4 τρόποι να βάλεις όρια στο παιδί σου

<p class="a2" style="text-align: justify;"><strong>Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, όταν θέτουμε όρια στα πολύ μικρά παι­διά. Η σταθερότητα και η συνέπεια δεν πρέπει να συγχέονται με την αυ­στηρότητα, τη σκληρότητα ή την τιμωρία. Μερικές φορές, όσο προσεκτικοί κι αν είμαστε, είναι δυστυχώς αδύνατο ν’ αποφύγουμε μια δυνατή φωνή ή ένα απερίσκεπτο χαστούκι. Σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να ζητήσου­με σοβαρά συγνώμη και να προσπαθήσουμε να συμφιλιωθούμε με το παι­δί, δίνοντάς του την υπόσχεση ότι θ’ αποφύγουμε αυτή τη βίαιη συμπερι­φορά στο μέλλον.</strong></p>
<p class="a2" style="text-align: justify;">Όταν θέτουμε όρια στα μικρά παιδιά δεν πρέπει να ξεχνάμε κάποιες βασικές αρχές:</p>
<p class="a2" style="text-align: justify;"><strong>1. </strong>Συχνά οι γονείς λένε πολλά λόγια που δεν είναι και πολύ ξεκάθαρα για τα παι­διά. Όταν, μετά από μια ατέλειωτη “λογοδιάρροια”, ανακαλύπτουν ότι το παι­δί δεν έχει καταλάβει τίποτα, πολλές φορές αντιδρούν παρορμητικά -φωνά­ζουν, χειρονομούν, χτυπούν. Όταν μιλάμε με τα μικρά παιδιά, πρέπει να ασχο­λούμαστε μαζί τους -να τα κοιτάμε, να τ’ αγγίζουμε. Τα παιδιά χρειάζονται την αίσθηση της αποδοχής. Η σαφήνεια και η ειλικρίνεια προστατεύουν από τις απερίσκεπτες τιμωρίες.</p>
<p class="a2" style="text-align: justify;"><strong>2. </strong>Φράσεις, όπως «Αυτό είναι επικίνδυνο», «Αυτό είναι πολύ δύσκολο για σένα», «Αυτό δεν ξέρεις να το κάνεις!», σπάνια βοηθούν τα παιδιά να σεβαστούν τα όρια. Για να καταλάβουν κάτι τα παιδιά πρέπει να το “συλλάβουν” με την κυ­ριολεκτική έννοια της λέξης: Μόνο ένα κερί που καίει κοντά στο χέρι τους, θα τους δώσει την αίσθηση του καυτού.</p>
<p class="a2" style="text-align: justify;"><strong>3. </strong>Όταν βάζουμε όρια πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τη συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το παιδί – αυτό που βιώνει εδώ και τώρα. Επίσης, να δε­χτούμε, ότι κάτι που ισχύει για άλλα παιδιά, μπορεί να μην ισχύει και για το δι­κό μας παιδί. Ή, κάτι που σε ένα ή δύο χρόνια θα είναι περιορισμός για το παιδί, προς το παρόν μπορεί να σημαίνει βοήθεια και υποστήριξη.</p>
<p class="a2" style="text-align: justify;"><strong>4. </strong>Συχνά οι γονείς μιλούν στα μικρά παιδιά σαν να είναι ενήλικες. Προσπαθούν να λύσουν τις συγκρούσεις με πολύ ορθολογικό τρόπο και ξεχνούν ότι τα μι­κρά παιδιά έχουν μια ανιμιστική θεώρηση του κόσμου, ότι μπλέκουν συχνά τη φαντασία με την πραγματικότητα κι ότι εύκολα μπορούν να δεχτούν “μαγι­κές” λύσεις των συγκρούσεων, όπως συμβαίνει στα παραμύθια .</p>
<div>
<div class="WordSection1">
<p class="a2" style="text-align: justify;">Από τις συζητήσεις μου με τους γονείς βλέπω ότι αντιμετωπίζουν τρία κυ­ρίως προβλήματα, που συχνά τους προκαλούν αισθήματα ανικανότητας και αποτυχίας, όταν προσπαθούν να βάλουν όρια στα παιδιά:</p>
<p class="a2" style="text-align: justify;">Η Σβένια Κρούγκερ, μητέρα της Μάρεν που είναι δυόμιση χρονών, παραπονιέται ότι κάποια στιγμή αρχίζει να ουρλιάζει, όταν η κόρη της «για εκατοστή φορά δεν ακούει τι της λέω. Χάνω τελείως τον έλεγχο. Και μετά λυπάμαι. Αλλά δεν καταφέρνω να το αλλάξω!».</p>
<p class="a2" style="text-align: justify;">Ο Χούμπερτ Ράνκε, πατέρας του 2χρονου Λαρς, έχει ένα άλλο πρό­βλημα: «Τα εξηγώ όλα χιλιάδες φορές. Κι ο Λαρς ρωτάει μόνο “γιατί;”. Αρχίζω πάλι απ’ την αρχή, πολύ προσεκτικά και με μεγάλη κατανόηση, κι αυτός με ρωτάει πάλι “γιατί;”. Ε…, δεν αντέχω άλλο ν’ ακούω αυτό το ανα­θεματισμένο “γιατί” …». Κλείνει τ’ αυτιά του και φωνάζει: «Πότε θα το κα­ταλάβει επιτέλους;».</p>
<p class="a2" style="text-align: justify;">Η Κριστιάνε Σίλερ, μητέρα του 3χρονου Σβεν, έχει μεγάλη υπομονή, όπως λέει, αλλά «κάποια στιγμή γίνεται η έκρηξη. Του δίνω τότε μια στον ποπό, κι εκείνος κάνει επιτέλους αυτό που θέλω. Χρειάζεται οπωσδήποτε να ρίχνω την ξυλιά για να γίνει; Και μετά να αισθάνομαι τόσο κακιά; Αλλά πώς να το αποφύγω;».</p>
<p class="a2" style="text-align: justify;">Η σωματική επαφή, το άγγιγμα, οι διαχυτικές εκδηλώσεις στοργής δεν είναι βέβαια πανάκεια. Καλό είναι να αποφεύγονται, όταν οι συναισθηματι­κές σχέσεις μεταξύ γονιών και παιδιών είναι διαταραγμένες, ή όταν τα παι­διά βιώνουν τη σωματική επαφή σαν απειλή ή ακόμα και σαν τιμωρία. Όταν όμως υπάρχει μια συναισθηματική βάση που κάνει το παιδί να νιώθει άνε­τα, όταν το παιδί είναι συνηθισμένο σε θετικές σωματικές επαφές, τότε το άγγιγμα —π.χ. να βάλουμε το χέρι στον ώμο του παιδιού, να κρατήσουμε σταθερά τα χέρια του— μπορεί όχι μόνο να ηρεμήσει ένα παιδί, αλλά και να δώσει έμφαση στα όρια που προσπαθούμε να βάλουμε με τα λόγια.</p>
<p class="a2" style="text-align: justify;">Η έμφαση αυτή δεν έχει καμία σχέση με την καταπίεση. Σημαίνει στοργική σταθερότητα. Γιατί η σταθερότητα με την οποία κρατούν οι γονείς το χέρι του παιδιού, κάνει το παιδί να νιώθει τη σοβαρότητά τους. Αν θέ­λουμε να βάλουμε όρια στα μικρά παιδιά, μπορούμε να χρησιμοποιήσου­με τη θετική σωματική επαφή από πολύ νωρίς. Είναι η καλύτερη προστα­σία από το χαστούκι ή την ξυλιά, που έρχεται πάντα όταν τα λεκτικά επι­χειρήματα τελειώνουν, όταν δεν ξέρουμε πια τι να κάνουμε. Το άγγιγμα και η επαφή αποτρέπουν μια αντίφαση στη διαπαιδαγώγηση που όλοι τη φο­βούνται: Τη μεγάλη ανοχή, που εκφράζεται με τα επανειλημμένα «Σταμάτα!» ή «Όχι!» των γονιών, και καταλήγει συχνά στο αντίθετο άκρο, σε μια ανεξέλεγκτη επιθετικότητα απέναντι στο παιδί.</p>
<p class="a2" style="text-align: justify;"> </p>
<p class="a2" style="text-align: justify;">Απόσπασμα από το βιβλίο Δίνοντας και Παίρνοντας Μαθήματα Ανατροφής. Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Θυμάρι για την ευγενική παραχώρηση του υλικού.</p>
</div>
</div>

Σχετικά άρθρα