<p style="text-align: justify;"><strong>Συνέβη πριν λίγες μέρες στην Καλαμάτα: Ένας 73χρονος ήρθε σε άγριο διαπληκτισμό με τον 33χρονο και πιάστηκαν στα χέρια: Ο 33χρονος παραβίασε το στοπ, παραλίγο να τρακάρουν και όταν ο ηλικιωμένος του έκανε την παρατήρηση, εκείνος κατέβηκε από το όχημά του και άρχισε να τον χτυπά με βιαιότητα μπροστά στα μάτια του 7χρονου εγγονού του! Ο ηλικιωμένος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όπου και κατέληξε.</strong></p>
<p><strong><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.newsbeast.gr/files/temp/DFBDC549322D3404DA2589C723382CD4.jpg" alt="" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Ο Σ. Τζαβάρας, δράστης της επίθεσης, κατηγορείται για ανθρωποκτονία. Η κοινωνία της πόλης όπως και όλοι μας με το στόμα ανοιχτό αναρωτιέται: Γιατί; Έχουμε όλοι μας συναντήσει ακραία φαινόμενα έχουμε όλοι ζήσει την εκτόνωση του θυμού στο δρόμο αλλά μέχρι σήμερα, ποτέ δε φανταζόμασταν ότι ένας διαπληκτισμός θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανθρωποκτονία. Μεμονωμένο φαινόμενο ή σημείο των καιρών; Μήπως η οικονομική κρίση μας έχει «τρελάνει»; Και αν ναι, θα πρέπει να παίρνουμε τα μέτρα μας και ποια είναι αυτά; Ζητήσαμε την γνώμη του ψυχολόγου Δημήτρη Κατσαρού.</strong></p>
<p><strong><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.aftodioikisi.gr/mediafiles/2014/04/stop.jpg" alt="" width="500" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;">-Τι σημαίνουν όλα αυτά τα ακραία περιστατικά;</p>
<p style="text-align: justify;">«Όσον αφορά το περιστατικό βίας στην Καλαμάτα, εγώ θα έμπαινα στη διαδικασία να το εξηγήσω με βάση την απαξίωση που βιώνει η πατρική φιγούρα στην Ελλάδα. Ο πατρικός ρόλος είναι στην ουσία του η ανάληψη της ευθύνης της ματαίωσης και η οριοθέτηση. Η ματαίωση κάθε είδους μας οδηγεί στην μάθηση του εαυτού και την καλύτερη επαφή μας με την πραγματικότητα. Όταν το κράτος ως φορέας ορίων, παροχών και ματαίωσης βρίσκεται σε τόσο μεγάλο μπέρδεμα, αυτή η σύγχυση και η δυσκολία να προγραμματίσουμε κινήσεις, δηλαδή να οριοθετηθούμε απέναντι στους άλλους μας θυμώνει πάρα πολύ. Αυτός ο θυμός είναι δύσκολο να παραγκωνισθεί και να ακούσουμε μια συμβουλή. Οι συμβουλές άλλωστε αφορούν στον πατρικό ρόλο. Συνεπώς είναι πολύ πιθανό να εγείρουν ακόμα περισσότερο θυμό σε μια κοινωνία στην κατάσταση της δικής μας. Ταυτόχρονα λοιπόν με το να απαξιώνουμε την πατρική φιγούρα, τη συμβουλή, την αυθεντία, αρνούμαστε την ανάγκη μας να δεχτούμε συμβουλές, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σε ένα διαρκές άγχος που στην ακρότητά του εκδηλώνεται με πράξεις βίας, με αλλοτρίωση εαυτού, με ρατσισμό και άλλες ακρότητες. Η λεγόμενη κρίση είναι το πολυσχιδές φαινόμενο που έφερε σε τρομερή αμηχανία την δομή που κατεξοχήν οριοθετεί, ματαιώνει και παρέχει: Το κράτος. </p>
<p><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://2.bp.blogspot.com/-BaxXtFPVLS0/UoC-CPmYplI/AAAAAAAAXP4/5ob4psP3ntI/s1600/kalamata.JPG" alt="" width="500" /></p>
<p style="text-align: justify;">-Και πώς η κρίση στο κράτος μεταφέρεται στην ψυχοσύνθεση του καθενός μας;</p>
<p style="text-align: justify;">Όταν λοιπόν ο καθένας από μας νιώθει ήδη αρκετά πιεσμένος από εξωτερικούς παράγοντες συν ό,τι κουβαλάει και σαν εσωτερικό φορτίο, πιθανώς να οδηγηθεί στο να ξεσπάσει είτε στον εαυτό του είτε στο συνάνθρωπο (τρέλα, βία, αυτοκαταστροφή). Πολλές φορές ξεσπούμε σε ανθρώπους που θεωρούμε αντιπροσώπους πραγμάτων που μας πιέζουν. Το σενάριο εδώ δηλαδή θα μπορούσε να είναι ως εξής: Ο ηλικιωμένος άνδρας που υιοθετεί τους κανόνες 'κι ας μην είναι τέλειοι' και ο νέος που τους αμφβισβητεί και τους απαξιώνει ως 'αιτία που μας έφερε ως εδώ'. Πρέπει να θυμόμαστε ότι σε καταστάσεις μεγάλου θυμού οι αναπαραστάσεις μας μπλέκονται και συμβολοποιούνται με βάση την άμεση πραγματικότητα.</p>
<p style="text-align: justify;">-Πώς αντιμετωπίζουμε το θυμό στο δρόμο;</p>
<p style="text-align: justify;">Όπως αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε κατάσταση θυμού: Με ψυχραιμία. Όταν βλέπουμε υψωμένους τόνους, δε συμμετέχουμε στην ένταση. Διατηρούμε τη λογική μας. Ξέρουμε ότι ο άνθρωπος που μοιάζει τόσο θυμωμένος μαζί μας, στην πραγματικότητα αποπειράται να ξεσπάσει σε κάτι που 'μοιάζει' εκείνη τη στιγμή μ'αυτό που τον φοβίζει και τον πληγώνει. Δεν είναι προσωπική επίθεση, αλλά απόπειρα να προσωποποιηθεί οπότε σίγουρα είναι εσφαλμένη! Αν απαντήσουμε στις προκλήσεις του, δεχόμαστε το ρόλο που μας δίνει. Έτσι μπαίνουμε σε ένα ρόλο που δε μας ανήκει και χάνουμε τον εαυτό μας και τον όποιο έλεγχό του.  Αυτή είναι η πηγή της όποιας σύγκρουσης». </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Συνέντευξη Γιώργος Κολέτσος</p>