Το παιδί μου βρέχει το κρεβάτι του το βράδυ. Είναι φυσιολογικό;

<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Ως ενούρηση ορίζεται η επαναλαμβανόμενη ακούσια απώλεια ούρων, την ημέρα ή και τη νύχτα, χωρίς την ύπαρξη σαφούς οργανικού αιτίου και χωρίς να είναι συμβατή με τη νοητική ηλικία του παιδιού. Ως όριο θεωρείται η ηλικία των 4—5 ετών, γιατί τότε το 85 – 90% των παιδιών έχει επιτύχει φυσιολογικά τον έλεγχο της κύστης. Η ενούρηση διακρίνεται: α) σε πρωτοπαθή, όταν συνεχίζει και μετά το 5ο έτος, και β) σε δευτεροπαθή, όταν, ενώ έχει προηγηθεί έλεγχος της κύστης για ικανό χρονικό διάστημα, επανεμφανίζεται.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Η ενούρηση είναι διπλάσια στα αγόρια απ’ ό,τι στα κορίτσια και πιο συχνή στις χαμηλότερες κοινωνικο-οικονομικές τάξεις και στα παιδιά ιδρυμάτων (π.χ. ορφανοτροφεία). Η πρωτοπαθής ενούρηση εμφανίζεται δύο φορές συχνότερα της δευτεροπαθούς.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Αιτίες</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Η αιτιολογία της ενούρησης είναι πολυπαραγοντική.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">-Η κληρονομικότητα παίζει σημαντικό ρόλο. Υποστηρίζεται ότι τα 3/4 των ενουρητικών έχουν τουλάχιστον έναν πρώτου βαθμού συγγενή με ιστορικό ενούρησης.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">-Οι αναπτυξιακοί παράγοντες αφορούν κυρίως στη λειτουργία της ουροδόχου κύστης και στη ρύθμιση των υγρών του σώματος. Θεωρείται ότι υπάρχει αυξημένη έκκριση ούρων χαμηλού ειδικού βάρους τη νύκτα, λόγω ελαττωμένης έκκρισης αντιδιουρητικής ορμόνης από τον υποθάλαμο. Επίσης, αξιολογείται η νοητική ωρίμανση του παιδιού. Είναι γνωστό ότι τα νοητικώς καθυστερημένα παιδιά αργούν να αποκτήσουν τον έλεγχο της κύστης.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">-Περιβαλλοντικοί παράγοντες, όπως η φτώχεια, οι διαλυμένες οικογένειες, η συναισθηματική και φυσική παραμέληση του παιδιού, οι πρώιμοι αποχωρισμοί, η παρουσία ψυχιατρικής νόσου των γονέων, η παραμονή σε ιδρύματα, φαίνεται ότι σχετίζονται με την εμφάνιση της ενούρησης. Αντίθετα, έχει αποδειχθεί ότι ο χρόνος έναρξης της εκπαίδευσης για τον έλεγχο της κύστης δεν έχει σημασία για την εμφάνιση της ενούρησης, ενώ η ποιότητα της σχέσης που εγκαθίσταται κατά τη διάρκεια του χρόνου της εκπαίδευσης ανάμεσα σε γονιό και παιδί υποστηρίζεται ότι έχει άμεση αιτιολογική σημασία σε πολλές περιπτώσεις.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">-Γεγονότα ζωής που προκαλούν έντονο άγχος έχουν συνδεθεί με την εμφάνιση δευτεροπαθούς ενούρησης (π.χ. αποχωρισμός από τη μητέρα, γέννηση αδελφού, διάλυση οικογένειας, νοσηλεία).</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Η εικόνα του παιδιού</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Η ενούρηση στην πλειονότητα των περιπτώσεων εμφανίζεται μία ή περισσότερες φορές, συνήθως κατά το πρώτο τρίτο της νύκτας και σ’ οποιοδήποτε στάδιο του ύπνου. Συχνά η προσωπικότητα των ενουρητικών παρουσιάζει ανωριμότητα, παθητικότητα και έμμεση επιθετικότητα. Τα ενουρητικά παιδιά εμφανίζουν υπερδιπλάσιες ψυχικές διαταραχές συγκρινόμενα με εκείνα που έχουν τον έλεγχο της κύστης. Συνήθως παρουσιάζουν εκρήξεις οργής, προβλήματα διατροφής, ονυχοφαγία, τικς και αποφυγή των κοινωνικών δραστηριοτήτων της ηλικίας τους, π.χ. να πάνε κατασκήνωση. Ανεξαρτήτως αιτιολογίας, η ενούρηση οδηγεί στην εμφάνιση δευτερογενών συναισθηματικών διαταραχών, όπως άγχους, ντροπής, ενοχής στο παιδί και θυμού στους γονείς.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Θα πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στον αποκλεισμό άλλων αιτιών που προκαλούν ενούρηση, όπως η ενούρηση που οφείλεται σε οργανικά αίτια, σε διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές, σε υπερκινητικότητα και σε ανεπιθύμητες ενέργειες φαρμάκων.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Φυσιολογικά, κατά την ανάπτυξη η ενούρηση μειώνεται κατά 15% το χρόνο από τα 5 μέχρι τα 18 χρόνια. Καλύτερη πρόγνωση έχουν τα κορίτσια και τα παιδιά με πρωτοπαθή ενούρηση.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Πώς θεραπεύεται</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Έχουν χρησιμοποιηθεί ποικίλες τεχνικές συμπεριφοράς και διαιτητικές αγωγές, με σχετικά καλά αποτελέσματα.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Η ψυχοθεραπεία, από μόνη της ή σε συνδυασμό με άλλες μεθόδους, βοηθά σε πολλές περιπτώσεις παιδιών με έντονα ψυχικά προβλήματα. Σε κάθε περίπτωση βοηθά στην πρόληψη των δευτερογενών συναισθηματικών διαταραχών αυξάνοντας την αυτοεκτίμηση του παιδιού και υποβοηθώντας στην κατανόηση των ενδοψυχικών συγκρούσεων που έχουν σχέση με τη συμπτωματολογία του. Παράλληλα, βοηθούνται οι γονείς να μεταβάλουν τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους απέναντι στο παιδί.</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Υπάρχει η πιθανότητα ο γιατρός του παιδιού να συστήσει και φαρμακευτική αγωγή όταν αυτό κριθεί απαραίτητο.</span></p>

Σχετικά άρθρα