<p>Iόλη με λένε. Όποτε θυμάμαι πως με λένε δηλαδή, γιατί συνήθως το κεφάλι μου είναι σαλάτα. Να, σου μιλάω και η καρδιά μου πάει να σπάσει, οι ρυθμοί της εμποδίζουν το μυαλό να σκεφτεί. Έτσι ζω χρόνια τώρα.   Ξεκίνησε ύπουλα με μια ταχυκαρδία που δεν έδωσα σημασία κι έχει γίνει βόας γύρω από τον λαιμό μου. Φοβάμαι τα πάντα, οτιδήποτε μπορεί να μου προκαλέσει πανικό. Απ’ τον πολύ στον λίγο κόσμο. Απ το ασανσέρ και το αεροπλάνο, ως τις μεγάλες πλατείες. Κυκλοφορώ με χάπι στην τσέπη, αν και θέλει αρκετή ώρα να πιάσει, αφού έχω γίνει ρεζίλι να κάθομαι κάτω και να παίρνω αναπνοές. Παντού πήγα, σ’ όλους τους γιατρούς, τίποτα. Εάν δεν ηρεμήσουν τα νεύρα μου, οι κρίσεις πανικού δεν θα περάσουν. Πώς να ηρεμήσουν, άμα είμαι συνέχεια με ταχυπαλμίες και τρόμο, κανείς δεν μου είπε, πουθενά, απλώς γιατί δεν ξέρουν.  </p>
<p> Δικό μου θέμα είναι που έκανα τα νεύρα μου κουρέλια, δικό μου και να λυτρωθώ. Να πάω, λένε, να κάνω ψυχοθεραπεία, να βρω τη ρίζα του κακού, σε τι κλοτσάει το σύστημα. Δεν μπορώ, δεν θα καταλάβει ο άντρας μου, δεν θέλει ν ακούει γι’ αυτά, ούτε οι γονείς μου, είναι επαρχιώτες και δεν καταλαβαίνουν απ’ αυτά, θα νομίζουν ότι τρελάθηκα. Να έχω άντρα και παιδί σε αυτούς αρκεί. Τα ψυχολογικά μου είναι δική μου υπόθεση. Ευτυχώς, έχω ένα μισό νοίκι. Ίσα-ίσα μου φτάνουν να πληρώνω για συνταγές με κόκκινη γραμμή στον φαρμακοποιό για τα ηρεμιστικά μου.  </p>
<p>Είμαι μόνη μου σ’ αυτό. Κουράζω τους γύρω μου με τις φοβίες μου, μην πάμε εδώ, μην πάμε εκεί, γίνομαι βάρος κι αυτό με κάνει ακόμα χειρότερα. Οι φίλοι σιγά-σιγά με κάνουν πέρα, δεν με υπολογίζουν στις εξόδους, μια και παίζει να το ακυρώσω. Βλέπω τους ανθρώπους στον δρόμο και τους ζηλεύω. Όμορφους, άσχημους, όσοι αναπνέουν καθαρά κι όχι με πιεσμένο στήθος μού προκαλούν θαυμασμό. Αυτούς με το γερό νευρικό σύστημα ή τους αταλαιπώρητους από τη ζωή, τους τυχεράκηδες, πόσο τους ζηλεύω αυτούς. Θέλω να ζήσω και δεν μπορώ.</p>
<p>Εμποδίζω εγώ η ίδια εμένα να ζήσω. Να τρελαίνεσαι. Να τρέχεις στο νοσοκομείο βράδυ σίγουρη ότι θα πεθάνεις και να σου λένε ότι είσαι μια χαρά και να μην αγχώνεσαι. Και μην ανησυχείτε, έρχεται πάρα πολύς κόσμος τελευταία με τα ίδια συμπτώματα, είναι από την πίεση της ζωής, την καθημερινότητα, μη δίνετε σημασία και θα περάσει κι έξω απ την πόρτα.  </p>
<p>Α, ναι, Και μην μπείτε στη διαδικασία των ηρεμιστικών απλώς θα εξαρτηθείτε δεν θα λύσετε το πρόβλημα. Κι εμένα τα νεύρα μου κρόσσια. Και να νιώθω όλο και πιο μόνη μέσα σ’ αυτό, κανείς να μην μπορεί να με βοηθήσει. Πείτε μου τι να κάνω. Το ότι παίρνω ηρεμιστικά ισοδυναμεί με κοινωνική αυτοκτονία. Και να ’μαι εδώ να κρύβω τον φόβο, τη μόνιμη απειλή που νιώθω ότι κάτι κακό θα γίνει ή ότι πεθαίνω. Ο άντρας μου λέει και το άλλο απίθανο, ότι το κάνω επίτηδες για να τραβήξω την προσοχή πάνω μου, ότι τον κούρασα και να συνέλθω.  </p>
<p>Με αντιμετωπίζουν όλοι σαν μια υστερική, μια κακομαθημένη, μία από τις γυναίκες που μισώ. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο χρόνος περνά και η ζωή κυλά εν αγνοία μου, κλεισμένη μέσα στο τετράγωνο χωρίς να μπορώ να κουνήσω. Κι έχω γίνει ό,τι σιχαινόμουνα. Άνθρωπος που φοβάται να ζήσει. Και με πιάνει τρέλα και θέλω να ουρλιάξω «δεν είμαι εγώ αυτή, δεν φταίω. Δεν ξέρω γιατί αυτοτιμωρούμαι, λυπηθείτε με. Δεν είμαι ούτε κακομαθημένη, ούτε υστερική».  </p>
<p>Πώς γίνεται να ’σαι έξυπνος, αλλά τόσο εγκλωβισμένος, δεν το καταλαβαίνω, δεν το χωρά το μυαλό μου. Και ο φόβος μ’ έχει κάνει να μοιάζω σ’ αυτό που μισώ, μια ανήμπορη άνευ λόγου γυναίκα.. Δεν τα βγάζω πέρα. Δεν ξέρω ούτε γιατί ούτε πώς. Ξέρω ότι δεν τα βγάζω. Σας παρακαλώ, μη με κρίνετε, αν χρειάζεται να κάνετε κάτι, απλώς δώστε μου λίγο χρόνο. Αλλά, σας παρακαλώ, μη με λυπάστε, εντάξει; Πηγή: <a href="http://www.lifo.gr/team/u42060/47364">www.lifo.gr</a>    </p>