<p class="intro" style="text-align: justify;">Ο υπεροπτικός γιάπης που τα ’χει όλα και κάνει καζούρα με το καλοκάγαθο, αργόστροφο κι ανυποψίαστο «θύμα» του, χάνουν το καθιερωμένο «δείπνο ηλιθίων» –κερδίζουν, όμως, άκοπα το γέλιο του θεατή…</p>
<p style="text-align: justify;">Ο Πιέρ Μπρονσάρ (Λερμίτ) είναι μεγαλόσχημος εκδότης βιβλίων, παίζει γκολφ και γενικά το φυσάει το ελιτίστικο παραδάκι. Κι όπως αντιλαμβανόμαστε στην έξυπνα γρήγορη σεκάνς προ τίτλων (το μοναδικό κομμάτι του φιλμ με εξωτερικά πλάνα), κάθε Τετάρτη βράδυ, ο Πιέρ και οι εξίσου «έχοντες και κατέχοντες» παλιόφιλοί του διοργανώνουν ένα «δείπνο ηλιθίων». Όπου, καθένας από τους παλιόφιλους φέρνει έναν ανυποψίαστο ψιλοάγνωστο που διακρίνεται για τη… βλακεία του (ένας, ας πούμε, είναι συλλέκτης μπούμερανγκ και μιλάει εμβριθώς γι’ αυτά, λες και πρόκειται για ό,τι σπουδαιότερο επί γης). Μετά, οι παλιόφιλοι, αφού έχουν θεοδιασκεδάσει όλο το βράδυ με τις κρετίνικες κουβέντες των αμέριμνων ηλιθίων «τους»,  αναδεικνύουν αναμεταξύ τους τον… πρωταθλητή της βραδιάς. Η Τετάρτη πλησιάζει, το λοιπόν, κι ο Πιέρ «ανακαλύπτει» τελευταία στιγμή (μετά από «πάσα» έτερου φίλου) τον Φρανσουά Πινιόν (Βιγιερέ). Έναν κοντόχοντρο γυαλάκια με φαλάκρα και σχεδόν μόνιμο χαμόγελο, που είναι εφοριακός και κανονικό περιβόλι (…καλοκάγαθης βλακείας). Ο Πιέρ, λοιπόν, καλεί τον ηλίθιο-κελεπούρι σπίτι του για ένα ποτό γνωριμίας πριν το κοινό δείπνο σε σπίτι άλλου φίλου. Πρόσχημα της πρόσκλησης, κάτι αφελείς μινιατούρες πασίγνωστων μνημείων (το Γκόλντεν Γκέιτ του Σαν Φρανσίσκο, ο Πύργος του Άιφελ κ.τ.τ) που φτιάχνει ο Πινιόν με σπίρτα… Ένα τρομερό λουμπάγκο της τελευταίας στιγμής, ωστόσο, θα καθηλώσει τον σαρκαστικό οικοδεσπότη στο σπίτι του. Παρέα με τον ηλίθιό του…<br /> Υπακούοντας σε έναν υποδειγματικό εσωτερικό ρυθμό, sine qua non κάθε πετυχημένης κωμωδίας, που υπηρετείται λαμπρά και από το σπιντάτο και λογοπαιγνιώδες σενάριο, αλλά και από το πρωταγωνιστικό δίδυμο, η ταινία κεντάει κανονικά. Διότι κάθε φορά που ο Πινιόν ετοιμάζεται να φύγει από το διαμέρισμα, όλο κάτι προκύπτει και κρίνεται απαραίτητη η παρουσία του. Βασικά, εκείνο που προκύπτει είναι ότι η γυναίκα του Πιέρ (Βαντερνότ) του ανακοινώνει τηλεφωνικά ότι τον αφήνει –έχει μπουχτίσει η γυναίκα με τα παιδιαρίσματά του. Ε, και το πόσο περιπλέκει, άθελά του, την κατάσταση ο ηλίθιος-αστέρι, δεν περιγράφεται. Μέχρι και στα δίχτυα της εφορίας παρά λίγο να στείλει τον οικοδεσπότη του… Το κατακαλύτερο, όμως, είναι πως σε όλη τη διάρκειά της, η ταινία δεν κανιβαλίζει ανέξοδα τον «ηλίθιο». Τον αφήνει, βέβαια, να… ξεδιπλώσει όλα του τα «προσόντα», αλλά μονίμως αφήνει να αιωρείται η απορία για το ποιος είναι τελικά ο ηλίθιος. Το δε κερασάκι είναι πως λίγο πριν το τέλος, απάνω που έχει αρχίσει ένα μετρίως συγκινητικό αποκαλυπτήριο περί του τι πραγματικά συμβαίνει και πας και συ να ταυτιστείς με τον ηλίθιο-θύμα, έρχεται το φινάλε και (ξανα)βάζει τα πράματα στη θέση τους. Μην το συζητάτε: ωραιότατη θερινή σινεμαδιά!</p>
<p style="text-align: justify;"><iframe src="http://www.youtube.com/embed/D9r2sgrZv_0" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">tospirto.net</p>