Η πρώτη μου κρίση πανικού ήταν πριν 7 χρόνια… Πώς θα το ξεπεράσω;

<div style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας εξομολογείται. </strong></div>
<div style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></div>
<div style="text-align: justify;"><strong>Γεια σας.Είμαι 38 ετών και η πρώτη μου κρίση πανικού συνέβη πριν 7 χρόνια περίπου. Πήρα φαρμακευτική αγωγή κάποιο διάστημα ήμουν καλύτερα αλλά δυστυχώς εδώ και δυο χρόνια πάλι είμαι χάλια. Κάθε μέρα ζω με το φόβο δεν μπορώ να πάω πουθενά μόνο κοντά στο σπίτι μου. Είμαι δυστυχισμένη. Κουράστηκα να ζω με το φόβο. Κουράστηκα να ζω έτσι. Μήπως πρέπει να μπω σε νοσοκομείο; Έχω ένα αγοράκι 5 ετών και δε θέλω να το αποχωριστώ. Παίρνω αγωγή αλλά τίποτα. Θα γίνω ποτέ καλά; Ευχαριστώ. </strong></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><strong>Ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός </strong></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="99" /></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Οι κρίσεις πανικού είναι μια κατάσταση που ταλαιπωρεί 4% του πληθυσμού και πολλοί άνθρωποι που υποφέρουν απ' αυτή λένε ακριβώς αυτό που λέτε κι εσείς: "Κουράστηκα να ζω έτσι! Πότε επιτέλους θα μου περάσει;". Αυτή η απαξίωση αποτελεί ένα φαύλο κύκλο όπου ξεκινά με ενοχή ("έχω ένα παιδί πέντε ετών") η οποία κινητοποιεί τον άνθρωπο να "κάνει κάτι" με βάση τις κοινές αξίες, πεποιθήσεις και επιταγές. Αυτές είναι βαριές και δυσβάσταχτες, το αποτέλεσμα είναι μικρό σε σχέση μ'αυτές και το άτομο νιώθει όχι απλά ματαιωμένο αλλά και ανίκανο! Μαζί μ'αυτό υπάρχει και ένας εσωτερικός σαρκασμός όπου ανυψώνει ακόμα περισσότερο τις "αξίες, πεποιθήσεις και επιταγές" που στη γλώσσα των ψυχολόγων λέμε "κακό υπερεγώ". Το αποτέλεσμα; Να προστατεύεται αυτό το υπερεγώ εναντίον της ευαισθησίας και καλότητάς σας. Η αντιμετώπιση της κρίσης πανικού έχει διάφορες προσεγγίσεις. Εγώ προτείνω σε σας να εξετάζετε τις προκλήσεις που αναλαμβάνετε πριν τις δεχτείτε. Να είστε ευγενική με τον εαυτό σας όσο και με τους άλλους και ταυτόχρονα να έχετε υπομονή. Συνήθως οι άνθρωποι που κάνουν βήματα να ξεπεράσουν ένα πρόβλημα υπεραισιοδοξουν και καταλήγουν να κάνουν μεγαλύτερα βήματα απ'όσα μπορούν, δεδομένου του σταδίου ανάρρωσης με αποτέλεσμα να σαμποτάρουν τους εαυτούς τους. Δε χρειάζεται περίσκεψη. Μόνο υπομονή και όρια. Που και που να λέτε και κανένα "όχι". Σιγά-σιγά γίνονται οι μεγάλες αλλαγές. Τέλος σκεφτείτε το ενδεχόμενο να ξεκινήσετε ομαδική θεραπεία. Μπορεί να κάνει καλό στην περίπτωσή σας.</div>

Σχετικά άρθρα