Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που Ιούλιο μήνα οι φίλοι του Παναθηναϊκού είδαν την ομάδα τους να εκπέμπει τόσα θετικά μηνύματα όσα είχε η εμφάνιση στη Λιέγη.

Προσοχή, η αναφορά γίνεται στην εμφάνιση και όχι στο αποτέλεσμα. Διότι το 0-0 είναι πονηρό. Σχεδόν παγίδα για το γηπεδούχο της ρεβάνς. Πρόχειρα θυμάμαι δύο αποκλεισμούς του Παναθηναϊκού με ρεβάνς στην έδρα του μετά από 0-0. Με την Οσέρ και με τη Ρέιντζερς . Θέλει, λοιπόν, διπλή συγκέντρωση η ρεβάνς αφού ο Παναθηναϊκός δεν σκόραρε στη Λιέγη. Και θα μπορούσε είτε στο δοκάρι του Σίλντενφελντ είτε σε κάποιο από τα σουτ του Κλωναρίδη.

Πού είχαμε μείνει; Στη θετική εικόνα. Τρέξιμο επιπέδου Οκτωβρίου, ψυχραιμία και κυκλοφορία μπάλας (στο δεύτερο ημίχρονο), προσήλωση στο πλάνο, ομοιογένεια, αυτοματοποιημένες κινήσεις. Έξι χρόνια είχε να εμφανιστεί τόσο δυνατός καλοκαίρι ο Παναθηναϊκός σε εκτός έδρας ματς. Με τη Σπάρτα Πράγας στην Τσεχία. Τότε όμως είχε νικήσει. Τώρα δεν το έπραξε.

Είπε σωστά ο Αναστασίου ότι όταν δεν σκοράρεις, τουλάχιστον κοιτάς να μην χάνεις. Υπάρχει και η άλλη ανάγνωση. Όταν σου παρουσιάζεται η ευκαιρία, πρέπει να κερδίσεις. Γιατί η ευκαιρία νίκης ήταν σημαντική. Κακό αλλά χωρίς συνέπειες πρώτο 45λεπτο, στρωτό ματς στο δεύτερο ημίχρονο, αρκετοί διάδρομοι στην αντίπαλη άμυνα, επιπολαιότητες των παικτών της βελγικής ομάδας, καλή διαιτησία.

Δεν πειράζει, θα πει κάποιος. Μωρέ πειράζει, αλλά στη ζωή δεν γίνεται να κοιτάς πίσω και να κλαις. Ειδικά όταν έχεις δεύτερη ευκαιρία. Εδώ υπάρχει και έρχεται σε λίγες μέρες. Όχι στο άχαρο και ψυχρό ΟΑΚΑ. Αλλά στην καυτή Λεωφόρο. Με σοβαρή προσέγγιση του αγώνα από τον Παναθηναϊκό, η πρόκριση θα έρθει. Με τρόπο και κόπο.