<p dir="ltr"><span>Καθώς έσπρωχνα το καρότσι της τετράμηνης κόρης μου, της Evangeline, μέσα στην βορχή ένα απόγευμα, ένα αμάξι πέρασε μέσα από μια λακκούβα κάνοντάς με μουσκεμα  ολόκληρη. Ξαφνικά βούρκωσα και ένιωσα ένα κύμα θλίψης να με κυριευει. Τα ρούχα μου ήταν βρεμένα και λασπωμένα, οπότε έπρεπε να επιστρέψω σπίτι μου να αλλάξω. Ήταν λες και γύριζα σε ένα κελί  φυλακής.</span></p>
<p dir="ltr"><span>Για κάποιο λόγο όταν τα αμάξια διέσχιζαν τον δρόμο ενώ περίμενα να το περάσω. Η μελαγχολία που ένιωθα με ζάλιζε. Για μια στιγμή σκέφτηκα να πέσω μαζί με την Evangeline κάτω από τις ρόδες του διερχόμενου λεωφορείου. Απαίσιο το ξέρω, τόσο απελπισμένη αισθανόμουν.</span></p>
<p dir="ltr"><span>Δεν το γνώριζα τότε αλλά έπασχα από επιλόχειο κατάθλιψη , που ξεκίνησε περίπου όταν η Evangeline ήταν δύο εβδομάδων και με κράτησε στα σκοτεινά μπουντρούμια της για έξι μήνες.</span></p>
<p dir="ltr"><span>Έπρεπε να είμαι χαρούμενη, αφού είχα όλα όσα ήθελα- ένα υγιέστατο μωρό, άλλα δύο υπέροχα παιδιά, έναν ιδανικό σύζυγο, ένα όμορφο σπίτι και αγαπούσα την δουλειά μου ως δημοσιογράφος. Αλλά οι σκοτεινές σκέψεις κυρίευαν το μυαλό μου και το άγχος μου με τρόμαζε. Μερικές φορές προσπαθώ να φανταστώ πώς είναι ο θάνατος, συχνά έπιανα τον εαυτό μου να σχεδιάζει το αφάνταστο- τον φόνο του μωρού μου. Φανταζόμουν να πηδάω από το μπαλκόνι  ή να πετάω την Evangeline από μια γέφυρα.</span></p>
<p dir="ltr"><span>Πάνω από 15% των νέων μαμάδων πάσχουν από επιλόχειο κατάθλιψη. Τα δικά μου συμπτώματα με μπέρδευαν πολύ, καθώς η Evangeline δεν ήταν το πρώτο μου παιδί. Η Evangeline είναι το τρίτο μου παιδί, ο Jimmy είναι δεκατριών και η Dolly δέκα.</span></p>
<p dir="ltr"><span>Παντρεύτηκα τον πατέρα του Jimmy και της Dolly όταν ήμουν 24. Κάποια στιγμή όμως η νεανική μας αγάπη χάθηκε κάτω από ένα σορό υποχρεώσεων και προβλημάτων. Χωρίσαμε όταν η Dolly ήταν δύο. Όντας φρέσκο-χωρισμένη μητέρα μικρού παιδιού και ενός μωρού, ήμουν στην ιδανική θέση να πάθω επιλόχειο κατάθλιψη</span></p>
<p dir="ltr"><span> Αλλά δεν την έπαθα ποτέ, πράγμα που με μπέρδεψε ακόμα πιο πολύ όταν την έπαθα με την Evangeline.</span></p>
<p dir="ltr"><span> Η Evangeline είναι παιδί του δεύτερου μου γάμου με τον Pete, με τον οποίο είχα μια υπέροχη και ασφαλή ζωή, και η ιδέα για ένα ακόμα παιδί φάνταζε καλή. Εξ’ άλλου ήμουν και 10 χρόνια μεγαλύτερη πλέον, και ήλπιζα σοφότερη, και ήμουν ευτυχισμένη με τον Pete. Διακοσμήσαμε το παιδικό δωμάτιο, κρεμάσαμε πολύχρωμες κουρτίνες.</span></p>
<p><span><span><br /></span></span></p>
<p dir="ltr"><span>Kαι προσπαθούσα να δείχνω ευτυχισμένη.   Κάτι το οποίο έβρισκα πάρα πολύ δύσκολο καθώς μέρα με τη μερά οι σκοτεινές σκέψεις μου μεγάλωναν και γινόντουσαν όλο και πιο νοσηρές.  Πως θα μπορούσε μια μητέρα να σκεφτεί κάτι τέτοιο για το ίδιο της το παιδί.</span></p>
<p><span><span><br /></span></span></p>
<p dir="ltr"><strong>Το κλικ.</strong></p>
<p dir="ltr"><span>Κάτι άλλαξε μέσα μου όταν μια αδελφική μου φίλη με ρώτησε πως είμαι και οτι πρέπει να είμαι πολύ χαρούμενη τώρα που ξαναέφτιαξα τη ζωή μου είχα ένα τόσο γλυκό μωράκι. Δεν άντεξα. Έσπασα. Της είπα όλα όσα σκεφτόμουν τόσο καιρό και που φοβόμουν να παραδεχτώ στον εαυτό μου.</span></p>
<p dir="ltr"><span>Το γεγονός ότι μίλησα ήταν ότι καλύτερο έιχα κάνει ποτέ μου καθώς αμέσως η φίλη μου με παρέπεμψε σε ψυχολόγο. Επιλόχειος κατάθλιψη η διάγνωση. Για πρώτη φορά είχα μια απάντηση στις σκοτεινές μου σκέψεις που μου δημιουργούσαν τόσα ερωτηματικά. Τόσο κακή μάνα ήμουν;</span></p>
<p dir="ltr"><span>O ψυχολόγος με βοήθησε να καταλάβω ότι αυτό που ένιωθα ήταν αποτέλεσμα πολλών παραγόντων πέρα από τη γέννηση της μικρής μου η οποία πυροδότησε τη κατάθλιψη μου.  Η σχέση μου με τη μητέρα μου, το γεγονός ότι χώρισα και δεν είχα συγχωρέσει μέσα μου τον πρώην συζυγό μου κ.α.</span></p>
<p><span id="docs-internal-guid-1780bf53-8068-c7bb-2109-a51df271c33a"><span>Σήμερα έχοντας αφήσει πίσω τις μαύρες σκέψεις που κάποτε με κυρίευαν μπορώ πλέον να αγκαλιάζω τη μικρή μου και να νιώθω ευλογιμένη που ένα τόσο πολύτιμο πλάσμα ήρθε στη ζωή μου. </span></span></p>