<p style="text-align: justify;"><span>Aναγνώστρια ζητά τη βοήθεια των ειδικών μας: </span></p>
<p style="text-align: justify;"><em>ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΚΑΙ ΠΑΛΕΥΩ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΣΑΣ ΓΡΑΨΩ ΑΛΛΑ ΤΩΡΑ ΝΙΩΘΩ ΞΑΦΝΙΚΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΓΚΗ. ΕΙΜΑΙ 30 ΕΤΩΝΑΠΟ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΗ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΩ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. ΕΚΑΝΑ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΗ ΜΑΜΑ ΠΡΟΣΕΧΑ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΩΣ ΜΑΣ ΦΕΡΕΤΑΙ ΠΩΣ ΜΑΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΠΩΣ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΗΘΕΛΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣΑΓΑΠΑΕΙ ΠΟΛΥ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΛΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΚΤΙΜΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ. </em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>ΤΟ 2011 ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑΜΕ ΜΕ ΟΝΕΙΡΟ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΠΑΙΔΑΚΙ.ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΑΜΕΠΗΓΑΜΕ ΣΕ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΜΕΝΑΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑΠΡΙΝ ΛΙΓΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΥΣΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΜΑΘΑΜΕ ΟΤΙ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΗΜΟΥΝΑ ΤΟΣΟ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΑΝΤΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙΔΙΟ ΜΕ ΑΥΤΟΝ. ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΕΝΟ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑΖΩ ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΑ ΕΜΕΝΑ. ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΠΡΟΦΑΣΕΙΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΡΩΤΙΚΗ ΖΩΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΟΛΥ ΑΓΧΟΣ ΜΕ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΛΛΑ ΦΟΒΑΜΑΙ ΟΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ ΚΕΝΟ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ.ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΖΕΙ ΑΡΑΓΕ ΤΕΤΟΙΑ ΘΥΣΙΑ ΑΦΟΥ ΕΓΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. </em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΘΕΛΩ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΑΣ ΜΕ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΛΟΙ-ΟΛΟΙ ΔΕΧΤΗΚΑΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΣΤΕΝΟΧΩΡΩ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΜΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΙΣΩ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΓΑΝΤΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ. ΟΣΟ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΞΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΡΩΕΙ ΣΑ ΣΑΡΑΚΙ ΜΕ ΕΧΕΙ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΚΑΝΑΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΩ ΤΑ ΟΡΙΑ ΑΝΤΟΧΗΣ ΜΟΥΘΕΛΩ ΝΑ ΣΩΣΩ ΤΟ ΓΑΜΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΛΙΓΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΚΟΠΕΙ Ο ΑΕΡΑΣ ΜΟΥΘΕΛΩ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ.MARIA.</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Απευθύναμε το ερώτημά σας στον ψυχολόγο- ομαδικό θεραπευτή Δημήτρη Κατσαρό. </em></p>
<div style="text-align: justify;"><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;width=640&amp;height=430" alt="" width="99" /> </div>
<div style="text-align: justify;">Μοιάζει από τα λεγόμενά σας να έχετε δύο μεγάλες αγάπες. Η μία είναι ο σύζυγός σας και η άλλη το όνειρό σας να κάνετε οικογένεια. Ο σύζυγός σας είναι ένα πραγματοποιημένο όνειρο καθότι είστε μαζί και συνδέεστε με τρόπο δυνατό κι απ' την άλλη η οικογένεια με έναν άνθρωπο που αγαπάτε είναι ένα όνειρο που δεν έχει βγει πραγματικότητα, αποτελεί για σας δηλαδή μια προσδοκία. Οι προσδοκίες γενικά πολλές φορές ματαιώνονται όμως σ'αυτή την περίπτωση όπου πολλοί άνθρωποι έχουν κάνει οικογένεια, η συγκεκριμένη προσδοκία δεν είναι αυτό που λέμε "άπιαστη". Με λίγα λόγια το πνίξιμο και η έλλειψη αέρα που νιώθετε είναι ο αμοιβαίος αποκλεισμός αυτών που θέλετε. Από τη μία να έχετε τον αξιαγάπητο σύζυγο κι απ' την άλλη να θέλετε μια οικογένεια όπου δε μπορεί να συμβεί μ'αυτόν. Το ένα αποκλείει το άλλο. Απ΄τη στιγμή όμως που η πραγματικότητά σας και τα σχέδιά σας γι'αυτήν περιλαμβάνουν την οικογένεια η στάση σας να "το μαζέψετε", να προσπαθήσετε να πείσετε δηλαδή το σύζυγο, δεδομένου του προβλήματός του, ότι "δεν επιθυμείτε παιδιά" είναι κάτι που σας καταπιέζει. Αφού λοιπόν καταπιέζετε αυτή σας την ανάγκη είναι φυσικό να δημιουγείται ένα κενό ανάμεσά σας σαν ζευγάρι. Για να ξεφύγετε αρχικά απ' το κενό πρέπει να είστε ειλικρινής. Δεν σώζεται ο γάμος σας με το να "προστατεύετε" τον σύζυγο απ' τα "θέλω" σας. Ο γάμος περιλαμβάνει την αυτοέκθεση και πρέπει να είστε ειλικρινείς ο ένας με τον άλλο. Η Αλήθεια λοιπόν είναι πως ενδεχομένως αγαπάτε την μητρότητα και τα παιδιά όσο και το σύζυγό σας κι αυτό πρέπει να βγει στην επιφάνεια για να μπορέσει να βρεθεί μια λύση από κοινού. Αυτό έχω την αίσθηση πως θα σας πάρει αρκετή απ' τη μοναξιά και την αποστασιοποίηση που βιώνετε σαν πρώτο βήμα. Μετά η συζήτηση για τα παιδιά μπορεί να πάρει άλλη τροπή, με νέες ιδέες που θα βρείτε από κοινού μαζί του. Θα ξέρετε έτσι ότι παλέψατε και προσπαθήσατε όσο ηταν δυνατό. Αυτή η αίσθηση είναι που δίνει μεγάλη δύναμη και βοηθά να ξεπεραστούν μεγάλα διλήμματα.</div>
<p style="text-align: justify;"><em><br /></em></p>