Ο Αγγελιοφόρος του Θανάτου: Ο Στρατιώτης με τα Χειρότερα Νέα

<p>«Ο πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη» άρχισε ο λοχαγός Richard Siemion. «Ακόμα πεθαίνουν άνθρωποι-όχι τόσοι πολλοί όσο πριν-αλλά εξακολουθεί να συμβαίνει. Και όταν συμβαίνει, ο στρατός στέλνει κάποιον σαν κι εμένα να πει τα νέα».</p>
<p>Ο λοχαγός Siemion, ο οποίος προσφάτως αποστρατεύθηκε τιμητικά, ήταν ένας από τους πολλούς αξιωματικούς κοινοποίησης απωλειών (CNO) οι οποίοι υπηρετούν στη Νέα Υόρκη. Κάθε φορά που αναφερόταν ο θάνατος κάποιου στρατιώτη, ο αξιωματικός της CNO που ήταν σε υπηρεσία είχε τέσσερις ώρες να εντοπίσει την οικογένεια του αποθανόντος και να τους μεταφέρει κάποια από τα χειρότερα νέα που είχαν ποτέ ακούσει.</p>
<p>Οι CNO έχουν αποτελέσει το επίκεντρο του ενδιαφέροντος την τελευταία δεκαετία του πολέμου. Το 2006, η εφημερίδα <a href="http://www.rockymountainnews.com/special-reports/final-salute/" target="_blank"><strong><em>Rocky </em></strong><strong><em>Mountain </em></strong><strong><em>News</em></strong></a> που έχει κλείσει πλέον, δημοσίευσε μια σειρά βραβευμένη με Πούλιτζερ και η οποία αφορούσε τους Πεζοναύτες που έκαναν την ίδια δουλειά με τον λοχαγό Siemion. Επίσης το 2009, ο Γούντι Χάρελσον πρωταγωνίστησε στην ανεξάρτητη παραγωγή «<em>The </em><em>Messenger</em>». Υποδύθηκε έναν CNO.</p>
<p>Κάθισα με τον 31χρονο Siemion να μιλήσουμε για την εμπειρία του να λέει στις οικογένειες των εν ενεργεία στρατιωτών ότι οι αγαπημένοι τους είχαν πεθάνει εν ώρα καθήκοντος.</p>
<p><strong>VICE</strong><strong>: Πήγατε εθελοντικά σε αυτή την υπηρεσία;</strong></p>
<p><strong>Λοχαγός </strong><strong>Siemon</strong><strong>: </strong>Το λέμε <em>voluntold</em><em>, δηλαδή μου είπαν να πάω εθελοντικά. Είχα μόλις γυρίσει από την πρώτη μου θητεία στο Αφγανιστάν, όταν ο διοικητής του τάγματος μου με έστειλε για να εκπαιδευτώ σχετικά.</em></p>
<p><strong>Τι μάθατε εκεί;</strong></p>
<p>Μαθαίνεις ότι δεν υπάρχει σωστός τρόπος για να πεις σε κάποιον ότι ο αγαπημένος του δεν θα επιστρέψει από τον πόλεμο, αλλά υπάρχουν πολλοί λάθος τρόποι να το κάνεις. Εάν κοιτάξετε στην ιστορία, θα δείτε τους τρόπους με τους οποίους συνήθιζαν να λένε στις οικογένειες για έναν θάνατο-υπήρχαν τηλεγραφήματα, οδηγοί ταξί που πληρώνονταν για να χτυπήσουν τις πόρτες, από στόμα σε στόμα μετάδοση. Μέσα από τις δοκιμές και τα λάθη, ο αμερικανικός στρατός έχει βρει τον πιο κοντινό στον σωστό τρόπο να το κάνει, στο πλαίσιο του δυνατού. Πάντοτε ήμουν το είδος του ηγέτη που δεν ακολουθούσε 100% τους κανόνες, αλλά σε αυτή την περίπτωση έκανα αυτό ακριβώς που «έλεγε το βιβλίο», γιατί υπάρχει λόγος που γίνεται με αυτό τον τρόπο. Δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για δημιουργικότητα.</p>
<p><strong>Τι πιστεύετε ότι κάνουν σωστά;</strong></p>
<p>Το ένα είναι πως πιστεύουν ότι καμία δουλειά δεν είναι πιο σημαντική από αυτήν εδώ. Έτσι, εάν είσαι στη μέση μιας σημαντικής ενημέρωσης με έναν συνταγματάρχη και σε καλέσουν να πας να παραδώσεις ειδοποίηση, λες «Πρέπει να φύγω». Ένα άλλο είναι ότι πας αυτοπροσώπως. Αυτό δείχνει πόσο σημαντικό είναι. Προφανώς δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδείς αυτό το άτομο ή να γίνεις ο καλύτερος του φίλος, αλλά εάν ο αδερφός μου πέθαινε θα προτιμούσα να μου το έλεγαν ευθέως, πρόσωπο με πρόσωπο.</p>
<p><strong>Σας δίδαξαν πώς να διαχειρίζεστε τα δικά σας συναισθήματα;</strong></p>
<p>Οι προϊστάμενοι μου πραγματικά αντιλαμβάνονταν ότι μπορούσε να είναι σκληρό για μένα. Εννοώ, ο καθένας το διαχειρίζεται διαφορετικά. Μου είπαν για έναν άνθρωπο ο οποίος είχε να παραδώσει πολλές ειδοποιήσεις και τελικά αυτοκτόνησε στις γραμμές του τρένου. Νομίζω ότι το διαχειριζόμουν πολύ καλύτερα από τους περισσότερους ανθρώπους. Ειλικρινά, πραγματικά το χάρηκα. Υπάρχουν πολύ λίγα πράγματα στο στρατό που σου δίνουν άμεση ικανοποίηση όπως αυτό. Είναι επώδυνο και τρομερό, αλλά παρέχεις μια υπηρεσία.</p>
<p><strong>Ποια είναι η αλληλουχία των γεγονότων για να παραδοθεί μια ειδοποίηση;</strong></p>
<p>Σε ενημερώνουν, ετοιμάζεις την επίσημη μπλε στολή και κοιτάς τα έγγραφα. Τότε είναι που καταλαβαίνεις πόσο σημαντική είναι η γραφειοκρατία, γιατί κάθε στρατιώτης συμπληρώνει τη φόρμα DD93, όπου αναγράφει τη διεύθυνση του. Μερικές φορές ο γραφικός χαρακτήρας είναι πραγματικά τσαπατσούλικος. Μπορεί να είναι λίγο ενοχλητικό.</p>
<p><strong>Με ποιους άλλους τρόπους εντοπίζετε τους ανθρώπους;</strong></p>
<p>Λοιπόν, για παράδειγμα, κάθε στρατιώτης έχει ένα ERB ή ORB, που είναι ο φάκελος του για την καριέρα του στο στρατό-μεταθέσεις, μονάδες, βραβεία-οπότε αυτό βοηθάει. Το άλλο που άρχισα να κάνω ήταν να κοιτάω στο προφίλ των στρατιωτών στο Facebook. Το χρησιμοποιούσα ως ένα είδος θετικής ταυτοποίησης για να δω πώς μοιάζει ο αποθανών, πώς είναι τα παιδιά του, πώς είναι η γυναίκα του. Δεν θέλεις να το πεις ξεκινώντας «Γεια, είστε ο τάδε;», γιατί έτσι υποτίθεται ότι πρέπει να το πεις. Αλλά εάν έχεις αυτή τη φωτογραφία στο Facebook, μπορείς να υπερπηδήσεις αυτό το σκαλί και απλώς να κινηθείς προς τα εμπρός, ρωτώντας εάν μπορείς να μπεις μέσα στο σπίτι. Θέλεις να μπεις μέσα στο σπίτι το ταχύτερο δυνατό. Δεν θέλεις να το κάνεις στην αυλή, μπροστά σε όλους τους γείτονες.</p>
<p><strong>Πως είναι τα πράγματα καθώς οδηγείτε με το αυτοκίνητο προς το σπίτι του νεκρού στρατιώτη;</strong></p>
<p>Λοιπόν, σύμφωνα με το πρωτόκολλο ταξιδεύεις μαζί με έναν παπά, οπότε συνήθως γίνεται συζήτηση. Αρχίζαμε και μιλούσαμε για οτιδήποτε από τα παλιά. Πολλές φορές ήταν σαν ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο. Ήταν πράγματι γεμάτο σασπένς, όπως το σασπένς που έρχεται πριν από τη βία.</p>
<p><strong>Μόνο που σε αυτή την περίπτωση η βία είναι περισσότερο συναισθηματική παρά σωματική.</strong></p>
<p>Αυτός είναι ένας καλός τρόπος να το θέσει κανείς.</p>
<p><strong>Για τι πράγματα μιλούσατε;</strong></p>
<p>Κάναμε αστεία και γελούσαμε – ξέρεις για να χαλαρώσουμε από την ένταση. Και μεταξύ των διαλειμμάτων στη συζήτηση, έκανα πρόβα αυτό που επρόκειτο να πω. Το απήγγειλλα και ο ιερέας συνήθως έκρινε πως ακουγόμουν. Ωστόσο δεν μπορείς να κάνεις πάρα πολλές πρόβες, γιατί πρέπει να ακούγεται ότι προέρχεται από την καρδιά σου.</p>
<p><strong>Πώς αλήθεια λέγατε τα νέα για το θάνατο;</strong></p>
<p>Υπάρχει ένας ολόκληρος λόγος. Υπάρχει ένα κείμενο το οποίο είχα απομνημονεύσει. Είναι το ίδιο για όλους-απλώς αντικαθιστάς τα ονόματα και τις τοποθεσίες.</p>
<p><strong>Πώς αρχίζει;</strong></p>
<p>Ο αρχηγός του στρατού είναι στη δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσει ότι ο γιος ή σύζυγος ή ο αδελφός σας-όποιος κι αν είναι- σκοτώθηκε χθες εν ώρα καθήκοντος σε αυτή και σε αυτή την επαρχία ή οπουδήποτε ήταν και μετά ακολουθούν οι λεπτομέρειες γύρω από το θάνατο. Συνήθως δεν γνωρίζεις όλες τις λεπτομέρειες. Μερικές φορές θα ξέρεις απλώς και μόνο μερικά πράγματα-εάν έπεσε σε ανταλλαγή πυρών, ήταν αυτοκτονία ή πέθανε σε συντριβή μοτοσικλέτας. Ό,τι κι αν πεις, πάντα ζητάνε περισσότερες πληροφορίες. Η τυπική απάντηση είναι «Η έρευνα συνεχίζεται. Όταν ολοκληρωθεί θα έχει πλήρη πρόσβαση στην αναφορά».</p>
<p><strong>Πως αντιδρούν οι άνθρωποι;</strong></p>
<p>Με απόγνωση, αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να το θέσω. Αλλά έχω ακούσει ιστορίες τρόμου για ανθρώπους που έβγαλαν καραμπίνες, ή για σύζυγο που απατούσε τον άνδρα της και είπε «Ξέρω γιατί είσαι εδώ. Κόψε τις μαλακίες. Πόσα θα πάρω;». Δεν είχα καμία τέτοια εμπειρία. Τότε βλέπεις την αγάπη. Ίσως ήμουν λίγο περισσότερο κυνικός για τις συζύγους στο στρατό πριν να κάνω αυτή τη δουλειά, αλλά τώρα συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο μπορεί να είναι.</p>
<p><strong>Οι οικογένειες συνήθως καταλάβαιναν αμέσως γιατί ήσασταν εκεί;</strong></p>
<p>Πολλές φορές η οικογένεια γνώριζε με το που έβγαινα από το αυτοκίνητο. Οι άνθρωποι με συγγενείς στο εξωτερικό έχουν άγχος για τους αγαπημένους τους κάθε μέρα. Αλλά μερικές φορές η άρνηση είναι πολύ ισχυρό πράγμα. Πιάνονται από την ελπίδα ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο νομίζουν. Μια φορά άρχισα να λέω το τυπικό-‘Ο αρχηγός του στρατού είναι στη δυσάρεστη θέση να σας ενημερώσει ότι ο σύζυγός σας…’-και ο σκύλος άρχισε να γαβγίζει. Η σύζυγος πήγε να ησυχάσει το σκύλο και έμεινε για λίγα λεπτά μαζί του, οπότε έπρεπε να ξαναρχίσω από την αρχή.</p>
<p><strong>Αφού τους το λέγατε, προσπαθούσατε να τους παρηγορήσετε;</strong></p>
<p>Δεν ήμουν εκεί για να παρηγορήσω κανέναν. Για αυτό είναι ο ιερέας εκεί. Το πιο φυσικό πράγμα να κάνει κάποιος είναι να αγκαλιάσει τον άνθρωπο που μόλις έχασε το σύζυγο ή το γιο του, ωστόσο υποτίθεται πως πρέπει να κάνεις ένα βήμα πίσω και να ολοκληρώσεις την αποστολή.</p>
<p><strong>Τι κάνουν οι ιερείς;</strong></p>
<p>Είχα Μορμόνους, Προτεστάντες και Καθολικούς ιερείς, ο καθένας ήταν διαφορετικός. Όλοι είχαν κάνει τη δική τους εκπαίδευση. Τις πιο πολλές φορές πήγαιναν ακριβώς από πάνω τους, έβαζαν το χέρι στον ώμο και ρωτούσαν τον άνθρωπο τι χρειάζεται. Ένας ιερέας ήταν διαχυτικός στις χειρονομίες του, άλλος ήθελε να μιλήσει.</p>
<p><strong>Πώς ήξερες πότε να αποχωρήσεις;</strong></p>
<p>Δεν πρέπει να χρονοτριβείς. Ποτέ δεν το έκανα. Προσπαθούσα να πω και να πάρω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα. Προσπαθούσα να κάνω πιο εύκολη τη δουλειά του αξιωματικού που θα αναλάμβανε την υπόθεση και θα ερχόταν σε επαφή με την οικογένεια, μόλις έφευγα. Μια φορά θυμάμαι, η σύζυγος είπε πως είχε κουραστεί να βλέπει στρατιωτικές στολές. Έτσι τη ρώτησα «Θα ήταν πιο εύκολο για εσάς εάν ο αξιωματικός που θα έρθει φοράει τα κανονικά πολιτικά ρούχα του αντί την επίσημη μπλε στολή;». Είπε «ναι». Και αυτό έκανε. Μια χήρα, ξέρετε, είναι σαν τη νύφη την ημέρα του γάμου της-ό,τι θέλει το παίρνει. Το Casualty Affairs Center δείχνει πολύ σεβασμό στις ανάγκες της οικογένειας.</p>
<p><strong>Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή για εσάς;</strong></p>
<p>Πολλές φορές ρωτούσαν ‘Υπέφερε;’. Και εγώ δεν λέω ψέματα. Έλεγα «Δεν ξέρω». Δεν μπορούσα να πω «Όχι δεν υπέφερε» διακινδυνεύοντας μετά να μάθουν ότι για μιάμιση ώρα πονούσε φρικτά. Έλεγα «Συγγνώμη. Δεν ξέρω πραγματικά ποια είναι η απάντηση σε αυτή την ερώτηση». Κάποιος με είχε ρωτήσει «Γιατί; Γιατί συνέβη αυτό;». Είπα «Ειλικρινά, δεν νομίζω να μπορώ ποτέ να απαντήσω αυτή την ερώτηση. Ποτέ. Ακόμα κι αν είχα 1.000 χρόνια, δεν θα μπορούσα να την απαντήσω».</p>
<p><em>Το νέο βιβλίο του </em><em>Roc</em><em>, «</em>And»<em>, κυκλοφόρησε πέρυσι. Μπορείτε να βρείτε περισσότερες πληροφορίες στην <a href="http://www.rocmorin.com/book.html">ιστοσελίδα του</a>.</em></p>
<p><em><br /></em></p>
<p><em>Πηγή: <a href="http://www.vice.com">www.vice.com</a> </em></p>

Σχετικά άρθρα