<p style="text-align: justify;"><strong>Υπάρχουν λεπτές διαφορές, στον τρόπο που δίνουμε ένα μήνυμα στο παιδί , οι οποίες μπορεί να το διαστρέφουν τελείως. Εκείνο στο οποίο επιμένω σε όλους τους γονείς είναι ότι πρέπει να αντιληφθούν, ότι δεν μπορούν να κατευθύνουν τα παιδιά τους. Αν κάτι μπορεί να κάνουν εύκολα, είναι να κατευθύνουν τα παιδιά τους στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που επιδιώκουν. Τα παιδιά είναι ευάλωτα, σε κάθε είδους επιρροή, εκτός από εκείνη των γονέων τους. Μπορεί να επηρεαστούν από τους φίλους, τον δάσκαλο, τον θείο, τον πατέρα του φίλου, την τηλεόραση, οποιον- δήποτε τρίτο, αλλά όχι από τον γονιό. Ο γονιός μόνο αρνητικά μπορεί να επηρεάσει το παιδί του. Δηλαδή να του πει κάτι και το παιδί του, να κάνει ακριβώς το αντίθετο.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Από τον νευρολόγο – ψυχίατρο κύριο Παύλο Σακκά.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"> <img src="/thumbnail?filepath=/uploads/2013/01/sakkas.jpg&amp;width=248" alt="Παύλος Ν. Σακκάς " width="99" /></p>
<p style="text-align: justify;">Αν το χωνέψουμε αυτό, εμείς οι γονείς, τότε θα καταλάβουμε ότι χρειάζεται μεγάλη μαεστρία, για να κατευθύνουμε το παιδί μας, προς τα εκεί που θεωρούμε, ότι πρέπει να πάει. Απαιτεί μαεστρία και στρατη­γική. Οι κινήσεις μας και τα λόγια μας, δεν πρέπει να αποκαλύπτουν τις προθέσεις μας. Στόχος αρκετά δύσκολος, για γονείς υπερπροστατευτι­κούς, που δεν μπορούν να συγκρατήσουν την αγωνία τους.</p>
<p style="text-align: justify;">-    Θέλει να πάει πενταήμερη εκδρομή με το σχολείο γιατρέ. Δεν μπο­ρώ να τον αφήσω. Τόσα ακούμε κάθε χρόνο. Δεν έχω εμπιστοσύνη στους καθηγητές. Αν πάθει κανένα ατύχημα, τι θα κάνω εγώ;</p>
<p style="text-align: justify;">-     Πρέπει να κάνετε πέτρα την καρδιά σας. Έτσι κι αλλιώς σε λίγο και­ρό, θα βγαίνει τα βράδια και θα γυρίζει τις πρώτες πρωινές ώρες. Μπορεί ήδη να καβαλάει μηχανάκι και εσείς να μην το γνωρίζετε. Δεν μπορείτε να είσαστε συνεχώς από πίσω του.</p>
<p style="text-align: justify;">-    Κι όμως, αυτό θα ήθελα γιατρέ.</p>
<p style="text-align: justify;">-    Αν το κάνατε αυτό και το καταλάβαινε, γιατί ευτυχώς δεν είναι χα­ζός, θα πάταγε γκάζι και τότε… θα σκοτωνόταν στα σίγουρα.</p>
<p style="text-align: justify;">Γι'αυτό δεν μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη. Πάντα θα ανησυχώ γι'αυτόν Δηλαδή όταν με το καλό θα βγαίνει το βράδυ, θα τον περιμένετε ξύπνια στο μπαλκόνι;</p>
<p style="text-align: justify;">-   Πώς να κοιμηθώ ήσυχη, αν κινδυνεύει ο γιος μου;</p>
<p style="text-align: justify;">-   Και αλήθεια τι πετυχαίνει κανείς, αν δεν κοιμάται; Το μόνο που μπο­ρεί να πετύχει είναι να προκαλέσει εκνευρισμό στο παιδί του. Να διαρρήξει περισσότερο τη σχέση παιδιού με γονείς και ίσως να τον κάνει να γυρίσει πιο αργά και πιο μεθυσμένος.</p>
<p style="text-align: justify;">-Τι είναι αυτά που λες γιατρέ; Εγώ θέλω να είμαι πάντα μαζί του, σαν φύλακας άγγελός του.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">-   Δυστυχώς όμως πρέπει να καταλάβετε ότι παρά τις καλές προθέ­σεις σας, ο γιος σας, σας αισθάνεται όχι σαν άγγελο, αλλά σαν… τον διάολο. Και ο γιος σας, θα σας βλέπει και θα θέλει να φύγει μακριά. Και καλά κάνει. Ο ρόλος του είναι να καταφέρει να πετάξει μόνος του, με τα δικά του φτερά. Όχι να παραμένει στην οικογενειακή φωλιά. Αλλά να καταφέρει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις. Το πρόβλημα θα ήταν, αν δεν είχε διάθεση να φύγει από κοντά σας και είχε βολευτεί στη φωλιά και την τροφή που του προσφέρετε. Οφεί­λετε και εσείς να συνειδητοποιήσετε, ότι ο ρόλος των γονιών είναι να μάθουν τα παιδιά τους να πετάνε και μετά να τα καμαρώνουν να πετάνε μακριά και να μεγαλουργούν, μόνα τους.</p>
<p style="text-align: justify;">-     Και αν δεν τα καταφέρουν; Θα βλέπουμε τον γιο μας να τσακίζεται και μείς απλά θα καμαρώνουμε;</p>
<p style="text-align: justify;">-   Γιατί να τσακίζεται; Τόση εμπιστοσύνη του έχετε; Κανονικά θα έπρε­πε να τον είχατε μάθει να τα καταφέρνει. Και να σας πω και κάτι; Οι γονείς διαμορφώνουν το παιδί, τα λίγα πρώτα χρόνια της ζωής του. Μετά ό,τι και να κάνουν, τα παιδιά δεν αλλάζουν. Τουλάχιστον δεν αλλάζουν από τις νουθεσίες των γονιών. Αλλάζουν μόνο από τις εμπειρίες τους. Πρέπει επομένως να αποκτήσουν όσο περισσό­τερες εμπειρίες, θετικές και αρνητικές. Έτσι τελικά θα μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους, στο δύσκολο περιβάλλον της κοινω­νίας που ζούμε. Βέβαια θα κάνουν υποχρεωτικά και τα λάθη τους. Και από τα λάθη τους θα μάθουν. Αν σε κάθε στραβοτιμονιά, εσείς επεμβαίνετε και του διορθώνετε το τιμόνι, δεν θα μπορέσει ποτέ να οδηγήσει μόνος του και να ταξιδέψει στη ζωή.</p>
<p style="text-align: justify;">-   Και οι γονείς τι θα κάνουν μόνοι τους, όταν φύγουν τα παιδιά;</p>
<p style="text-align: justify;">Της ξέφυγε αυθόρμητα. Ίσως, στο βάθος του μυαλού μου, αυτήν ακριβώς τη φράση να περίμενα. Να, περίμενα να εκφράσει την αγωνία που έχουν οι περισσότεροι γονείς, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και δοκι­μάζουν τα φτερά τους. Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν άφησα αυτήν την ευκαιρία να πάει χαμένη.</p>
<p style="text-align: justify;">-    Θέλετε να μου πείτε δηλαδή ότι κάνατε τον γιο σας για να σας γηροκομήσει;</p>
<p style="text-align: justify;">-     Όχι και έτσι. Αλλά να μην είναι μαζί μας;… Να μας πετάξει;</p>
<p style="text-align: justify;">-    Δεν θα σας πετάξει. Αυτός θα πετάξει. Εσείς πρέπει να μείνετε πίσω. Να τον παρακολουθείτε με το βλέμμα σας. Και αν σας το ζητήσει, να τον βοηθήσετε, αν βέβαια μπορείτε. Βέβαια τότε θα εμφανιστεί το πρόβλημα με τον σύντροφό σας.</p>
<p style="text-align: justify;">-    Δηλαδή;</p>
<p style="text-align: justify;">-    Θα πρέπει να μάθετε να ζείτε μόνοι σας. Οι δυο σας. Και πιστέψτε με, αυτό είναι αρκετά δύσκολο για πολλά ζευγάρια.</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτός είναι ένας συνηθισμένος διάλογος με γονείς και νομίζω ότι σκιαγραφεί πλήρως το αδιέξοδο στις σχέσεις γονιών και παιδιών, στη σύγχρονη υπερπροστατευτική αστική οικογένεια.</p>
<p style="text-align: justify;">Όμως ο ρόλος του γονέα είναι πάντα να μαθαίνει στο παιδί του τον τρόπο, ώστε να μπορέσει να πετάξει μόνο του, με τα δικά του φτερά, ή όπως λέμε για τους ανθρώπους: «να <em>σταθεί στα πόδια του».</em> Οφείλει επομένως ο γονιός να δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικού ανταγωνισμού, μέσα στο θερμοκήπιο της οικογένειας. Οφείλει να τιμωρεί παρεκκλίνουσες συμπεριφορές, όπως θα συμβεί αύριο, που το παιδί θα βγει έξω στην κοινωνία. Ανάλογο ρόλο παίζει και το σχολείο, του οποίου και αυ­τού ο ρόλος είναι όχι μόνο να μορφώσει το παιδί, αλλά και να το μάθει να ανταγωνίζεται.</p>