<div style="text-align: justify;"><strong>Aναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ειδικών μας:</strong></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><strong>Γειά σας είμαι 19 χρονών με απασχολεί κάτι και θα ήθελα τη βοήθεια σας. Είμαι πολύ απογοητευμένη από τον εαυτό μου νιώθω απαίσια με το σώμα μου αφου τελευταία έχω πάρει πολλά κιλά είμαι γεμάτη κυτταρίτιδα ντρέπομαι να πάω παραλία και γενικά δεν νιώθω καθόλου καλά με την εμφάνιση μου. Δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση πάντα οι άλλοι είναι όμορφοι και λαμπεροί εγώ όμως όχι. Περπατώ στο δρόμο και νομίζω πως όλοι με κοιτάζουν σχολιάζουν την άσχημη παρουσία μου και λένε καλά πως είναι έτσι αυτή μια φορά το άκουσα κιόλας. Από παιδί δέχτηκα πολλά κοροιδευτικά σχόλια από πολλούς ανθρώπους δικούς και μη μιας και ήμουν παχουλή. Ο κόσμος είναι κακός και αυτό το έμαθα απο νωρίς. Μικρή έκανα προσπάθειες και έχασα βάρος και πράγματι ένιωθα ωραία με το αποτέλεσμα. Τελικά όμως αναρατιέμαι για μένα ήταν αυτή η αλλαγή ή για τους άλλους; Για να γίνω και εγώ αποδεχτή. Χαρακτηριστικά θυμάμαι την σκέψη που έκανα τώρα θα σας δείξω Τώρα όμως τι Ξανά τα ίδια για άλλη μια φορά προσπάθειες χαμένες. Γιατί είναι τόσο δύσκολο κανείς να αγαπήσει τον εαυτό του; Έτσι όπως είναι με τις ατέλειες του. Που να βρώ λιγάκι ευτυχία; Ευχαριστώ πολύ για την προσοχή σας.</strong></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός. </strong></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" /></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Νομίζω από τον τρόπο που μιλάτε ένιωσα ότι είστε κάπου μετά την αίσθηση πως δεν αγαπάτε τον εαυτό σας. Και μετά απ' αυτή την αίσθηση είναι ένας θυμός. Είναι η ερώτηση που κάνατε κι εσείς "Για μένα το κάνω ή για τους άλλους;" Είστε αρκετά δυνατή ώστε να πειραματιστείτε και να αδυνατίσετε για να δείτε ότι τελικά η αποδοχή είναι και θέμα εμφάνισης. Αυτό μάλλον σας θυμώνει και δεν είναι παράλογο. Έτσι το θυμό αυτό στη συνέχεια μάλλον τον αφήνετε μέσα σας ανέκφραστο με αποτέλεσμα να νιώθετε μια κάποια βαρεμάρα ή ένα κενό. Και εξ αιτίας αυτού συμβαίνουν "πάλι τα ίδια" όπως πολύ παραστατικά λέτε. Με λίγα λόγια, κατά τη γνώμη μου, δεν δυσκολεύεστε να αγαπήσετε τον εαυτό σας, αλλά να θυμώσετε με τους άλλους που φαντάζουν τόσο επιφανειακοί. Και που πρέπει συνέχεια να κάνετε μεγάλα βήματα αλλαγής γι'αυτούς ενώ αυτοί απλά αρκούνται στο να "είναι", χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια. Για του λόγου το αληθές στην αρχή του γράμματός σας μιλάτε απαξιωτικά για τον εαυτό σας, τονίζοντας τα σημεία του σώματός σας που σας αρέσουν ελάχιστα εώς και καθόλου. Αυτό με έκανε να αναρωτηθώ, πως ένας άνθρωπος που αναρωτιέται για ένα υπαρξιακό θέμα όπως η αγάπη για τον εαυτό μπαίνει σε μια διαδικασία να κατηγορεί για τόσο επιφανειακά πράγματα τον εαυτό του; Η απάντηση που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο θυμός και η ντροπή. Πολλές φορές όταν θυμώνουμε δεν είμαστε σίγουροι αν είναι "σωστός" ο θυμός μας και προκειμένου να ντραπούμε δεν τον εκφράζουμε. Έτσι δεν τον τεστάρουμε και μένει πάντα "παιδικός" και "επιπόλαιος". Εκφράστε το θυμό σας όταν σας βγαίνει και δεχτείτε το όποιο συμπέρασμα βγει απ' αυτό σαν μια διδακτική εμπειρία, είτε έχετε δίκιο είτε άδικο. Εν προκειμένω έχετε μισό δίκιο, κάποιοι άνθρωποι είναι επιφανειακοί. Αν κάνετε κάτι για να αλλάξετε την εμφάνισή σας θα προσκαλέσετε πολλούς τέτοιους, καθότι η εμφάνιση είναι μια επιφανειακότητα. Δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Όμως όταν ασχοληθούμε μαζί της προκαλεί αποτελέσματα ανάλογα με τον τρόπο που ασχολούμαστε. </div>