<p> </p>
<p>Ποιος γονιός δεν έχει βιώσει τη «ξεφτίλα» της παιδικής κρίσης στο σουπερμάρκετ ή στο πάρκιγκ ή στο εστιατόριο;  Mε φουντωμένα μαγουλάκια, τα τρισχωριτωμένα πιτσιρίκια ξεφωνίζουν σαν υστερικά κι αρνιούνται να κάνουν έστω ένα βήμα, γίνονται άφαντα ή ξαπλώνουν καταγής.  Αν μάλιστα παίξουν καλά το θέατρό τους μαζεύουν και κόσμο.</p>
<p><strong>Η αιτία:</strong>  Eίναι γεγονός πως αν το παιδί θέλει να κερδίσει μια μάχη στην αντιπαράθεση δυνάμεων με τους γονείς, ο καλύτερος τόπος να τη δώσει είναι ένας δημόσιο χώρος. Εκεί, εσείς βρίσκεστε σε δύσκολη θέση και τα παιδιά μοιάζουν να το διαισθάνονται.  Οι  κοινωνικά αποδεκτές επιλογές σας είναι λίγες. Αν αρχίσετε κι εσείς  τα ξεφωνητά, κατεβαίνετε στο επίπεδο των παιδιών. Αν τα δείρετε ή τα τραβολογήσετε με το ζόρι,μπορείτε να κατηγορηθείτε για κακοποίηση.   Γενικά, αν τα παιδιά παίξουν αυτό το χαρτί τότε την έχετε άσχημα.</p>
<p><strong>Η δική σας αντίδραση</strong>: Συνήθως υπάρχουν μόνο τρεις τρόποι να σταματήσετε μια κρίση του παιδιού  σε δημόσιο χώρο : να τα «κακοποιήσετε» λεκτικά και σωματικά (βρισιές και ξύλο) , να του δώσετε αυτό που θέλει, ή να το πάτε σπίτι. Oι περισσότεροι γονείς καταφεύγουν  σε ένα από τα δυο πρώτα που, μακροπρόθεσμα , δεν φέρνουν αποτέλεσμα.</p>
<p><strong>Τι να κάνετε:</strong> Δεν μπορείτε να κάνετε πολλά πράγματα, όταν το τρίχρονο ή τετραχρονο βλαστάρι σας «μουλαρώνει» μέσα στο σουπερμάρκετ και ζητάει επίμονα ένα κουτί τσίχλες. Μην ασχοληθείτε με  αόριστες απειλές –δεν πιάνουν.  Το παιδί θέλει τις τσίχλες και δεν θα το κουνήσει ρούπι, αν δεν τις πάρει.   Δώστε  του τη δυνατότητα της επιλογής: η σταματάς ή φεύγουμε. Αν δεν σταματήσει, το φορτώνετε στον ώμο ωραία και καλά-χωρίς να θυμόσετε ( αυτό είναι το δύσκολο)-ή το αρπάζετε από το χέρι και γυρίζετε σπίτι. Να καταλάβει ότι, αν θέλει να βγαίνει μαζί σας πρέπει να φέρετε κόσμια . Την επόμενη φορά που θα βγέιτε, αφήστε το παιδί με κάποιον δικό σας ή με μπείμπι σίτερ (αν μπορείτε) </p>