Ανθρωποφαγία! Η περίπτωση του ποδοσφαιριστή Suarez που δαγκώνει

<p style="text-align: justify;">Μετά τον αποκλεισμό των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων όπως η Ισπανία, Πορτογαλία και η Αγγλία από τον πρώτο μόλις γύρο και το σκάνδαλο με το στήσιμο αγώνων από την πλευρά της Γκάνας, φαινόταν πως το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου 2014 δεν θα μπορούσε να γίνει πιο ανατρεπτικό, αλλά ο διεθνής ποδοσφαιριστής της Ουρουγουάης Luis Suarez δάγκωσε τον Ιταλό αμυντικό Giorgio Chiellini.</p>
<p><img src="http://www.independent.co.uk/incoming/article9560661.ece/alternates/w620/Suarez-teeth.jpg" alt="" width="600" height="450" /></p>
<p><img src="http://thesource.com/wp-content/uploads/2014/06/Suarez-bite-620×360.jpeg" alt="" width="600" height="348" /></p>
<p><img src="http://sdgpr.com/wp-content/uploads/2014/06/Luis-Su%C3%A1rez-bite-Giorgio-Chiellini-Italian-player-Luis-Su%C3%A1rez-500×328.jpg" alt="" width="500" height="328" /></p>
<p style="text-align: justify;">Κατά τη διάρκεια του αγώνα φάνηκε πως ο Ουρουγουανός παίκτης χτύπησε στο κεφάλι τον Ιταλό. Η αλήθεια έλαμψε όταν ο Chiellini αμέσως κατέβασε τη μπλούζα του για να φανούν τα σημάδια από τα δόντια του αντιπάλου του πάνω στον ώμο του. Χαρακτηριστικά, αυτή είναι η τρίτη φορά που ο Suarez επιτίθεται σε παίκτη. Την περασμένη χρονιά, «πήρε μιά γεύση» από το χέρι του αμυντικού της Chelsea, Branislav Ivanovic. Επίσης το Νοέμβριο του 2010, κατά τη διάρκεια του αγώνα μεταξύ Ajax και Eindhoven, ο Suarez δάγκωσε τον μέσο Otman Bakkal στο λαιμό.</p>
<p style="text-align: justify;">Όπως σχολιάζει ο ψυχίατρος κύριος Γεώργιος Φλώρος <em>«Κάθε περιστατικό βίας πρέπει να αξιολογείται και ως προς τη μορφή της. Το δάγκωμα είναι ένα κατάλοιπο από τον άνθρωπο της ζούγκλας που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ερμηνευτεί με όρους αυτοάμυνας ή κλασσικής επιθετικότητας. Είναι μια επιθετικότητα που υπήρχε χιλιάδες χρόνια πριν. Ενδεχομένως την ώρα του παιχνιδιού να έχουμε πολύ μεγάλη ένταση αδρεναλίνης και τεστοστερόνης που να τον ωθεί ώστε να χάνει τον έλεγχο και να μετετρέπεται σε «αγρίμι». Μπαίνει στη διαδικασία της μάχης με ένστικτα βίαια και πρωτόγονα. Ενδεχομένως έχει να κάνει και με το πώς βλέπει ένας παίκτης το παιχνίδι. Δεν είναι απλά ένα θέαμα για εκείνον ούτε ένα στοίχημα. Υπάρχει μεγάλη ένταση και αν ένας άνθρωπος έχει από τη φύση του χαρακτηριστικά επιθετικότητας μπορεί όταν μπαίνοντας σε μια διαδικασία έντονου ανταγωνισμού να ενισχύονται ακόμα περισσότερο αυτά τα χαρακτηριστικά. Μπορεί να αντιλαμβάνεται τον αγώνα ακόμα και σαν μια μάχη επιβίωσης! Τέτοιες συμπεριφορές συναντάμε στον πόλεμο, μπορεί κάποιος να χάσει τον έλεγχο και να αρχίσει να σκοτώνει όποιον βρει μπροστά του αλλά βέβαια ο ποδοσφαιρικός αγώνας δεν είναι πόλεμος! <em>Αυτό είναι και το παράξενο ότι δε βγαίνει εντελώς εκτός εαυτού αλλά βρίσκεται μέσα σε ένα γήπεδο και σαφώς αντιλαμβάνεται και τον χώρο και το τι κάνει. Εκείνη την ώρα όμως και σε αυτόν όπως και σε άλλους αθλητές επικρατούν τα χαμηλότερα κέντρα του εγκεφάλου. Κάποιοι άνθρωποι ακολουθούν τα χαμηλότερα ένστικτά τους κάποιοι άλλοι όχι. Αυτό έχει να κάνει με τη βιολογία, με τις συνθήκες πίεσης αλλά και με την εκπαίδευση. Το πώς μεγαλώνει μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, πως από παιδί μαθαίνει να λύνει τις διαφορές του, πως μαθαίνει να αντιλαμβάνεται την έννοια της νίκης και της ήττας…"</em></em></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p><img src="http://blogs-images.forbes.com/robertglatter/files/2014/06/Unknown2.jpeg" alt="" width="600" height="449" /></p>
<p style="text-align: justify;">Με την έναρξη της νέας ποδοσφαιρικής περιόδου σε λίγο και με την ετοιμασία των συμβολαίων να έχει ξεκινήσει, η ομάδα της Μπαρτσελόνα θέλει να «φυλάει τα ρούχα της». Είναι έτοιμη να στηρίξει τον Luis Suarez και αν τελικά ο Ουρουγουανός επιθετικός της Λίβερπουλ γίνει παίκτης τους, οι Καταλανοί αναμένεται να βάλουν ρήτρα για δάγκωμα κατά των αντιπάλων του στο συμβόλαιο του. Έτσι λοιπόν, θα υπάρχει ένας ειδικός όρος στο συμβόλαιο του Suarez με την Μπαρτσελόνα, ο οποίος θα λέει ότι αν κάνει πάλι το ίδιο λάθος και δαγκώσει αντίπαλο, θα έχει οικονομικές κυρώσεις στον μισθό του, ο οποίος θα φτάνει τις 200.000 ευρώ την εβδομάδα.</p>
<p style="text-align: justify;"><em>"Δε ξέρω πως θα μπορούσε να επανέλθει ο έλεγχος. Τιμωρήθηκε αλλά επαναλήφθηκε η πράξη. Πρέπει να ελέγξει τα περιστατικά των καταστάσεων, πότε συμβαίνει αυτό το πράγμα με έναν ειδικό ψυχικής υγείας. Τί ένιωθε εκείνη τη στιγμή; Με τι νοοτροπία μπαίνει στον αγώνα; Λέει μέσα του πάμε να τους φάμε όλους; Αυτή η παρόρμηση δεν είναι φυσιολογική. Δεν δαγκώνει ένα μήλο, μια μπριζόλα, δαγκώνει έναν άνθρωπο! Μπορούμε να μιλήσουμε αν το δούμε στεγνά ακόμα και για τάση προς ανθρωποφαγία. Αυτό και μόνο θα έπρεπε να τον προβληματίζει. Τώρα αν αυτή η τάση θα μπορούσε να γίνει πολύ επικίνδυνη, μάλλον δεν μπορεί. Αλλά αν επιδεινωθεί θα μπορούσε να γίνεται ακόμα πιο συχνά. Στην ψυχιατρική δεν υπάρχει όρος που να περιγράφει αυτή την κατάσταση.</em><em> Θα έπρεπε όχι μόνο να τιμωρηθεί με αποχή από το γήπεδο για ένα- δυο χρόνια αλλά και να τον ωθήσουν να αναζητήσει ψυχιατρική βοήθεια" τονίζει ο κύριος Φλώρος. </em></p>
<p> </p>
<p><img src="https://static-secure.guim.co.uk/sys-images/Guardian/Pix/audio/video/2013/4/22/1366636821149/Luis-Su-rez-bites-Otman-B-005.jpg" alt="" width="600" height="338" /></p>
<p style="text-align: justify;">Αξίζει το ενδιαφέρον μας, το γεγονός ότι δεν είναι ο μόνος αθλητής που έχει χρησιμοποιήσει τα δόντια ή άλλο μέρος του σώματος ως όπλο σε στιγμή έντονου θυμού και αναβρασμού. Όλοι θυμόμαστε τον <strong>Mike Tyson </strong>να δαγκώνει και να φέυγει μέρος από το αφτί του αντιπάλου του ή την κεφαλιά του <strong>Zinedine Zidane </strong>στον αντίπαλο του στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, το 2006.</p>
<p><br /><img src="http://www.iljournal.it/wp-content/uploads/2012/06/tyson_holyfield_HA__106132b.jpeg" alt="" width="524" height="411" /></p>
<p><img src="http://www.aarynbelfer.com/blog/wp-content/uploads/2010/06/Zinedine-Zidanes-headbutt-002.jpg" alt="" width="460" height="276" /></p>
<p style="text-align: justify;">Όλες αυτές οι βίαιες ενέργειες των αθλητών πάνω στο πάθος της αναμέτρησης αλλά και με την ιδέα ή καλύτερα με τη φαντασίωση της νίκης να «τυφλώνει», μας θυμίζουν ζωώδεις συμπεριφορές και αντιδράσεις, κάτι που θα πρέπει να απαγορευθεί σε οποιοδήποτε άθλημα. Ενώ οι περισσότεροι πετυχημένοι στην κατηγορία τους αθλητές έχουν αποκτήσει την ικανότητα να συγκρατούν τα συναισθήματά τους κατά τη διάρκεια έντονων καταστάσεων και έχουν εξασκηθεί στον έλεγχο των προσωπικών τους παρορμήσεων, υπάρχουν μερικοί που ξεφεύγουν και προσέρχονται σε κινήσεις ανεξέλεγκτες, ειδικά κατά τη διάρκεια αγώνων υψηλής σημαντικότητας οπότε και πίεσης.</p>
<p style="text-align: justify;">Η «καλωδίωση» του θυμού και της απογοήτευσης σε ενέργεια και αποφασιστικότητα με εποικοδομητικό τρόπο είναι αυτό που κάνουν οι περισσότεροι αθλητές για να φέρουν το παιχνίδι σε ένα νέο επίπεδο. Έντονοι και υψηλού επιπέδου αγώνες, συνήθως που διοργανώνονται με διάστημα κάποιων χρόνων προϋποθέτουν σκληρή και εντατική προετοιμασία τόσο σωματική αλλά και πνευματική πέρα από την καθημερινή προπόνηση.  Όπως για παράδειγμα, οι Ολυμπιακοί και τα Παγκόσμια Κύπελλα, τα οποία παράγουν ισχυρή συναισθηματική ανησυχία στους αθλητές και αυτόματα εκείνοι που είναι επιρρεπείς – όπως ο Suarez – στην «αυθόρμητη» βία σαφώς συναντούν δυσκολία στο να διοχετεύσουν την οργή τους σε πιο ευεργετικές πράξεις. Πράξεις που θα βοηθήσουν πρώτα τους ίδιους με συνεπακόλουθο τις ομάδες τους αλλά και θα συμβάλουν στο να προάγεται η ευγενής άμιλλα, ο υγιής ανταγωνισμός με τελικό αποτέλεσμα ένα θέαμα που σέβεται τους ανθρώπους. "<em>Ο αθλητισμός υποτίθεται ότι πρέπει να εκτονώνει με υγιή τρόπο τη συμπεριφορά του ανθρώπου, ο αθλητισμός έχει σκοπό να ενώνει. Οι αθλητικές ομοσπονδίες κάνουν πολλές προσπάθειες να απομακρύνουν την νοοτροπία της πάλης από τον αθλητισμό, δεδομένων και των πολλών κρουσμάτων χουλιγκανισμού", αναφέρει χαρακτηριστικά ο ψυχίατρος, Γεώργιος Φλώρος. "Δεν είναι πόλεμος ο αθλητισμός. Τα χαμηλότερα ένστικτα όμως υπάρχουν και καμιά φορά τα συμφέροντα του αθλητισμού δεν τα αντιμάχονται προσπαθούν να επωφεληθούν από αυτά. Σαφώς, οι αθλητές αυτοί θα έπρεπε να τιμωρούνται πιο αυστηρά. <em> Δυστυχώς όμως δεν μετρά μόνο αν η ομάδα θα χάσει ένα πολύτιμο παίκτη ή όχι. Έχει και σημασία τι βλέπουν ακόμα και τα παιδιά μας. Ευτυχώς υπάρχουν όμως και τα καλά παραδείγματα στο ποδόσφαιρο, όχι μόνο το κερδίζω – χάνω που νομιμοποιεί κρίσεις βίας. Προσωπικά χάρηκα πολύ με την αντιμετώπιση ας πούμε της δικής μας Εθνικής Ομάδας στο Μουντιάλ, όπου οι οπαδοί συνεχάρησαν τους παίκτες για την προσπάθεια ανεξάρτητα από την ήττα ή τη νίκη.»</em></em></p>
<p style="text-align: justify;">Επιμέλεια Κειμένου – Γιάννης Μαλαβάκης</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p> </p>

Σχετικά άρθρα