<p><span>Αναγνώστριά μας ρωτά: </span></p>
<p><span>Έχω μια κορη 5 χρονων. Τωρα το καλοκαιρι το παιδι μου κανει διακοπες με τους παππουδες της και εγω πηγαινοερχομαι με τον αντρα μου καθε δεκα μερες για να την βλεπουμε. Το προβλημα μου ειναι οτι καθε φορα που φευγουμε εγω κλαιω και στενοχωριεμαι που την αφηνω. Εκεινη περναει πολυ ωραια και παρεες εχει εκει. Εγω ομως υποφερω, κυριως την τελευταια ημερα του αποχωρισμου και ειμαι μεσα στην μελαγχολια. Να συμπληρωσω οτι αυτο το παθαινω με ολους τους αποχωρισμους στη ζωη μου, οσο θυμαμαι τον εαυτο μου. Καταλαβαινω πως πρεπει να το δουλεψω με εναν ψυχολογο αλλα συνεχεια το αναβαλλω. Δεν παει ομως αλλο, δεν αντεχω αυτη την κατασταση, υποφερω Σας ευχαριστω πολυ. </span></p>
<p><span>Χριστίνα </span></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος – ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός </p>
<div>Είναι ώριμο και βαθιά δουλεμένο εκ μέρους σας να "πάρετε πάνω σας" το άγχος και τη λύπη για τους αποχωρισμούς. Μιλάτε με ψυχολογική σκέψη και αυτό δείχνει πως σκέφτεστε έτσι, πράγμα που σας βοηθά να σχετίζεστε με τα αγαπημένα σας πρόσωπα χωρίς μπερδέματα που συνήθως σχετίζονται με το "τι είναι δικό μου τι είναι του άλλου". Αυτό είναι πολύ βοηθητικό και για το παιδί σας που βρίσκεται σε μια ηλικία όπου "ρουφά" τις εικόνες και τις συμπεριφορές σα σφουγγάρι, ανεξάρτητα από το αν αφορούν το ίδιο ή όχι. Βρίσκεται δηλαδή σε μια διαδικασία κατά την οποία διαμορφώνει την αυτοεικόνα και την αυτοεκτίμησή του, των οποίων η σχέση είναι η τροφοδότηση και ανατροφοδότηση της μίας από την άλλη. </div>
<div>Αν φοβάστε για το παιδί σας, η λύση, την οποία νομίζω πως ήδη έχετε υιοθετήσει είναι η ειλικρίνεια της έκφρασης των συναισθημάτων σας και πως αυτά δεν έχουν πάντα σχέση με το "τι είναι και τι κάνει το παιδί" αλλά με εσάς σαν ανεξάρτητο άνθρωπο. Σημαντικό είναι να μην ξεχνάτε πως και το παιδί βιώνει αισθήματα αποχωρισμού ανεξαρτήτου εντάσεως και κάπου εκεί ίσως ενεργοποιείται η δικιά σας λύπη για τους αποχωρισμούς σαν ένστικτο προστασίας του παιδιού από τέτοιου είδους πόνο.</div>
<div>Αν προβληματίζεστε για σας την ίδια, η λύση, με ψυχολογική υποστήριξη ή χωρίς, είναι να θυμηθείτε τι είναι αυτό που δεν έχετε αποχαιρετήσει ακόμα και πόσο απότομα αποκοπήκατε εσείς απ'αυτό ή αυτό από σας. Ο σκοπός είναι να το δείτε σαν εξωτερικός παρατηρητής, όσο αυτό είναι εφικτό και να δώσετε ένα τέλος μέσα σας για να μπορέσετε να απελευθερώσετε τα συναισθήματά σας απ' αυτό το ανοιχτό τραύμα του παρελθόντος, με σκοπό να τα επενδύσετε στην εδώ και τώρα πραγματικότητά σας.</div>