<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Η κόρη μου είναι στα 14 και έκανε παρέα με ένα αγόρι της ηλικίας της. Ήταν το αγόρι της ο κολλητός της που την πρόσεχε της έλεγε ότι την αγαπάει και ότι όταν μεγαλώσουν θα παντρευτούν κλπ. Από προχθές της είπε ότι θέλει ένα άλλο κορίτσι και δε θα είναι πια η κόρη μου το κορίτσι του. Τους βλέπει μαζί στο προαύλιο του γυμνασίου να τον φιλάει να τον αγκαλιάζει και την πειράζει πολύ όπως μου είπε. Με ανησυχεί που δεν έχει φάει από χθες δεν μπορεί να καταπιεί τίποτα μου λέει και το νερό που πίνει πάει με το ζόρι κάτω κλαίει και θέλει να χωρίσει το αγόρι με αυτό το κορίτσι γιατί τον θέλει και είναι η πραγματική της αγάπη. Προηγουμένως είχε πέσει στο πάτωμα κι έκλαιγε και έλεγε θέλω τον να έρθει πίσω να είναι μαζί μου. Επίσης μου είπε ότι πρέπει να γίνει κάτι για να τον κάνει να γυρίσει πίσω και μάλιστα μου ανέφερε μια παλιά της συμμαθήτρια που όταν χώρισε με το αγόρι της ήπιε χάπια και πήγε στο νοσοκομείο για πλύση. Πώς να της φερθώ. Της είπα ότι έτσι συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορούμε τον άλλο να τον αναγκάσουμε με το ζόρι να είναι με κάποιον ότι κι εγώ με τον μπαμπά της χωρίσαμε και συνεχίσαμε τη ζωή μας κτλ…</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Aγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος – ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="99" /></p>
<p style="text-align: justify;"> Ο πρώτος έρωτας ή αλλιώς η πρώτη αγάπη είναι κάτι που βιώνεται με εξαιρετική ένταση. Η δε απόρριψη βιώνεται από τον έφηβο ως απίστευτα επώδυνη. Πολλοί μιλούν για μια εμπειρία κενού, απώλειας και μερικές φορές μπορεί να πράξουν και αυτοκαταστροφικά όπως σας είπε και η κόρη σας. Το γεγονός ότι μιλά για την αυτοκαταστροφή και μοιράζεται αυτές τις σκέψεις μαζί σας όμως είναι κάτι καλό. Το γεγονός ότι σας προβληματίζουν αλλά δεν πανικοβάλλεστε είναι ακόμα καλύτερο. Είναι συνεπές, γενναίο και μέσα στο μητρικό ρόλο εκ μέρους σας να βρίσκεστε "εκεί" την ώρα που ο έρωτας μοιάζει σαν απώλεια για εκείνη. Είναι ρεαλιστικός ο τρόπος που την αντιμετωπίζετε, λέτε ακριβώς αυτό που ισχύει (ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι άλλο αυτή τη στιγμή) και υπομένετε δίπλα της και μαζί της αυτή τη δύσκολη συναισθηματική κατάσταση. Ο χρόνος και η παρουσία σας σ'αυτή την περίσταση χωρίς υπερπροστασία νομίζω θα βοηθήσει να ξεπεραστεί ο εφηβικός αυτός έρωτας και να συνεχίσει η κόρη σας τη ζωή της φυσιολογικά.</p>