<p class="yiv3481715368msonormal" style="text-align: justify;">Αναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ειδικών μας: </p>
<p class="yiv3481715368msonormal" style="text-align: justify;">Έχω εναν εφηβο στα 14 ενω στο δημοτικο ηταν πολυ κοινωνικος και με φιλους τωρα στην β γυμνασιου δεν εχει φιλους η οι φιλοι οι παλιοι εχουν αρχισει να κανουν παρεες και με κοριτσια ο δικος μου ακομη ειναι με τα ηλεκτρονικα με αποτελεσμα να καθεται σπιτι και αν δεν τον παρει καποιος τηλ να βγουν εξω εκεινος δεν επικοινωνει με κανενα. Τον βλεπω οτι στεναχωριεται αλλα ντρεπεται να παρει αυτος τηλ.  δεν ξερω πως να το αντιμετωπισω…</p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια. Απευθύναμε το ερώτημά σας  στη <strong>Δρ. Όλγα Κωνσταντίνου</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Ψυχολόγο –Ψυχοθεραπεύτρια </strong><strong>Διδάκτωρ Κλινικής Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><img src="/contentfiles/DrouzaPhotos/konstan.JPG" alt="" width="99" height="135" /></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p class="yiv3481715368msonormal" style="text-align: justify;">Η εφηβεία είναι συνήθως μια εποχή εσωτερικής αναζήτησης, μια εποχή που συνήθως νιώθουμε μετέωροι ανάμεσα στην παιδική και ενήλικη ηλικία. Ο έφηβος βλέπει ότι δεν είναι το παιδί που ήταν αλλά ούτε ακόμη ο ενήλικας που θα ήθελε να γίνει. Αυτό δημιουργεί πολλές φορές σύγκρουση με τον ίδιο τους τον εαυτό. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο έφηβος την εφηβεία του εξαρτάται από την εικόνα που έχει για τον εαυτό του και για τη ζωή. Δεν ακολουθούν όλοι οι έφηβοι την ίδια πορεία ούτε λύνουν τις συγκρούσεις που τους δημιουργούν οι συναισθηματικές και σωματικές αλλαγές με τον ίδιο ρυθμό και τον ίδιο τρόπο. Θα πρότεινα λοιπόν αρχικά να σκεφθείτε ότι ίσως ο γιος σας έχει λίγο διαφορετικούς ρυθμούς σε σχέση με άλλους συνομηλίκους του ως προς την επίλυση αυτών των συγκρούσεων. Ακόμη, θα πρότεινα να καλλιεργείτε ως γονιός ένα κλίμα ενθάρρυνσης και εμπιστοσύνης προς τον έφηβο γιο σας. Δείξτε του ότι τον δέχεσθε όπως είναι, αποφεύγετε να τον συγκρίνετε με άλλα παιδιά της ηλικίας του. Οι συγκρίσεις καμιά φορά είναι σαν χαστούκι. Δώστε προσοχή στα θετικά σημεία και στα προσόντα του. Δείξτε του ότι καταλαβαίνετε τα συναισθήματα λύπης που τον βλέπετε να έχει και καλέστε τον να αναζητήσει τρόπους για να λύσει τα προβλήματα του. Εάν θέλει να παραμείνει λυπημένος σεβασθείτε την απόφαση του. Αποφύγετε να αναλαμβάνετε δικές του υπευθυνότητες, αποφύγετε αισθήματα ενοχής. Εάν η λύπη του επιμένει αναζητήστε βοήθεια ειδικού.</p>
<p class="yiv3481715368msonormal" style="text-align: justify;"> </p>