<p style="text-align: justify;"><strong><em>Αναγνώστης μας ζητά τη βοήθεια των ειδικών ψυχολόγων μας: </em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Με λένε Στέφανο είμαι 45 ετών παντρεμένος 6 χρόνια με την Α. και έχουμε 2 παιδιά. Ποτέ η σχέση μας δεν ήταν ήρεμη για μεγάλα χρονικά διαστήματα εκτός από τις αρχές. Υπήρχαν διαφωνίες έντονες άλλα μετά τα βρίσκαμε όχι απαραίτητα επειδή λύσαμε το πρόβλημα από κοινού άλλα είτε γιατί το κρυβαμε κάτω από το χαλί καλά είτε γιατί έκανα πάντα την υποχώρηση.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em> Τον τελευταίο  χρόνο περίπου και μετα την απόφασή της να ανοίξει τον δικό της επαγγελματικό χώρο μαζι με μια φίλη της άρχισαν τα προβλήματα. Αν και δεν το παραδέχεται η συμπεριφορά της έχει αλλάξει πάρα πολύ το επιβεβαιώνει και η μάνα της συμφωνία με την πεθερά έχει γίνει αδιάφορη για το σπίτι όλα αυτά τα απλά καθημερινά άλλα σημαντικά σε μία οικογένεια τα παιδιά της περισσότερες φορές τα βλέπει κοιμισμένα επειδή λείπει αρκετές ώρες στο μαγαζί. ΔΕΝ ασχολείται καθόλου με τις υποχρεώσεις τις οικογένειας super market έξοδα πλύσιμο μαγείρεμα κτλ… και όλα αυτά περνάνε από εμένα όπως και η φύλαξη φροντίδα παιδιών και σπιτιού.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em> Είμαι βέβαιος και το αισθάνομαι ότι η φίλη της συνέταιρός της της ασκεί επιρροή σε διάφορα πράγματα και ομολογώ ότι δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Το καλύτερο όλων όταν έρχεται η κουβέντα στα οικονομικά του σπιτιού και υποχρεώσεις είναι εντελώς αμέτοχη και αδιάφορη λέγοντάς μου ότι εγώ είμαι ο άντρας του σπιτιού και συμπληρώνω ότι είμαι και η γυναίκα αφού κάνω και τέτοια καθήκοντα. Μαζί μου πότε είναι έτσι και πότε αλλιώς πότε κρύο και πότε ζεστη. Στις περισσότερες προσπάθειες που κάνω για κουβέντα καταλήγουμε σε γκρίνια και ένταση χωρίς να καταλήγουμε κάπου και φυσικά χωρίς να αλλάζει κάτι. Οπότε έχω πάψει να μιλάω επί τούτου συχνά γιατί δεν μπορώ και δεν μου αρέσει η δχταπη και η γκρίνια μέσα στο σπίτι με 2 παιδιά. Δεν μου αρέσει αυτή η ζωη αισθάνομαι θύμα δούλος και δεν το είχα φανταστεί έτσι άλλα καταπιεζω τον εαυτό μου γιατί δεν θέλω να βασανίσω τα παιδιά μου και φυσικά να τα χάσω με ένα ενδεχόμενο διαζύγιο. Δεν ξέρω τι να κάνω και πως να το πολεμήσω.</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Απευθύναμε το ερώτημά σας στον ψυχολόγο- ομαδικό θεραπευτή <em><strong>Δημήτρη Κατσαρό. </strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="99" /></strong></em></p>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητέ αναγνώστη:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Φαίνεστε αρκετά αγχωμένος. Λέω αγχωμένος και όχι φοβισμένος γιατί διακινείστε για κάτι που έχει σχέση με τη σύζυγό σας αλλά δεν είναι ακριβής η φύση του. Είναι διάφοροι οι τομείς στους οποίους κάνετε λόγο για την απουσία της. Φαίνεται να βιώνετε αυτή την απουσία με ένα τρόπο όπου προσπαθείτε να συμπληρώσετε το "κενό". Νομίζω όμως ότι το βασικό κενό στο οποίο δεν αναφερθήκατε είναι το συναισθηματικό. Αναρωτιέμαι μήπως αυτό που σας λείπει πέρα από τα καθημερινά, τα οποία είναι πολλά και σημαντικά, είναι η αίσθηση της παρουσίας καθεαυτής για σας. Αναφέρεστε δηλαδή σε ένα διαζύγιο και το απορρίπτετε με βάση την διάλυση μιας οικογένειας και του ότι τα παιδιά θα υποφέρουν. Αυτό από μόνο του φυσικά δείχνει πως νοιάζεστε για την οικογένειά σας όμως ταυτόχρονα ίσως υποκρύπτει και μια συναισθηματική απόσταση μεταξύ σας σαν ζευγάρι. Μιλάτε για τη ζωή σας όπως είναι και πως "δεν την είχατε φανταστεί έτσι" και γι'αυτό αναρωτιέμαι και σας προτείνω να το κάνετε κι εσέις: Πως είχατε φανταστεί τη ζωή σας; Γιατί δεν είναι έτσι όπως τη φανταστήκατε; Μιλήστε για αυτή την εκδοχή ζωής με τη γυναίκα σας και ρωτήστε την πως είναι τα πράγματα στο μαγαζί. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα σας ενδιαφέρει άμεσα το τί γίνεται στο χώρο εργασίας της αλλά θα πάρετε μια σύνδεση με το πως το βιώνει αυτή. Αν της δώσετε χώρο και χρόνο για μια τέτοια συζήτηση ίσως μαλακώσει κάπως το θέμα μεταξύ σας, ίσως μειωθεί η απόσταση και δείτε τα πράγματα μαζί σε νέα βάση όσον αφορά τους ρόλους σας σε σχέση με τα παιδιά. Το σημαντικό είναι σε κάθε περίπτωση να μην νιώσουν τα παιδιά πως γίνονται "μπαλάκι" ή "βάρος". Είναι βοηθητικό γι'αυτό ακριβώς να κάνετε μια συγκεκριμένη συνάντηση όπου θα έχετε το χώρο και το χρόνο για κάτι τέτοιο χωρίς να αποσπάστε. Το εξίσου σημαντικό είναι να πάτε με διάθεση επίλυσης και όχι κριτικής. Η κριτική είτε ως θύμα που δεν μπορεί άλλο, είτε ως θύτης που έχει "πολλά μαζεμένα" δεν βοηθά στην επίλυση των θεμάτων. Σίγουρα μπορεί να εκφραστεί πικρία και στεναχώρια αλλά είναι σημαντικό να βρεθείτε σ'αυτό το διάλογο με εμφανή διάθεση να ακούσετε την άλλη πλευρά. Θα χαρώ να μάθω τη συνέχεια στο θέμα σας. </div>
<p style="text-align: justify;"><em><strong><br /></strong></em></p>
<p style="text-align: justify;"><em><strong><br /></strong></em></p>