Οικογένεια: Πώς να πειθαρχήσεις το παιδί σου χωρίς φωνές

<p style="text-align: justify;"><strong>Η καλύτερη μέθοδος να πειθαρχήσουν τα παιδιά χωρίς να φωνάξεις</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Η στρατηγική σας – Επιβάλλετε συνέπειες</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Το γεγονός ότι σχεδόν για κάθε ανθρώπινη ενέργεια υπάρχουν συ¬νέπειες, είναι το ισχυρότερο όπλο του γονιού. Όταν πρόκειται για παιδιά, υπάρχουν δυο είδη συνεπειών: οι φυσικές και οι λογικές.</p>
<p style="text-align: justify;">Φυσικές συνέπειες.</p>
<p style="text-align: justify;">Όπως υποδηλώνει τ’ όνομά τους, είναι γεγονότα που συμβαίνουν μόνα τους, όταν τα παιδιά σας κάνουν ή δεν κάνουν κάτι – χωρίς καμιά δική σας επέμβαση.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Παράδειγμα:</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>5.            Αν αφήσετε το γάντι του μπέιζμπολ έξω, στη βροχή, θα χαλάσει.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>6.            Αν δεν φάτε το φαγητό σας, θα πεινάτε.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>7.            Αν δεν φορέσετε μπουφάν στο σχολείο, θα πουντιάσετε.</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Λογικές συνέπειες</p>
<p style="text-align: justify;">Καμιά φορά, οι φυσικές συνέπειες είναι ή πολύ επικίνδυνες ή ακα¬τάλληλες, πρέπει λοιπόν να καταφύγετε σε συνέπειες οι οποίες έχουν κάποια λογική σχέση με τη συμπεριφορά που θέλετε να διορθώσετε. Οι γονείς ενεργοποιούν αυτές τις συνέπειες για να διδάξουν στα παιδιά ότι οι πράξεις τους θα έχουν επιπτώσεις, και πως είναι υπεύθυνα για τη συμπεριφορά τους.</p>
<p style="text-align: justify;">Παράδειγμα:</p>
<p style="text-align: justify;">8.            Αν δεν μαζευτείτε μέσα, θα κάνετε μια βδομάδα να ξαναβγείτε.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">9.            Αν δεν ετοιμαστείτε σε πέντε λεπτά, δεν θα σας πάρω μαζί μου στη γιαγιά.</p>
<p style="text-align: justify;">10.          Αν με κάνετε ρεζίλι στο κατάστημα, δεν θα ξαναβγείτε για ψώνια, ώσπου να μάθετε πώς φέρεται ο κόσμος.</p>
<p style="text-align: justify;">Για να λειτουργήσουν οι φυσικές και λογικές συνέπειες, πρέπει να τηρηθούν οι παρακάτω κανόνες:</p>
<p style="text-align: justify;">1.            Οι συνέπειες πρέπει να έχουν σχέση με τη συμπεριφορά.</p>
<p style="text-align: justify;">2.            Όταν είναι δυνατόν, πρέπει να προσφέρονται δυνατότητες επιλογής.</p>
<p style="text-align: justify;">3.            Το παιδί πρέπει να ξέρει ότι έχει και δεύτερη ευκαιρία για να βελτιωθεί.</p>
<p style="text-align: justify;">4.            Η στάση σας πρέπει να είναι διδακτική και ο τόνος σας φιλικός. Αυτό θα γίνει πιο εύκολο, αν δεν αφήσετε να παρεισφρύσουν στο πρόβλημα ο εγωισμός ή τα συναισθήματά σας. Αν νιώσετε ότι θυμώνετε, δεν είναι καλή στιγμή για να εκθέσετε λογικές συνέπειες.</p>
<p style="text-align: justify;">Σεβασμός – Οχι τιμωρία</p>
<p style="text-align: justify;">Η τιμωρία έχει μια λεπτή -αλλά πολύ σημαντική- διαφορά από τις συνέπειες. Ενώ οι συνέπειες σχετίζονται άμεσα με τις πράξεις του παιδιού, η τιμωρία εμπεριέχει μια χροιά αυθαιρεσίας: «Αφού δεν έφαγες το φαγητό σου, δεν θα δεις τηλεόραση». «Α, κατάλαβα», σκέφτεται το παι¬δί, «θέλεις να με κάνεις να υποφέρω». Η τιμωρία, λοιπόν, ενώ ανακουφίζει προς στιγμή τους γονείς (ιδίως όταν είναι θυμωμένοι), στην πραγματικότητα δεν διδάσκει τίποτα στο παιδί. Τα παιδιά ξέρουν ότι δεν πρέπει να κάνουν κάτι, δεν ξέρουν όμως γιατί δεν πρέπει να το κάνουν.</p>
<p style="text-align: justify;">Ωστόσο, το χειρότερο σε ό,τι αφορά την τιμωρία είναι ότι αποθαρρύνει και υποδηλώνει έλλειψη σεβασμού. Η τιμωρία λέει στα παιδιά σας ότι τα έκαναν θάλασσα και σας απογοήτευσαν, κι αυτό τα αποθαρρύνει. Η έλλειψη σεβασμού προέρχεται από τους γονείς που επι¬βάλλουν στα παιδιά τη θέλησή τους, συχνά με τρόπο ταπεινωτικό. Ακόμα κι αυτό που μερικοί αποκαλούν «μία στα μαλακά», δείχνει έλ¬λειψη σεβασμού. Πιστεύουμε ότι πρέπει να συμπεριφέρεστε στα παιδιά με τον ίδιο σεβασμό που θα θέλατε να δείχνουν σ’ εσάς οι άλλοι. Γι’ αυτό δεν πιστεύουμε στη σωματική τιμωρία.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Η τιμωρία εμπεριέχει κι έναν ακόμα κίνδυνο: ότι μπορεί να σας αντιπαθήσουν τα παιδιά σας. Μπορεί να πάρει τη μορφή διαμάχης ανάμεσα σε δυο άτομα -η θέλησή μου ενάντια στη δική σου- ενώ η απο¬τελεσματική χρήση των συνεπειών δίνει την έμφαση στο παιδί και στη συγκεκριμένη περίσταση.</p>
<p style="text-align: justify;">Ενθάρρυνση – Για βελτιωμένη αυτοεκτίμηση</p>
<p style="text-align: justify;">Κρατήσαμε για το τέλος το πιο σημαντικό μέρος του έργου του γονιού. Η ενθάρρυνση κάνει τα παιδιά να νιώθουν όμορφα με τον εαυτό τους (ακόμα κι όταν έχουν κάνει λάθος), ενώ όταν τα αποθαρρύνετε νιώθουν πως ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα είναι ποτέ αρκετό.</p>
<p style="text-align: justify;">Ένας τρόπος για ν’ αντιμετωπίσετε την ανάρμοστη συμπεριφορά και την αποτυχία του παιδιού, είναι να διαχωρίσετε την πράξη από τον δράστη. Παράδειγμα, αν το παιδί αναποδογυρίσει ένα ποτήρι γά¬λα, μην του πείτε πως είναι απρόσεκτο. Δοκιμάστε μια πιο θετική προ¬σέγγιση: «Μου φαίνεται πως έχυσες το γάλα σου. Έλα να το καθαρίσουμε και θα πιεις άλλο». Έτσι, από πιθανή αιτία αποθάρρυνσης, το «ατύχημα» μετατρέπεται σε εμπειρία από την οποία το παιδί κάτι θα αποκομίσει.</p>
<p style="text-align: justify;">Μπορούμε να ενθαρρύνουμε το παιδί με κάθε μας εκδήλωση. Στην πραγματικότητα, η διαφορά μεταξύ μιας ενθαρρυντικής και μιας απο- θαρρυντικής δήλωσης ή ενέργειας μπορεί να είναι πολύ αμυδρή. Παράδειγμα, η διαφορά του «Δεν είναι κακό, αν όμως κάνεις αυτό κι εκείνο, θα γίνει τέλειο» (αποθάρρυνση) από το «Είναι απίθανο, πρέπει να σ’ άρεσε πάρα πολύ, για να το καταφέρεις έτσι καλά» (ενθάρρυνση).</p>
<p style="text-align: justify;">Οικογενειακή Δημοκρατία</p>
<p style="text-align: justify;">Η εποχή του αυταρχισμού έχει περάσει. Σήμερα ζούμε στην εποχή της δημοκρατίας, που ο Ουίνστον Τσόρτσιλ χαρακτήριζε «το χειρότeρο σύστημα – εκτός απ’ όλα τα υπόλοιπα». Κάποιοι δεν έχουμε ακόμα καταλάβει ότι τα μέλη της κοινωνίας μας βαίνουν προς την κοινωνική εξίσωση. Αυτό είναι ιδιαιτέρως δύσκολο, όταν πρόκειται για τα παιδιά μας. «Δεν είμαστε ίσα κι όμοια», ξεφυσάμε με αγανάκτηση, εννοώντας τα παιδιά. «Είμαι πιο μεγάλος και πιο έξυπνος, κι εγώ τα ταΐζω». Αλήθεια είναι όλα. Όμως, ισότητα δεν σημαίνει πως όλοι είναι ;IDIOI. Όλοι μας έχουμε διαφορετικό επίπεδο γνώσεων, πείρας, σωματικής δύναμης και προσόντων. Όταν ενστερνιζόμαστε την ιδέα της ισότητας, εκδηΧώνουμε σεβασμό για όλους τους ανθρώπους και τους αντιμετωπίζουμε με την αξιοπρέπεια που δικαιούνται, ως μέλη της ανθρώπινης φυλής.</p>
<p style="text-align: justify;">Το κλειδί των δημοκρατικών διαδικασιών, σε όλες τις εκφάνσεις τους, συμπεριλαμβανομένης και της ανατροφής των παιδιών, είναι η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων. Αυτό είναι το πιο δύσκολο σημείο. Ρωτήστε όποιον δικτάτορα θέλετε – δύσκολα παραιτείται κανείς από την απόλυτη εξουσία. Πώς όμως θα μάθουν τα παιδιά σας να λύνουν προβλήματα ή να διδάσκονται από τα λάθη τους, αν τα κάνετε όλα εσείς για λογαριασμό τους;</p>
<p style="text-align: justify;">Η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων και η επακόλουθη, από κοινού, τήρησή τους, φέρνει τις οικογένειες πιο κοντά. Κατευνάζει, επίσης, τις μόνιμες λεκτικές αντιπαραθέσεις που μπορούν να εκφυλίσουν τη ζωή κάποιων οικογενειών σε τηλεοπτικές κωμωδίες – χωρίς το μαγνητο¬σκοπημένο γέλιο. Αλλά η συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων χρειάζεται υποδομή. Και η υποδομή είναι η οικογενειακή συγκέντρωση.</p>
<p style="text-align: justify;">Μια λέξη ενθάρρυνσης</p>
<p style="text-align: justify;">Το πιο σημαντικό -να θυμάστε- είναι πως οι γονείς πρέπει να προσπαθούν να γίνονται τα πράγματα καλύτερα, όχι τέλεια. Για να το πετύχετε, χρειάζεστε προγραμματισμό. Αν εφαρμοστούν με επιμονή, οι συνοπτικές στρατηγικές που υποδεικνύουμε σ’ αυτό το βιβλίο θα σας επιτρέψουν ν’ αντιμετωπίσετε προβλήματα τη στιγμή που ανακύπτουν, και να ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να συμμετάσχουν στη λύση. Μπορεί τα παιδιά σας να μη γίνουν αγγελάκια χωρίς φτερά, αλλά η οικογένειά σας θα μπει στον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον.</p>

Σχετικά άρθρα