Ξέρω ότι έχει παράλληλη σχέση: Να μιλήσω ή όχι;

<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;">Ο άντρας της αδερφής της μητέρας μου διατηρεί εδώ και 1 χρόνο περίπου παράλληλη σχέση με μια άλλη γυναίκα η οποία είναι παντρεμένη. Το κατάλαβε ο μικρός γιος του και συνεπώς και ξαδερφός μου από κάποιες περίεργες αντιδράσεις του και από την συμπεριφορά του. Έψαξε σε μηνύματα στο κινητό του και στο email του και τελικά οι υποψίες του βγήκαν αληθινές Εγώ λοιπόν αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε πολύ δύσκολη θέση .Τι να κάνω; Να το πω στη μητέρα μου ή να το αφήσω να περάσει το καλοκαίρι Από την άλλη φοβάμαι να το αφήσω για πιο μετά γιατί ίσως πάρει μεγαλύτερες διαστάσεις η σχέση τους…</p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια.  Στο ερώτημά σας απαντά η <strong>Μαρία Μπερή </strong></p>
<p>Ψυχολόγος – Λογοθεραπεύτρια</p>
<p>Msc Ψυχολογίας  ΜΜΕ και </p>
<p>Υποψήφια Διδάκτωρ Ψυχολογίας των Διαπροσωπικών Σχέσεων –</p>
<p>Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.</p>
<p><img src="/contentfiles/DrouzaPhotos/maria%20beri.jpg" alt="" width="99" height="130" /></p>
<p style="text-align: justify;">Από το σημείωμά σας καταλαβαίνω ότι θα πρέπει να είστε ιδιαίτερα δεμένοι με τον ξάδερφό σας, καθώς αφενός ανταλλάσσετε πολύ προσωπικές – ενδοοικογενειακές πληροφορίες, αφετέρου ζητάτε αντ΄αυτού συμβουλή αναφορικά με τη διαχείριση του ζητήματος. Είναι πράγματι πολύ όμορφο να υπάρχει οικειότητα και αμοιβαίο ενδιαφέρον με τα συγγενικά μας πρόσωπα. Η δυσκολία με τις σχέσεις αυτές συχνά έγκειται στη διατήρηση και το σεβασμό των ατομικών ορίων, που είναι βασική προϋπόθεση για την αρμονική συνύπαρξη. Με άλλα λόγια, είναι σημαντικό να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε πότε η παρουσία μας ή η βοήθεια που σκεφτόμαστε να προσφέρουμε είναι χρήσιμη και πότε μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Καλό θα ήταν λοιπόν, τις αποφάσεις και τις πρωτοβουλίες για το συγκεκριμένο ζήτημα να τις πάρουν οι άμεσα εμπλεκόμενοι- που στην περίπτωση αυτή είναι οι γονείς του ξάδερφού σας, χωρίς τη συμμετοχή του υπόλοιπου οικογενειακού περίγυρου. Αν, όπως αναφέρετε, η συμπεριφορά του εξ αγχιστείας θείου σας έχει αλλάξει τόσο, ώστε να το αντιληφθεί ο γιος του, το πιθανότερο είναι ότι και η σύζυγος θα έχει αντιληφθεί αντίστοιχα τη διαφοροποίησή του τον τελευταίο χρόνο.</p>
<p style="text-align: justify;">Μια επίσης σημαντική και δυστυχώς συχνή παρερμηνεία που συμβαίνει σε περιπτώσεις απιστίας, είναι ότι το παιδί/τα παιδιά του ζευγαριού είτε νιώθουν κατά κάποιον τρόπο ένοχα για το γεγονός αυτό, είτε αναλαμβάνουν το ρόλο του «μεσολαβητή» με την πρόθεση να διασωθεί η γονεϊκή ενότητα. Ωστόσο, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι οτιδήποτε συνέβη και οτιδήποτε θα συμβεί στο συζυγικό ζευγάρι παραμένει ένα θέμα που το διαχειρίζονται και έχουν την ευθύνη αποκλειστικά οι δύο τους. Η σχέση γονέα – παιδιού είναι ανεξάρτητη από τη συντροφική σχέση και αυτό χρειάζεται να γίνεται σαφές από τη στάση των γονέων.</p>
<p> </p>
<p> </p>

Σχετικά άρθρα