<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>«Ιστορίες για παιδιά… και τους γονείς τους"</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ </strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Το βιβλίο περιλαμβάνει τρία φαινομενικά απλά παραμύθια που απευθύνονται στα παιδιά για να διαβαστούν μαζί με τους γονείς τους. Τα παραμύθια της Άνθιας Ναυρίδη, εικονογραφημένα από την Σμαράγδα Ναυρίδη, ανταποκρίνονται στα αναπτυξιακά ζητήματα που αντιμετωπίζουν όλα τα παιδιά (αλλά και οι γονείς τους) καθώς μεγαλώνουν. Με τον τρόπο αυτό αποτελούν ένα χρήσιμο εργαλείο τόσο για τους ίδιους τους γονείς, όσο και για τους επαγγελματίες της εκπαίδευσης και της παιδοψυχολογίας και ψυχοθεραπείας.</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"> <img src="/contentfiles/photos/an1.jpg" alt="" width="714" height="476" /></p>
<p style="text-align: justify;"> <strong>Βρεθήκαμε στην παρουσίαση του βιβλίου που πραγματοποιήθηκε πριν από λίγες μέρες στη Στοά του βιβλίου. Η Άννα Δρούζα και η ψυχολόγος Παιδιών και εφήβων  Έφη Λιγνού μίλησαν για το σύγγραμμα της Άνθιας Ναυρίδη. Ελάτε να ανακαλύψουμε τι κρύβουν οι σελίδες του βιβλίου αυτού πριν καν ξεφυλλίσουμε τις σελίδες του.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><strong>Άννα Δρούζα: «Στην άκρη του μπορώ βρίσκονται οι πολύτιμοι θησαυροί του θέλω»</strong></span></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><img src="/contentfiles/photos/an2.jpg" alt="" width="600" height="400" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Προλογίζοντας το βιβλίο «Ιστορίες για παιδιά» γραμμένο από την Άνθια Ναυρίδη και εικονογραφημένο από τη Σμαράγδα Ναυρίδη, η Άννα Δρούζα τονίζει:</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Χαίρομαι πολύ που σήμερα είμαι εδώ ανάμεσά σας. Χαίρομαι που είμαι για να παρουσιάσω ένα βιβλίο για παιδιά και για γονείς, τρία παραμύθια και τρεις εισαγωγές στην ψυχολογία γονιών και παιδιών. Χαίρομαι που θα μιλήσω για κάτι που μου έλειψε πολύ σαν παιδί… Μεγάλωσα χωρίς παραμύθια και στα δύσκολα της ζωής μου, πολλές φορές σκέφτηκα πόσο μου έλειψε αυτή η άλλη διάσταση της αφήγησης. Μεγάλωσα χωρίς τις μεταφορές του λόγου χωρίς τα ταξίδια του μυαλού χωρίς το χάδι μιας φωνής που διηγείται την σχέση του ουράνιου τόξου με το συννεφάκι, την βροχή, και το κίτρινο χρώμα που χάθηκε κι όλοι μαζί βαλθήκανε να το ξαναζωντανέψουν, να το ξαναπροσθέσουν στην παλέτα των ονείρων μας. Μεγάλωσα χωρίς να ακούσω ποτέ από ένα στόμα οικείο την φράση: Όταν είμαστε όλοι μαζί γινόμαστε Μεγάλοι. Μεγάλωσα χωρίς να με νανουρίσει μια μητρική ανάσα, λέγοντας μου ότι στην άκρη του "μπορώ" κρύβονται οι πολύτιμοι θησαυροί του "θέλω".</p>
<p style="text-align: justify;">Έμαθα σιγά σιγά και καθυστερημένα τι σημαίνει μοιράζομαι για να έχω παρέα στη ζωή, γιά να μαστε ευτυχισμένοι ανάμεσα στους άλλους, γιατί ένας αληθινός φίλος φίλη, είναι η καλύτερη συντροφιά στο ταξίδι της ζωής.</p>
<p style="text-align: justify;">Μεγάλωσα γεμάτη απορίες που ποτέ δεν απαντήθηκαν στην τρυφερή παιδική ηλικία και τις κουβαλούσα σαν βάρος στη ζωή μου κι αυτό κούρασε την ψυχή και το μυαλό μου.</p>
<p style="text-align: justify;">Διαβάζοντας αυτό το έξοχο βιβλίο για παιδιά και για μεγάλους από την μια σκέφτηκα τα παιδικά μου χρόνια κι από την άλλη έλυσα μια απορία μου: Γιατί να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με παραμύθια;</p>
<p style="text-align: justify;">Το βιβλιο αυτο μας απαντά.</p>
<p style="text-align: justify;">Γιά να τους ελαφραίνουμε την ψυχή και το μυαλό τους, για να τα μυήσουμε στο ταξίδι και στην σημασία της μεταφοράς, για να μην χάνουν τον χρόνο τους τα παιδιά μας, μπρος στον καθρέφτη και τον αυτοθαυμασμό τους, και να πηδούν πίσω από τον καθρέφτη όπως η Αλίκη και να ανακαλύπτουν τον δικό τους παράδεισο, να ανακαλύπτουν αυτό που κρύβεται πίσω από αυτό που φαίνεται.</p>
<p style="text-align: justify;">Το βιβλίο αυτό μου άρεσε γιατί γράφτηκε για να απαντήσει τα ανεξήγητα των παιδιών και για αυτά που βασανίζουν κάθε γονιό σε σχέση με τα παιδιά του.</p>
<p style="text-align: justify;">Το βιβλίο αυτό είναι ένα ψυχογράφημα σε κήπο κι όχι σε δωμάτιο νοσοκομείου.</p>
<p style="text-align: justify;">Το βιβλίο αυτό είναι ένας κώδικας συμπεριφορών αν θέλουμε να είμαστε γονείς με κεφαλαίο γάμα και να μεγαλώσουμε παιδιά με καρδιά φρούτου ζουμερού.</p>
<p style="text-align: justify;">Σας εύχομαι καλή ανάγνωση και καλή θέαση μιάς και το κείμενο, σε αδελφική σχέση με την εξαιρετική εικονογράφηση, φτιάχνουν ένα μοναδικό εκδοτικό αποτέλεσμα.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Σας ευχαριστούμε πολύ Άνθια και Σμαραγδα για το βιβλίο που μας προσφέρετε.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><img src="/contentfiles/photos/an3.jpg" alt="" width="714" height="476" /> </strong><strong> </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><span>Φωτογράφηση:  Ιπποκράτης Ναυρίδης </span></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Προλογίζοντας το βιβλίο «Ιστορίες για παιδιά» η Έφη Λιγνού, </strong>διδάσκουσα ψυχοθεραπεύτρια παιδιών και εφήβων, επόπτρια κλινικού έργου στην Πανεπιστημιακή Παιδοψυχιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Παίδων "Η Αγία Σοφία» ανέφερε στην ομιλία της κατά τη διάρκεια της παρουσίασης. <strong></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Αυτές οι μικρές μυθιστορίες -κάτι ανάμεσα σε παραμύθι και αφήγηση μιας φαντασίας- όταν συναντιούνται με την εσωτερική εμπειρία του παιδιού διευκολύνουν την ψυχική διαπραγμάτευση των έντονων και αντιφατικών συναισθημάτων, που κατακλύζουν την καθημερινότητα του και καταλαγιάζουν το άγχος που τα συνοδεύει.</p>
<p style="text-align: justify;">Μ’ αυτό τον τρόπο  βρίσκονται στην υπηρεσία της ανάπτυξης.</p>
<p style="text-align: justify;">Πώς λειτουργούν αυτές  οι μυθιστορίες; Είναι μήπως ένας μεταβατικός χώρος μεταξύ εσωτερικής και εξωτερικής πραγματικότητας; Ένας χώρος ανάπαυσης από τις συγκρουσιακές ψυχικές διεργασίες, όπου η ενεργοποίηση των ταυτίσεων με τους ήρωες του παραμυθιού επιτρέπει στις αναπτυξιακές λύσεις να ανακουφίσουν τον ψυχικό πόνο που επιφέρει η απώλεια, η ευαλωτότητα, η ζήλεια, η ανεπαρκής εικόνα εαυτού;</p>
<p style="text-align: justify;">Το παιδί αμύνεται απέναντι στην αναγνώριση των επώδυνων  συναισθημάτων και οι μηχανισμοί άμυνας είναι ένας ανεκτός τρόπος να σκέφτεται κανείς το απαράδεκτο. Το να προσάπτουμε στον άλλον τις προθέσεις μας, χωρίς να αναγνωρίζουμε ότι είναι δικές μας, είναι μία ανθρώπινη καθημερινή αμυντική λειτουργία.</p>
<p style="text-align: justify;">Όπου και αν κοιτάξεις, λέει μια κινέζικη παροιμία, κάτι βρίσκεται στη μέση. Εμπόδια. Η συνείδηση αφορά τα εμπόδια. Το ασυνείδητο που ο Freud ονόμασε «η άλλη σκηνή» περιγράφεται ως ένας τόπος χωρίς εμπόδια, ή κατ’ άλλους «ως ένα καζάνι που βράζει». Η σύνδεση αυτών των δυο κόσμων –του συνειδητού και του ασυνείδητου- είναι η συνεχής τροποποίηση αυτών των εμποδίων. Και προφανώς δίχως εμπόδια, η ιδέα της ανάπτυξης είναι αδιανόητη. «Χωρίς ματαίωση δεν υπάρχει ανάπτυξη» λέει ο Winnicott.</p>
<p style="text-align: justify;"><img src="/contentfiles/photos/an4.jpg" alt="" width="884" height="476" /></p>
<p style="text-align: justify;">Για να μπορέσει ένα παιδί να κάνει σχέσεις να μαθαίνει και να είναι ανθεκτικό, πρέπει να μπορεί να χρησιμοποιήσει τα χαρίσματα και τα ταλέντα με τα οποία είναι προικισμένο: Την νοημοσύνη του και την ικανότητα έκφρασης, όπως επίσης και την φαντασία του. Χωρίς την ζωντανή συμμετοχή του ψυχισμού η μάθηση θα αποβεί στην καλύτερη περίπτωση ανιαρή και στην χειρότερη περίπτωση θα είναι πλήρως ανεσταλμένη.</p>
<p style="text-align: justify;">Το παιδί γεννιέται με μια βιοψυχική προίκα. Η μητέρα δέχεται το λιγότερο ή περισσότερο προικισμένο απ΄ την φύση και το περιβάλλον της μήτρας μωρό της και του προσφέρει το πρώτο κράτημα, φυσικό και ψυχικό. Η ανάπτυξη των ικανοτήτων του παιδιού εξαρτάται από το τι θα του χαρίσει η μητέρα του, μέσα από αυτή την πρώτη σχέση και από το ζωντανό ενδιαφέρον της γ’ αυτό.<em> </em>Η ικανότητα του παιδιού να δεχθεί τα δώρα της μητέρας του αντικατοπτρίζεται στην σχέση και επηρεάζει την μεταξύ τους αλληλεπίδραση: Αυτό το συνεχές συναισθηματικό πάρε-δώσε.  Κρίσιμης σημασίας συστατικό της ζωής του παιδιού είναι να μπορεί να εγείρει την έγνοια και το ενδιαφέρον, να υπάρχει ένα άλλο πρόσωπο διαθέσιμο να ανησυχεί γι’ αυτό.</p>
<p style="text-align: justify;">«Η αξία των παραμυθιών της Α.Ναυρίδη βρίσκεται τόσο στην ίδια την ιστορία –θέτοντας το πλαίσιο της διαπραγμάτευσης της εσωτερικής σύγκρουσης- όσο και στην πρόσκληση/πρόκληση προς τους γονείς να είναι παρόντες σ’ αυτή τη διαδικασία, να νοιώσουν από πρώτο χέρι με τι έχει να τα βγάλει πέρα το μικρό παιδί τους, να αντλήσουν από τις δικές τους εμπειρίες για να το καταλάβουν. Οι ιστορίες που διαβάζονται από τους γονείς στα παιδιά, που διαβάζονται μαζί με τα παιδιά, προσφέρουν τη δυνατότητα επαναπροσέγγισης και συναισθηματικής ανακατάταξης. Πόσο μάλλον αν πάνω σ’ αυτές τις ιστορίες βρεθούν μαζί γονείς και παιδιά για να πουν καληνύχτα λίγο πριν αποχωριστούν στο τέλος άλλης μιας μέρας –λιγότερο ή περισσότερο κουραστικής- που αποζητά την τακτοποίηση των αντιφατικών συναισθημάτων για να αντέξει το παιδί να μείνει μόνο και να μη χρειάζεται να τρέχει στο κρεβάτι των γονιών».  </p>
<p style="text-align: justify;"> <img src="/contentfiles/photos/nayri.jpeg" alt="" width="535" height="555" /></p>
<p style="text-align: justify;">«Το εικονοπλαστικό ταλέντο της Σμαράγδας Ναυρίδη, εξυπηρετεί τη δημιουργική φαντασία, προάγοντας τις συνδέσεις.  Ο ρόλος της εικονογράφησης είναι διαμεσολαβητικός, αλλά διαθέτει προεκτάσεις πέρα από την ιστορία, έτσι όπως κάνει ένας ζωγραφικός πίνακας. Οι αυθεντικές εικόνες της ζωντανεύουν το κείμενο επιτρέποντας στο παιδί να κάνει αυτές τις εικόνες δικές του εικόνες  και να ακουμπήσει τα συναισθήματα του πάνω τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Το πάντρεμα του κειμένου με την εικόνα είναι μοναδικό. Η εικόνα ακολουθεί το κείμενο, αλλά και το επικαθορίζει, το χρωματίζει, επιλέγοντας κάθε φορά πού θα δοθεί η έμφαση. Όπως τα σκίτσα του John Tenniel «σφραγίζουν» την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, έτσι και οι εικόνες της Σμαράγδας σφραγίζουν τις ιστορίες της Άνθιας.</p>
<p style="text-align: justify;">Σ’ αυτό το βιβλίο οι δύο αδελφές, Άνθια και Σμαράγδα αποτελούν ζωντανό παράδειγμα της δημιουργικής  μετουσιωτικής ικανότητας  της αρχικά αναπόφευκτης, (άρα φυσιολογικής), αδελφικής ζήλειας, που τόσο ανάγλυφα παρουσιάζεται στη δεύτερη ιστορία «τα δυο βατραχάκια που κατάφεραν να γίνουν φίλοι». Το ταλέντο της μιας γίνεται αφετηρία για το ταλέντο της άλλης και οι εικόνες γίνονται αναπόσπαστο μέρος των ιστοριών».</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Φωτογράφηση:  Ιπποκράτης Ναυρίδης </p>