Η νέα ταινία του Κρουζ μας ξαφνιάζει θετικά

<p>Στα Όρια του Αύριο, 2014</p>
<p class="intro">Ένας απρόθυμος μαχητής εξωγήινων εχθρών αποκτά την ικανότητα να «ξαναρχίζει» τη μέρα απ’ την αρχή κάθε φορά που πεθαίνει… Πανέξυπνη ιδέα, τρισδιάστατα εφέ και καλοφτιαγμένη εκτέλεση.</p>
<p>Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό αυτή η καινούρια ταινία του Κρουζ οφείλει εύσημα στο ιαπωνικό γραφιστικό μυθιστόρημα «All You Need is Kill» του Χιρόσι Σακουραζάκα, στο οποίο βασίζεται, αλλά το αποτέλεσμα είναι πανέξυπνο. Ή μάλλον, τρομερά ξύπνιο. Το εύρημα είναι ιδιοφυές και κατά βάση απλό. Και γύρω από αυτό εκτυλίσσεται το μεγαλύτερο (και καλύτερο) μέρος της ταινίας. Σε κάποιο ψιλοκοντινό μέλλον, η γη έχει καταληφθεί από κάτι πλοκαμοφόρα και πανέξυπνα όντα που κινούνται ταχύτατα και περιστροφικά -κάπως σαν κρουστικά τρυπάνια. Ο άμαθος από πόλεμο αξιωματικός Ουίλιαμ Κέιτζ (Κρουζ) σύρεται αίφνης σε μια μάχη, που, λόγω παραλιακού ντεκόρ και αμμόλοφων θυμίζει αμυδρά τη Συμμαχική Απόβαση της Νορμανδίας… Εκεί, λοιπόν, με τα φουτουριστικά πυρά να μεσουρανούν και τα πλοκαμο-όντα να έχουν το πάνω χέρι, ο αξιωματικός μας σκοτώνεται, πριν καν να προλάβει να καταλάβει πώς λειτουργεί η στολή-όπλο του… Και μετά ξυπνάει –και η μέρα έχει ξαναρχίσει από την αρχή. Με τον ίδιο να προσέρχεται ξανά στη μονάδα, την ομάδα κρούσης να ετοιμάζεται και πάλι για την από αέρος απόβαση στην παραλία, με τους ίδιους διαλόγους, τις ίδιες ακριβώς στιγμές και λεπτομέρειες. Τρελαίνεται! Ξανασκοτώνεται, φυσικά. Και η μέρα ξαναρχίζει από την αρχή. Ξανά και ξανά…<br /> Στο πεδίο της μάχης, όπου ο Κέιτζ επιστρέφει πάντα κατά τι πιο υποψιασμένος για το τι πρόκειται να (του) συμβεί, γνωρίζεται με τη Ρίτα Βρατάσκι (Μπλαντ), μια πολυδιαφημισμένη στρατιωτίνα που είχε δοξαστεί σε προηγούμενη μάχη μεταξύ ανθρώπων και πλοκαμοτεράτων. Κι είναι εκείνη που θα του εξηγήσει τι του συμβαίνει –διότι το είχε «πάθει» και αυτή (αλλά δεν το «έχει» πια). Δε σας λέω τι είναι αυτό που έχει δώσει στον Κέιτζ την ικανότητα να μηδενίζει και να ξαναγράφει τη μέρα κατά βούληση (αρκεί να πεθάνει ακόμη μια φορά), αλλά σχετίζεται με τα εχθρικά άλιεν. Ε, και μαζί με ένα κάποιο υποφώσκον φλερτ μεταξύ τους, οι δυο «γνωρίζοντες» μαχητές θα επιχειρήσουν να γράψουν επιτέλους τη μέρα τη σωστή –εκείνη, δηλαδή, που θα τους φέρει τετ-α-τετ με το πλάσμα Ωμέγα που είναι η «μάνα», ο εγκέφαλος, των εξωγήινων εισβολέων. Εντάξει, τα τελευταία δέκα λεπτά και η έκβαση της τελικής μάχης με το Ωμέγα ρέπουν λίγο προς τις προβλέψιμες ευκολίες, αλλά όλο το προηγούμενο παιχνίδι με τις απανωτές επιστροφές, τις χιουμοριστικές παρεμβάσεις του Κρουζ-Κέιτζ σε στιγμές και ατάκες που ξέρει πια απέξω κι ανακατωτά φτάνει και περισσεύει. Και κρατάει το μυαλό του θεατή στην τσίτα για το ποιο «σήμερα» παρακολουθούμε ανά πάσα στιγμή…<br /> Η σκηνοθεσία του έμπειρου Λάιμαν –που είναι και παραγωγός του φιλμ– ενορχηστρώνει θαυμάσια όλο αυτό το «μαρμοτικό» πηγαινέλα στον χρόνο, πασπαλίζοντας το όλον με σωστές δόσεις χιούμορ και υπαρξιακών διδαχών για το πόσο η αλλαγή του πεπρωμένου είναι στο χέρι σου, εφόσον το θελήσεις, μπλα-μπλα… Το τρισδιάστατο της απεικόνισης λειτουργεί προσθετικά, το μοντάζ είναι εξαιρετικό και το (οσαύτως ξύπνιο) σλόγκαν του φιλμ «Ζήσε. Πέθανε. Επανάλαβε» δικαιώνεται πανηγυρικά. Χορταστικό, ωραίο mainstream σινεμά. Και με τον σταρ Κρουζ, ως έξτρα μπόνους…</p>
<p><iframe src="http://www.youtube.com/embed/o1FXOqchhXk" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p>Πηγή: www.tospirto.net</p>

Σχετικά άρθρα