O Θανάσης Λάλας είδε και προτείνει τις "Αλεπούδες" στο θέατρο Επι Κολωνώ

<p><span>Είχα πολύ καιρό να δω ένα τόσο καλογραμμένο θεατρικό έργο γραμμένο από ένα σύγχρονο ή μάλλον νεότατο ανθρωπο. Η Ντων Κίνγκ, δικαια πολυβραβευμένη, αποδεικνύει ότι υπάρχει μιά συγχρονη ματιά γιά αυτό που μας "ζεματίζει". Μιά παραβολή με θέμα τον φόβο και πως η εξουσία μας τον επιβάλει. Ο φόβος είναι ο βασικός μηχανισμός ελέγχου του ανθρώπου, ο πιό απάνθρωπος τρόπος να ελεγχθουν τα ατομα μιάς κοινωνίας και να κατευθυνθουν. Κι αν δεν υπάρχει πραγματικός φόβος, η εξουσία κατασκευάζει ένα φανταστικό φόβο, έναν αόρατο "εχθρό", που κλέβει τα μυαλά και τις ψυχές μας, καθορίζει τους ηθικούς κανόνες και κλονίζει τις αξίες που πάνω τους οικοδομήθηκε χρόνια τωρα η κοινή συμβίωσή μας. Ο φόβος κάνει τους γειτονες ρουφιάνους, τους πολιτες μιάς χώρας φυγάδες, τους ησυχους και πονεμένους ανθρώπους φονιάδες.</span><br /><br /><span>Οι "Αλεπούδες" είναι μιά κωμική διερευνηση της πίστης, της επιθυμίας, της ευθύνης, της "απειλής", του "πολιτισμού", της διαστροφής. Ενα εργο που μας αφορά τόσο πολύ. Είναι σαν να απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους αυτής της χώρας που βυθίζεται στην απειλή ενός εχθρού που θα μας εξοντώσει. Στο εργο η απειλή και ο φόβος εστιάζει στο θηρίο… στις "Αλεπούδες". Στην Ελλάδα το θηρίο είναι τα "μνημόνια" και η επιστροφή στη δραχμή, οπως πριν λίγα χρόνια ηταν ο φόβος του κουμουνισμού.</span><br /><span>Ο φόβος δημιουργεί ανθρώπους τέρατα, ικανά να γλυστρίσουν στο παραλογο και το εγκλημα… Ανθρώπους που χάνουν την εννοια του "εμεις", εννοια απαραίτητη γιά να ζησουμε σαν ομάδα. Ανθρώπους που κοιτάνε πως θα σωσουν τους εαυτούς τους κι ας πάνε στο διάλο όλα όσα αγωνίστηκαν να δημιουργήσουν μέχρι την ωρα της γενικευμένης παρανοιας.</span><br /><br /><span>Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη γιά αλλη μια φορά εξαιρετικά ευρηματική, φρέσκια σαν φρούτο ζουμερό,  πετυχαίνει να βάλει τον θεατή στην καρδιά της ουσίας του κειμένου. Σοφή και ιδιοφυιής η χρήση των οπτικών εφφέ _μιά αλλη οπτική των πραγματων, παραθυρο, στην κλασική θεατρική οπτική. Η ικανότητα του "λιγου" που δημιουργεί πολλαπλά συναιςθηματα. Μιά σκηνοθετική ευφυία χρήςιμη και αναγκαία γιά να αποκαλυφθει το πίσω  μέρος του σκοταδιού.Η διδασκαλία των ηθοποιών εξαιρετική. Και οι τεσσερεις ρόλοι αποδιδονται με μέτρο και χαιρεσαι που οι ηθοποιοι είναι σε δράση κι όταν δεν μιλάνε. Η θεατρική ομάδα Ναμα, είναι ενα από τα λίγα δειγματα στην χώρα, ομάδας με θεατρικό όραμα. Αυτό το διακρίνει κανεις από τις επιλογές των εργων, από το σκηνικό ηθος και του τελευταίου ηθοποιού που συμμετέχει, από την ποιότητα  του λόγου που εκφέρεται, από την αρχιτεκτονική ματιά του Γιώργου Χατζηνικολάου, που σφραγίζει την ατμόσφαιρα από την είσοδο, στο φουαγιέ, στην αίθουσα, στα ρούχα, στα σκηνικά και τον λόγο. Η ομάδα Νάμα είναι η Arte Povera, στο θέατρο. "Με το ελάχιστο και το πιό φτωχό δείχνει τον πλούτο μας".</span><br /><br /><span>Μη χασετε την ευκαιρία, πηγαινετε στο θέατρο "Επί Κολωνώ", να δείτε τη αλήθεια μας!</span></p>
<p><span><span>Θεατρο Επί Κολωνώ</span><br /><br /><span>Αλεπουδες (Foxfinder)</span><br /><br /><span>της  Ντων Κινγκ</span><br /><br /><span>από την θεατρική Ομάδα Νάμα</span><br /><br /><span>Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη</span><br /><br /><span>Μετάφραση: Γιώργος Χατζηνικαλάου</span><br /><br /><span>Σκηνικά-Κουστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου</span><br /><br /><span>Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος</span><br /><br /><span>Μουσική: Στέλιος Γιαννουλάκης</span><br /><br /><span>Παίζουν (με σειρά εμφανίσης)</span><br /><br /><span>Δημήτρης Λάλος, Ιωάννα Παππά, Χάρης Χιώτης, Ιωάννα Κολλιοπούλου</span></span></p>
<p><span><span><br /></span></span></p>
<p><span><span><span>Aπό 10 Οκτωβρίου</span><br /><span>παραστάσεις: Τετάρτη &amp;amp; Κυριακή στις 19:00</span><br /><span>Πέμπτη, Παρασκευή &amp;amp; Σαββάτο στις 21:15</span></span></span></p>

Σχετικά άρθρα