Θες προσκλήσεις για την παράσταση ¨Μια νύχτα χωρίς τον Σάντσο";

07/10/2013
Ομάδα Σύνταξης
City life

<div align="center">"ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΣΑΝΤΣΟ: ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ" 
<div align="center"> της Ηρώς Διαμαντούρου Σκηνοθεσία: Πάρις Τακόπουλος, Ερμηνεία: Νίκος Καλαμό, Ένδυμα: Βέρα Ζεύκη </div>
</div>
<div align="center">στο Black Box του ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ To boro.gr χαρίζει σε 3 τυχερούς αναγνώστες από μια διπλή πρόσκληση για την παράσταση της 18ης Οκτωβρίου. Αν θες να είσαι εσύ ένας από τους τυχερούς δεν έχεις παρά να δηλώσεις συμμετοχή <a href="/23504/epikoinwnia">ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΕΔΩ</a> και δίνοντάς μας το ονοματεπώνυμό σου και ένα στοιχείο επικοινωνίας. </div>
 Ο Δον Κιχώτης, ο Αλόνσο Κιχάνος δηλαδή, λίγο πριν πεθάνει έμεινε για πρώτη φορά ολομόναχος, χωρίς να τον ζαλίζει ο ασταμάτητος και πεζός αντίλογος του Σάντσο Πάντσα. Άρρωστος και ταλαιπωρημένος από τις εξευτελιστικές του περιπέτειες, βίωσε την απόλυτη μοναξιά και την απέχθεια απέναντι στον δημιουργό του. Για τις τελευταίες του αυτές έξι ώρες, ο Θερβάντες έγραψε πολύ λίγα πράγματα. Το ανικανοποίητο όμως πνεύμα του Δον, έρχεται να μας εξομολογηθεί τι συνέβη στη μοναχική και μυστική εκείνη σκηνή θανάτου. Πρόκειται για κωμικοτραγικό εσωτερικό μονόλογο διάρκειας 55’, που αναφέρεται στη σχέση του ανθρώπου με τα ιδανικά του και κυρίως στην επώδυνη διαδρομή προς την διάλυση των προσωπικών μύθων και την αποκατάσταση του απλού εαυτού. Αποτελεί ως εκ τούτου μια έμμεση υποκειμενική παρουσίαση και ανάλυση του Δον Κιχώτη του Θερβάντες, συμπληρώνοντας έτσι ένα κενό του μεγάλου αυτού έργου-μανιφέστου ενάντια στο Εύκολο, έργο που, όπως είπε ο Χάινε, είναι η «καλύτερη σάτιρα κατά του ανθρώπινου ενθουσιασμού». Ο μονόλογος γράφτηκε κατόπιν παραγγελίας του ηθοποιού Νίκου Καλαμό, που θα το ερμηνεύσει για πρώτη φορά. ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ «Όλη μέρα καθισμένος στην ηλιόλουστη αυλή του, ο Αλόνσο ο Καλός έπληττε… Ξερόχωμα, πετραδάκια, ψίχουλα στις γωνίες της βεράντας, ξερά φύλλα, μαμούνια, σαύρες, σαμιαμίθια, ό,τι σιχαινόταν ο κόσμος όλος έκανε τον Αλόνσο ευτυχισμένο. Αλλά να, ο κόσμος όλος τα σιχαινόταν. Τα βαριόταν, δεν αρκούνταν σε αυτά. Κι ο Αλόνσο δεν είχε τη δύναμη να απολαύσει το μοναχικό του γούστο -και βαριόταν επίσης, τελικά.»
«Πάντα θα υπάρχουν οι Άλλοι. Αυτοί που δεν κατάφεραν να κοιμηθούν ακούγοντας το παραμύθι… Και τελικά μας ξεγελάσανε… Και σηκωθήκανε αργότερα μέσα στο σκοτάδι και, ενώ εμείς κοιμόμασταν, αυτοί ετοιμάζανε στα μυστικά την επομένη μέρα που θα μας έβρισκε αιχμάλωτους και μόνους…»
«Είναι μήπως ξεγνοιασιά το φαγητό για το οποίο άλλος πεινάει κι άλλος κάνει δίαιτα; Είναι ξεγνοιασιά η φιλία, για την οποία πρέπει να έχουμε την καρδιά ανοιχτή, αλλά τα αυτιά κλειστά; Είναι ξεγνοιασιά το σώμα; Το χρήμα για το οποίο σκοτώνουμε ή σκοτωνόμαστε; Πού την είδες την ξεγνοιασιά Σάντσο;»