Ο Μίτσελ μιλούσε επί δίωρο για τα θέματα του Ολυμπιακού, με τη συνήθη… διαφορετικότητα των δημόσιων τοποθετήσεών του ότι δεν έχει πρόβλημα να είναι αποκαλυπτικός για επιλογές και αποφάσεις του, σε αντίθεση με τον ξύλινο λόγο που έχουμε μάθει να ακούμε σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις.

Είπε ονόματα για μεταγραφικούς στόχους, έβαλε κουίζ, «άναψε φωτιές» στο ρεπορτάζ, απέφυγε επιδέξια ερωτήσεις-παγίδες και γενικά έκανε ακόμα μία επίδειξη των ικανοτήτων του στην επικοινωνία και στον χειρισμό των media με τη γνωστή άνεση και ευγένεια που διακρίνει αυτό το κομμάτι της δουλειάς του.

Ο Μίτσελ ήταν πραγματικά ασταμάτητος και νομίζω ότι θα μπορούσε να μιλάει για ώρες, όταν η κουβέντα πήγε στα επεισόδια της Τούμπας και στην εμπειρία που έζησε ο ίδιος στον ημιτελικό του Κυπέλλου. 

Οι αναφορές του στο θέμα έμοιαζαν να βγαίνουν πραγματικά από την ψυχή του και η πεποίθησή του ότι η εικόνα, η νοοτροπία και ο πολιτισμός των Ελλήνων δεν έχει σχέση με τις σκηνές που εμφανίζουν συχνά τα γήπεδα της χώρας και τη διεθνή αρνητική έκταση που παίρνουν γεγονότα βίας. 

Ο Μίτσελ έδειχνε να ενδιαφέρεται πραγματικά, να νοιάζεται και να λυπάται που στο εξωτερικό βλέπουν την Ελλάδα με αυτόν τον τρόπο. Με απόλυτη ειλικρίνεια δήλωσε ότι θα ήταν απολύτως καταδικαστική η κρίση του ακόμα κι αν αυτή η ατμόσφαιρα υπήρχε στην έδρα του Ολυμπιακού, προσθέτοντας αφοπλιστικά ότι θα την κατέκρινε ιδιαιτέρως στους ανθρώπους της ομάδας του κι όχι δημόσια, έτσι ώστε να προφυλάξει και τα συμφέροντα του Ολυμπιακού. Δεν πούλησε δηλαδή εκ του ασφαλούς εντυπωσιασμό. 

Η προειδοποίησή του ήταν σαφής. Με «Τούμπες» σαν τον ημιτελικό του Κυπέλλου, το ελληνικό ποδόσφαιρο οδηγείται με ακρίβεια στο να γίνει απλός παρατηρητής των διεθνών εξελίξεων στο άθλημα και όχι συμμέτοχός τους. Με απλά λόγια, θα μας πετάξουν έξω λίαν συντόμως…

Προσωπικά αισθάνθηκα ότι το έκανε σαν έκκληση ενός ανθρώπου που αγαπάει πραγματικά την Ελλάδα και έχει ενσωματωθεί στο περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου με σκοπό να προσθέσει θετικά πράγματα κι όχι να «τραβηχτεί» από τα αρνητικά του. Δεν μίλησε με τουπέ ενός «περαστικού» που ανυπομονεί να επιστρέψει στο «πολιτισμένο» ποδοσφαιρικό τοπίο που ανήκει, αλλά με τη λαχτάρα του επαγγελματία που σέβεται το χώρο και τη χώρα στην οποία εργάζεται. 

Νομίζω ότι θα είναι καλό για όλους να τον ακούσουμε, όσο διατηρεί τη διάθεση να τα λέει…