Ο φόβος του αποχωρισμού από τη μαμά: Πώς αντιμετωπίζεται;

<p class="10" style="text-align: justify;">Ο αποχαιρετισμός της προσχολικής ηλικίας, η πρώτη επαφή με το σχολείο, η εξέλιξη σε “μεγάλο” πια παιδί, μπορεί να προκαλέσουν αρκετές στενοχώριες στα παιδιά. Οι νέοι ορίζοντες που έχουν κατακτήσει, η πολυ­πόθητη ελευθερία, δεν γεννούν μόνο την επιθυμία για το άγνωστο αλλά και ανασφάλεια, επιφυλακτικότητα και φόβο. Για να νικήσει αυτό το φόβο, το παιδί πιάνεται απ’ ό,τι του δημιουργεί ασφάλεια, ό,τι του είναι οικείο — και φυσικά απ’ τους γονείς.</p>
<p class="10" style="text-align: justify;">Σχετικά με τους φόβους του αποχωρισμού σ’ αυτή την περίοδο, πρέ­πει να έχουμε υπόψη τρεις βασικές αρχές:</p>
<p class="10" style="text-align: justify;">* Πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά τους φόβους των παιδιών. Δεν είναι σωστό να τους υποτιμάμε, ούτε όμως και να προσπαθούμε πανικόβλητοι να βρούμε αμέσως τις αιτίες των φόβων. Τα παιδιά χρειάζονται γονείς που συναισθάνο­νται – κι όχι γονείς που συμπάσχουν. Η συμπόνια κάνει το παιδί να νιώθει ακόμα πιο αδύναμο. Αφήστε τα παιδιά να σας περιγράφουν τους φόβους τους, κάντε τους ερωτήσεις, για να μάθετε πώς τους επεξεργάζονται. Αν προτείνετε διαρκώς τις δικές σας λύσεις, τα παιδιά σας δεν θα καταφέρουν να αυτονομηθούν. </p>
<p class="10" style="text-align: justify;">* Μην αλλάζετε το πρόγραμμά σας. Αν θέλετε να βγείτε το βράδυ κι αφήνετε το παιδί στο σπίτι με κάποιο άτομο που του είναι οικείο, μπορείτε να είστε ήσυ­χοι. Μπορείτε επίσης ν’ αφήσετε ένα τηλέφωνο όπου θα σας βρουν αν χρεια­στεί. Αν επιτρέψετε να σας καταπιέζουν οι φόβοι αποχωρισμού του παιδιού, θ’ αρχίσετε να εξαρτάστε από αυτό. Η πείρα μου μ’ έχει διδάξει ότι η χαρά γρή­γορα επιστρέφει στα λυπημένα μάτια των παιδιών. Κάποια παιδιά μάλιστα, αφού γέμισαν θλίψη κι ενοχές τη μητέρα τους την ώρα που έφευγε, την κοιτά­ζουν όταν επιστρέφει με ύφος βαριεστημένο, αν να λένε: «Γύρισες κιόλας;»</p>
<p class="10" style="text-align: justify;">* Όταν τα οικεία τους πρόσωπα φεύγουν για ένα διάστημα, τα παιδιά θέλουν να ξέρουν ότι θα επιστρέφουν τη συμφωνημένη ώρα. Η ανασφάλεια των παιδιών μπορεί να μειωθεί ή να εξουδετερωθεί με διάφορα τελετουργικά. Ακόμα κι αν ο αποχαιρετισμός είναι επώδυνος, δεν πρέπει να φεύγουμε ποτέ κρυφά, για να μην βάλει το παιδί (ή εμείς) τα κλάματα. Μια τέτοια συμπεριφορά κάνει το παιδί να νιώθει ότι δεν το παίρνουμε στα σοβαρά. Ν’ αποχαιρετάτε, λοιπόν, το παιδί και να του λέτε πότε θα επιστρέφετε. Να λέτε όμως την αλήθεια! Είναι καλύτερα να υπολογίζετε την επιστροφή σας αφήνοντας αρκετά περιθώρια αργοπορίας παρά να δίνετε στο παιδί μια υπόσχεση που ξέρετε από πριν ότι δεν θα την κρατήσετε. Αν παρόλα αυτά αργήσετε να γυρίσετε, κάντε ένα τηλέ­φωνο στο παιδί και πείτε του πότε θα επιστρέφετε. Να θυμάστε ότι μια καθυ­στέρηση ακόμα και λίγων λεπτών μπορεί να κάνει απίστευτα πιο έντονους τους φόβους του αποχωρισμού. Δύο λεπτά μπορεί να είναι μια αιωνιότητα για το παιδί – και την επόμενη φορά θα είναι ακόμη πιο δύσκολο να σας αφήσει να φύγετε. Αν το παιδί πρέπει να έχει ήδη κοιμηθεί την ώρα της επιστροφής σας, μπορείτε να του υποσχεθείτε ότι θα πάτε στο δωμάτιό του, όταν γυρίσετε, και θα του δώσετε ένα φιλί. Και πρέπει να το κάνετε, ακόμα κι αν το παιδί κοι­μάται βαθιά. Θα νιώσει τη ζεστασιά σας! Να έχετε όμως υπόψη ότι τα παιδιά δεν θα σας υποδεχτούν πάντα λάμποντας από χαρά, όταν επιστρέφετε σπίτι. Μπορεί να σας κοιτάζουν αφ’ υψηλού, να πεισμώνουν, να κατεβάζουν μούτρα, να έχουν μια περιφρονητική έκφραση, σαν να θέλουν να σας πουν: «Τώρα πρέπει να προσπαθήσεις πολύ, για να κερδίσεις την αγάπη μου!».</p>

Σχετικά άρθρα