<p>Αναγνώστριά μας ζητά τη βοήθεια των ειδικών μας: </p>
<p style="text-align: justify;"><span>ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΦΕΤΟΣ ΘΑ ΠΑΕΙ ΠΡΟΝΗΠΙΑΟ.ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ. ΤΟ ΣΥΖΗΤΗΣΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΕΙΠΑΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΧΩΡΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΠΑΙΔΙΑ.ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ</span>ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΜΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΟΤΑΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙΟΤΑΝ ΟΜΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΑΥΤΟ ΕΓΩ ΤΟ ΠΕΡΝΩ ΚΑΙ ΦΕΥΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΖΗΛΕΥΕΙ. ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΕΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ Η ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΩΣΤΕ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p><strong>Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απαντά η Μαρκέλλα Καπλάνη</strong></p>
<p><strong>M.A. Κλινικής-Συμβουλευτικής Ψυχολογίας Pg.Cert. Ειδικής Αγωγής, B.Sc. Ψυχολογίας</strong></p>
<p><strong>Μέλος Αμερικάνικου Συλλόγου Ψυχολόγων</strong></p>
<p><img src="/contentfiles/DrouzaPhotos/mk.jpg" alt="" width="99" height="99" /></p>
<p><span>Είναι πολύ θετικό που συζητήσατε με τους γονείς του άλλου παιδιού και λογική η αντίδρασή σας ως μητέρα. Παρ΄ όλα αυτά, ενώ είναι ιδανικό να παρέχουμε προστασία στα παιδιά και ακόμη καλύτερο να έχουμε το νου μας στο τι συμβαίνει και να ενδιαφερόμαστε πραγματικά, είναι επίσης εύκολο να ξεπεράσουμε τα όρια και να φτάσουμε στην υπερπροστατευτικότητα. Αυτό που περιγράφετε είναι φαινόμενο που θα συναντήσει γενικά το παιδί σας στην ζωή του, και εντός σχολείου μα και στην ευρύτερη κοινωνία. Βγάζοντας τον/την από την κατάσταση, δεν τον/την βοηθάτε να μάθει να αντιμετωπίζει τα προβλήματά του μα αντιθέτως είναι πιθανό να λαμβάνει το μήνυμα πως είναι πιο εύκολο να αποφεύγει τις δύσκολες καταστάσεις. Αν και είναι μικρό σε ηλικία, θα σας πρότεινα να μιλήσετε με το παιδί σας και αρχικά να δείτε πως νιώθει το ίδιο για την κατάσταση. Ύστερα μπορείτε να του προτείνετε μερικές πιθανές λύσεις οι οποίες θα χτίσουν την διεκδικητικότητά του και να του υπενθυμίσετε πως ότι χρειαστεί είστε πάντα διαθέσιμη να έρθει να το συζητήσει μαζί σας και να επέμβετε αν είναι απαραίτητο. Αποφύγετε να χρησιμοποιήσετε επίθετα του στιλ «εσύ είσαι ‘δυνατός’ και δε πρέπει να τον αφήνεις να σε κάνει ότι θέλει» γιατί έτσι θα λάβει το μύνημα πως αν δεν καταφέρει να επιβληθεί είναι αδύναμος και, επομένως, μη αποδεκτός από εσάς. Στην προσπάθειά του, επίσης, να δείξει δυνατός ώστε να έχει την αποδοχή σας, και αν δεν νιώθει πως έχει αρκετά εφόδια για να το καταφέρει αυτό, μπορεί να αναπτύξει επιθετικότητα. Προτεινόμενο είναι, λοιπόν, να μη σχολιάζουμε τον χαρακτήρα ή την προσωπικότητα του παιδιού μα να μιλάμε για πράξεις, π.χ. «Όταν συμβαίνει αυτό που σε ενοχλεί θα μπορούσες να μιλήσεις στον φίλο σου και να του εξηγήσεις πως νιώθεις – πως σου φαίνεται αυτό – εύκολο, δύσκολο; Εναλλακτικά θα μπορούσες να… Εσύ τί πιστεύεις;» Αν το πρόβλημα συνεχιστεί και το σας παιδί είναι εμφανώς στεναχωρημένο, τότε θα μπορούσατε να πιάσετε και τους δύο και να τους βοηθήσετε να κάνουν μια εποικοδομητική συζήτηση με την βοήθεια και καθοδήγησή σας.</span></p>