Ξενυχτώντας –στη μοναδική πραγματικά βαριά αγρυπνία του Παγκοσμίου Κυπέλλου- για την… κατασκοπία της Ιαπωνίας και της Ακτής Ελεφαντοστού στη μεταξύ τους αναμέτρηση, ήταν εύκολες οι επισημάνσεις για τους προσεχείς τότε αντιπάλους της εθνικής μας.
Μια μέρα μετά το «βαρύ» 3-0 από την Κολομβία, τα λέγαμε στον «αέρα» του Real Fm για την Ιαπωνία. Ομάδα που τρέχει πολύ αλλά σκέφτεται λίγο. Το είδαμε για 45 λεπτά, από το 38’ της αποβολής Κατσουράνη έως το 83’ όταν κατάλαβαν ότι η μαζική άμυνα ανοίγει μόνο από τα πλάγια και όχι από τον άξονα. Μας έκαναν τρεις φάσεις του… θανάτου αλλά και μόνο για την ποδοσφαιρική τους αφέλεια δεν άξιζε να σκοράρουν.
Λέγαμε επίσης ότι όλο το παιχνίδι περνάει από τα πόδια του Χόντα. Στην επιτήρησή του όσο έπαιζε ο Κατσουράνης και μετά εναλλάξ Καραγκούνης και Μανιάτης, τα πήγαν περίφημα. Μια πραγματικά καλή πάσα σε όλο το ματς πέρασε ο Χόντα.
Αναφέραμε επίσης το πρόβλημα των στόπερ της Ιαπωνίας. Με 11 θα είχαμε σκοράρει. Εδώ με 10 και λίγο έλειψε. Αργοί όσο δεν παίρνει και από συνεννόηση μηδέν. Και ας άλλαξε τον έναν από τους δύο ο Τζακερόνι.
Για να καταφέρει η Ελλάδα να πάρει αποτέλεσμα παίζοντας με δέκα παίκτες για 57 λεπτά –μαζί με τις καθυστερήσεις των ημιχρόνων- έπρεπε να παίξει αυτή τη φορά «διαβασμένα» και συγκεντρωμένα. Το πρώτο συνέβη στον απόλυτο βαθμό. Το δεύτερο πήγαινε καλά, αλλά εξελίχθηκε άριστα μετά την αποβολή Κατσουράνη. Εκεί βγήκαν και τα τρεξίματα, και το πάθος, και το «όλοι για έναν και ένας για όλους». Με την πλάτη στον τοίχο η εθνική ομάδα πήγε στις ρίζες της. Έκανε ένα παιχνίδι σήμα – κατατεθέν της. Από αυτά που όσοι γουστάρουν φάσεις και γκολ, κλείνουν την τηλεόραση γκρινιάζοντας και όσοι αγαπούν την τακτική και το αποτέλεσμα τουλάχιστον χειροκροτούν στο τέλος.
Ο Ιταλός προπονητής της Ιαπωνίας, Αλμπέρτο Τζακερόνι σίγουρα θα προτιμούσε να διαχειρίζεται τις τύχες της Ελλάδας. Έκανε εμφάνιση από αυτές που λατρεύουν οι Ιταλοί.
Δεν είναι για να πανηγυρίζουμε η ισοπαλία. Η Εθνική σήκωσε τόσο ψηλά τον πήχη την τελευταία δεκαετία που τα εκατομμύρια των προπονητών στην Ελλάδα δεν… ανέχονται να αποκλειστεί η ομάδα μας από τέτοιο όμιλο, με τέτοιους αντιπάλους. Δηλαδή μια από τις πλέον ταλαντούχες ομάδες της Λατινικής Αμερικής, την κορυφαία ομάδα της Ασίας και μια από τις καλύτερες εάν όχι την καλύτερη της Αφρικής. Για τόσο εύκολο όμιλο μιλάμε. Τι να μας πει εμάς ότι η Ισπανία έχει δεχθεί 7 γκολ σε δύο ματς και πάει σπίτι της; Τι να μας πει η Αγγλία με 4 γκολ παθητικό και δύο ήττες που την κάνουν να φτιάχνει βαλίτσες;
Πέρα από την πλάκα. Η Εθνική μπορεί να προκριθεί. Θα έλεγα δε ότι εάν η Κολομβία δεν ηττηθεί, θα προκριθούμε σίγουρα. Τα γιατί θα τα πούμε εντός των ημερών.