<p>Ήταν καλοκαίρι του 2010, όταν ένας βραχύσωμος Αργεντινός ποδοσφαιριστής με σπουδαία κληρονομιά και ακόμη πιο βαρύ βιογραφικό αγκυροβολούσε στο λιμάνι του Πειραιά για να κολλήσει τα τελευταία ένσημα σε ηλικία 34 ετών. Με 343 συμμετοχές στον μαγικό κόσμο της Πριμέρα Ντιβιζιόν, ο Αριέλ Ιμπαγάσα σφράγισε με την παρουσία του τον Ολυμπιακό και τραγουδήθηκε όσο λίγοι ποδοσφαιριστές στο παρελθόν…</p>
<p>Το καλοκαίρι του 2013, ένας άλλος Αργεντινός έμελλε να ακολουθήσει την ίδια διαδρομή με τον συμπατριώτη του. Ταυτισμένος με τα ερυθρόλευκα χρώματα, είτε της αγαπημένης του Ρίβερ, είτε της Ράγιο Βαγιεκάνο, ο Τσόρι Ντομίνγκεζ… κατέπλευσε στα μέρη μας δύο χρόνια νεότερος (στα 32) απ' ότι είχε φτάσει ο μεγάλος Ιμπαγάσα και η αλήθεια είναι ότι παρά τις καταπληκτικές συστάσεις που τον συνόδευαν, η απόκτησή του επισκιάστηκε από αυτές του Χαβιέ Σαβιόλα και του Βλαντιμίρ Βάις.</p>
<p>Αναμφισβήτητα οι δύο παίκτες έχουν αρκετά διαφορετικά χαρακτηριστικά στο παιχνίδι τους. Διαθέτουν όμως και ένα κοινό: Την τεράστια ποδοσφαιρική τους προσωπικότητα. Μετά και τη χθεσινή συγκλονιστική εμφάνιση του Τσόρι απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, νομίζω ότι οποιαδήποτε αμφιβολία υπήρχε για την ταυτότητα του νέου ηγέτη του Ολυμπιακού μετά την επερχόμενη αποχώρηση του Ιμπαγάσα, παύει να υφίσταται…</p>
<p>Με το “καλημέρα” στο Τσάμπιονς Λιγκ, αυτός ο σπάνιος ποδοσφαιριστής – τον οποίο πολλοί… ειδήμονες του ελληνικού ποδοσφαίρου χαρακτήριζαν αργό για να σταθεί στο επίπεδο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης – απέδειξε ότι είναι φτιαγμένος από μοναδική πάστα. Και δεν το έπραξε πρώτη φορά χθες. Θυμηθείτε την εμφάνισή του με την Παρί στην πρεμιέρα των ομίλων, την επιβλητική του παρουσία στο “Ντα Λουζ”.</p>
<p>Ένας αληθινός στρατηγός στο χώρο της μεσαίας γραμμής που επιβάλλει την ηρεμία στην ομάδα του με τον τρόπο που την καθοδηγεί, που ξέρει καλά πότε πρέπει να κρατήσει τη “στρογγυλή θεά” στα πόδια του και πότε να την μεταβιβάσει με ακρίβεια, πότε να “παγώσει” το ρυθμό και πότε να τον ανεβάσει. Μια επιλογή που αποδεικνύει περίτρανα ότι ο Ολυμπιακός δεν έμαθε τα τελευταία χρόνια μόνο να πουλάει, αλλά και να αγοράζει. Γιατί ειδικά από το περσινό καλοκαίρι, το ποσοστό επιτυχίας των “ερυθρόλευκων” στη μεταγραφική τους στόχευση πρέπει να ξεπερνάει πλέον το 70%…</p>
<p>Προσθέστε, βέβαια, στις εξαιρετικές προσθήκες τον συγκλονιστικό κόντρα στους Άγγλους, Εντινγκά, τον δαιμόνιο Πέρεζ και φυσικά τον απροσπέλαστο Μαρκάνο. Έχω την αίσθηση ότι ο Ισπανός επέστρεψε κοντά μας ακόμη πιο ώριμος απ' ότι μας είχε αφήσει για να ταξιδέψει στο μακρινό Καζάν…</p>
<p><strong>Το πρώτο ημίχρονο με την Παρί…</strong></p>
<p>Μετά από κάθε μεγάλη ευρωπαϊκή βραδιά του Ολυμπιακού, δεν θα πάψω να μνημονεύω εκείνο το απίστευτο πρώτο ημίχρονο του εναρκτήριου αγώνα με την Παρί. Γιατί αυτό ήταν το παιχνίδι που είχε φανερώσει με το καλημέρα τον χαρακτήρα της ομάδας που έχτιζε ο Μίτσελ. Αυτός ήταν ο αγώνας που είχε αποδείξει πόσο είχαμε βιαστεί όλοι μας με την περίπτωση του Ισπανού τεχνικού.</p>
<p>Και ο μεγάλος προπονητής Μίτσελ (δεν φαντάζομαι να υπάρχει ακόμη κανένας τόσο εγωιστής που να υποστηρίζει ότι για την εικόνα που εμφανίζουν φέτος οι πρωταθλητές ευθύνονται μόνο οι… παίκτες του) δικαιούται να αισθάνεται περήφανος και για τους ποδοσφαιριστές του και για τους συνεργάτες του, αλλά και για τον ίδιο. Το στήσιμό του απέναντι στη Γιουνάιτεντ ήταν απλά… μαεστρικό.</p>
<p>Ανήμερα του αγώνα έγραφα στο “Goal” ότι το παιχνίδι θα κρινόταν στην περιοχή του Ολυμπιακού. Προσωπικά μου φάνταζε αδιανόητο να ολοκληρωθεί η συγκεκριμένη αναμέτρηση και να μην έχουν επιχειρήσει οι Άγγλοι τουλάχιστον 7-8 τελικές στην εστία του Ρομπέρτο. Μέχρι το 70' είχαν μόλις μία!</p>
<p>Νομίζω όμως ότι η μεγαλύτερη συνεισφορά του Μίτσελ στους Πειραιώτες είναι άλλη και μάλιστα… διπλή: Πρώτον ο Ισπανός έχει μπολιάσει τους παίκτες του με τη δική του τεράστια προσωπικότητα. Είναι ολοφάνερο πλέον ότι κάθε ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού διαθέτει τεράστια αυτοπεποίθηση και απίστευτη εμπιστοσύνη στις ικανότητές του.</p>
<p>Δεύτερον, στα χέρια του Μίτσελ και των συνεργατών του, κάθε ποδοσφαιριστής εμφανίζει τεράστια ατομική βελτίωση. Παρατηρήστε τον Χολέμπας που πλέον έχει πάψει να δέχεται κάθετες μπαλιές στις πλάτες του. Δείτε την εκτόξευση του Ολαϊτάν, την εξέλιξη του Μανωλά…</p>
<p>Νομίζω ότι ο Μίτσελ εξελίσσεται σε φλέβα χρυσού για τον Βαγγέλη Μαρινάκη και υπό αυτή την έννοια, ίσως να έφτασε η ώρα να εξασφαλιστεί η μακρόχρονη παραμονή του στο λιμάνι. Τι άλλο να πετύχει ο άνθρωπος για να αποδείξει ότι τη δικαιούται;</p>
<p><strong>Υ.Γ.</strong> Υπάρχουν τόσα πολλά να γράψει κανείς για το έπος του Ολυμπιακού που ακόμη και ο… αχανής χώρος μιας ιστοσελίδας (όπου δεν υπάρχει περιορισμός λέξεων όπως στην εφημερίδα) φαντάζει εξαιρετικά λίγος. Αρκούμαι όμως να μείνω σε καθαρά ατομικό επίπεδο. Γιατί η ιστορία γράφεται από ήρωες. Και οι ήρωες του Ευρωπαίου Ολυμπιακού είναι πολλοί. Από την κορυφή ως τα… βάθη των αποδυτηρίων.</p>
<p>Από τον Βαγγέλη Μαρινάκη, τον Κριστιάν Καρεμπέ και τον Πιερ Ισά, μέχρι τον Αλέκο Ράντο. Πόσο πολύ πρέπει, αλήθεια, να έχει δουλέψει ο προπονητής τερματοφυλάκων του Ολυμπιακού με τον Ρομπέρτο; Όλοι γνωρίζαμε ότι το μοναδικό αδύνατο σημείο του Ισπανού ήταν η έξοδός του. Και χθες… κατάπιε κάθε προσπάθεια των Άγγλων να γεμίσουν στην περιοχή του. Όχι, αυτή η μετάλλαξη δεν είναι προϊόν ταλέντου. Είναι προϊόν σκληρής δουλειάς, και μόνο…</p>
<p>Πηγή: Goal</p>