Οι ευαίσθητοι χαρακτήρες: Τι να κάνω όταν με πληγώνουν;

<p style="text-align: justify;"><em><strong><span style="font-size: small;">Aναγνώστριά μας ρωτά:</span></strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong><span style="font-size: small;">Αγαπητό <a href="https://boro.gr/" rel="nofollow" target="_blank">boro.gr</a>,στην καθημερινότητα μας υπάρχουν άνθρωποι που στην προσπάθεια τους να μας πληγώσουν λένε πράγματα που ναι μεν δεν μας αγγίζουν γιατί οι ίδιοι γνωρίζουμε την πραγματική μας αξία από την άλλη όμως θυμώνουμε γιατί διακρίνουμε την εμπάθεια τους κ τις κακές τους προθέσεις.Πως μπορεί κάποιος να σταματήσει να είναι υπερευαίσθητος;Ακόμη , συνήθως αισθάνομαι την ανάγκη να χρησιμοποιήσω σωματική βία όταν με προσβάλλουν κ ξέρω πως αν δεν με σταματούσε ο νόμος θα το έκανα.Πως να ελέγξω την ανάγκη μου να προσφέρω τον διπλάσιο πόνο;</span></strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong><span style="font-size: small;">Απευθύναμε το ερώτημά σας στον ψυχολόγο- ομαδικό θεραπευτή, Δημήτρη Κατσαρό.</span></strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="99" /></span></p>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">Γράφετε σε τρίτο πρόσωπο σαν σε μια γενίκευση ενώ φαίνεται να μιλάτε για κάτι συγκεκριμένο που σας αφορά προσωπικά. Μοιάζει να προσπαθείτε να εξηγήσετε με λογικό τρόπο πράγματα που άπτονται συναισθηματικής φύσεως. Δηλαδή στο παράδειγμά σας: Αποφεύγετε (εως τώρα και μετά φόβου του νόμου) τα αντίποινα λόγω του ότι κάνετε μια διάκριση μεταξύ ενός εμπαθούς ανθρώπου και του εαυτού σας. Αυτό μοιάζει να προστατεύει την αυτο-υπόληψή σας (δηλαδή το πως αντιλαμβάνεστε τον εαυτό σας) όμως δε μοιάζει να προστατεύει τα συναισθήματά σας. Είναι ξεκάθαρο πως μιλάτε για την ανάγκη σας να προστατευτείτε από τα "μικρά συναισθήματα": Το φθόνο, την κακεντρέχεια κ.τ.λ. Το καλό σ'αυτό είναι πως το αναγνωρίζετε σαν ανάγκη. Δίνετε-μόνη την απάντηση στον εαυτό σας στην τελευταία σας πρόταση όπου με αρκετό θυμό αναρωτιέστε "πως θα ελέγξετε την ανάγκη σας να προσφέρετε διπλάσιο πόνο". Η κρυφή διαπίστωση που μάλλον έχετε κάνει και σας βασανίζει είναι πως γνωρίζετε κατά βάθος ότι "η κακία" προκύπτει από την αδυναμία κάποιου να επενδύσει στην δημιουργικότητα και χρησιμοποιεί τις δυνάμεις του για να καταστρέψει. Δεν είναι ανάγκη να χρησιμοποιήσετε τις δυνάμεις σας με τον ίδιο τρόπο. Κι αν σας προκαλεί κάποιος να το κάνετε δεν είναι δείγμα φόβου το να αρνηθείτε. Όμως είναι εξαιρετικά αναγκαίο να ματαιώσετε κάποιον που διακρίνετε πως έχει τέτοιες προθέσεις. Μην περιμένετε να δείτε στην πράξη τα αποτελέσματα των ενεργειών του. Αν σας φοβίζουν ομολογήστε το εξ αρχής. Δεν είναι κακό να αμφιβάλλετε και να το λέτε. Αν δεν είστε σίγουρη για το "τί προθέσεις έχει ο άλλος" δεν είναι προσβλητικό να ρωτάτε. Αν κάποιος προσβάλλεται εξηγείστε του το δίλημμά σας, όπως σε μένα τώρα. Είναι απολύτως κατανοητό και ξεκάθαρο. Αν κάποια στιγμή σας φανεί ότι ΄"γίνεστε υπεραναλυτκή και "ρωτάτε πολλά" και κουράζετε τότε κι όλας θυμηθείτε ότι λίγο πριν την "κορυφή" νιώθουμε τη μέγιστη κούραση. Μετά ακολουθεί το πανόραμα της πεδιάδας. Από τους φόβους μας όμως μαθαίνουμε. Και μαθαίνουμε απ' αυτούς μόνο όταν τους εκθέτουμε. Πάντα με νοιάξιμο και ευαισθησία προς τον εαυτό και τους γύρω μας.</span></div>

Σχετικά άρθρα