιά διαφορά στη συμπεριφορά του, καμιά προσφορά στις κόρες του. Τα χρόνια περνούσαν. Είχα πολλές ενδείξεις ότι ο Antonio έκανε πρόσκαιρους δεσμούς ή τουλάχιστον ξενοκοιμότανε. Θεωρούσε  τον εαυτό του σαν ένα εξαιρετικό βραβείο που κάθε γυναίκα θα ήθελε να πάρει από εμένα, αλλά εγώ ήμουν η τυχερή που τον είχα κατά αποκλειστικότητα.</em></strong></p>
<p><strong><em>Είχα πάψει να του μιλάω για τις υποψίες μου. Υπήρχε μια σιωπή μεταξύ μας σε αυτό το θέμα. Εξάλλου λέγεται ότι η σιωπή είναι ένας τρόπος άρνησης του εαυτού μας για τα άσχημα νέα. Όταν κρατάς κάτι μυστικό υποκρίνεσαι ότι δεν υπάρχει… και κατ’ επέκταση είναι ένας τρόπος να εύχεσαι την ανυπαρξία του.</em></strong></p>
<p><strong><em>Πριν δύο χρόνια συνάντησα μια παιδική μου αγάπη. Αναπτύξαμε μια ζεστή σχέση. Τώρα που οι κόρες μου έφυγαν στην Αγγλία να σπουδάσουν, έφυγα και εγώ από το σπίτι μας. Έτσι ξαφνικά! Του ήρθε κεραυνός. Απείλησε, παρακάλεσε, αλλά και πάλι είμαι σίγουρη ότι δεν κατάλαβε τις ανάγκες μου». </em></strong></p>