Αυτό θύμιζε όλη η επιχείρηση των διοργανωτών για την μετάβαση της αποστολής της εθνικής ομάδας, από το ξενοδοχείο της στο αεροδρόμιο του Αρακαζού. Μια απόσταση της τάξης των 15 λεπτών, που έγινε στον μισό χρόνο. Τα περιπολικά ήταν παραταγμένα αρκετή ώρα νωρίτερα των 14.45 τοπική (20.45 Ελλάδας), που ήταν προγραμματισμένο να φύγουν το πούλμαν και τα συνοδευτικά αυτοκίνητα, με τους υπόλοιπους επιβαίνοντες στην πρώτη εσωτερική πτήση της Εθνικής. Το ελικόπτερο σάρωνε από ψηλά και οι μοτοσυκλετιστές με τα όπλα ανά χείρας.
Οι φιλόξενοι κάτοικοι της μικρής Βραζιλιάνικης πόλης, είχαν και πάλι μαζευτεί έξω από το ξενοδοχείο και αποχαιρέτησαν με ζητωκραυγές και τραγούδια τους διεθνείς. Και το κονβόι ξεκίνησε την πορεία του. Σε κάθε στενό, ένας μοτοσυκλετιστής έκοβε τον δρόμο (και όταν λέμε στενό στο Αρακαζού, μιλάμε για χωματόδρομους της εποχής μετά την Μικρασιατική καταστροφή στην Αθήνα), όπου υπήρχε σταματημένο αυτοκίνητο, όπου μπορούσε κανείς να φανταστεί, πιθανή παραβίαση ασφαλείας. Η κυκλοφορία για λίγο διεκόπη στους δρόμους και οι οδηγοί, χάζευαν από τα αυτοκίνητα τους, την πομπή. το ίδιο και οι πεζοί. Αν δεν υπήρχε το πούλμαν με τα διακριτικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και της εθνικής ομάδας, θα νόμισες ότι περνά κάποιος αξιωματούχος της Πολιτείας.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο, τα οχήματα μπήκαν απ ευθείας στην πίστα και σταμάτησαν έξω από την αίθουσα αναμονής (θυμίζει πολύ νησιωτικό αεροδρόμιο, που πας με τα πόδια στο αεροπλάνο). Ένας γρήγορος έλεγχος των χειραποσκευών, αφού τα “ογκώδη τεμάχια”, που αναγκαστικά κουβαλά μαζί της μια ποδοσφαιρκή ομάδα, είχαν με επιμέλεια φορτωθεί στο αεροσκάφος νωρίτερα. Από τους αφανείς ήρωες της Εθνικής, τους ακούραστους φροντιστές της.
15.40 (21.40) άπαντες είχαν επιβιβαστεί και δέκα λεπτά αργότερα η απογείωση με προορισμό το Μπέλο Οριζόντε. Άφιξη στις 17.54 (23.54), και αντίστοιχη διαδικασία, με τελικό προορισμό το ξενοδοχείο για ξεκούραση. Αύριο είναι μια άλλη μέρα.
Μπέλο Οριζόντε ημέρα 1η.
