Ο Ολυμπιακός είναι πια αποδεδειγμένα ένα κλαμπ που δεν οραματίζεται – όπως τόσα χρόνια – να βαδίσει στα πρότυπα των πορτογαλικών ομάδων όσον αφορά στη μεταγραφική πολιτική του, αλλά το κάνει ήδη…

 

Έχει πουλήσει ακριβά τον Μήτρογλου, τον Μιραλάς, τον Φέισα, τον Φετφατζίδη, τον Τζιμπούρ, τον Αμπντούν, ποδοσφαιριστές για τους οποίους έδωσε λίγα ή ελάχιστα ή τίποτα…

 

Έχει ανεβάσει κατακόρυφα την αγοραστική αξία του Μανωλά, του Σάμαρη, του Χολέβα, του Μανιάτη για τους οποίους είχε ξοδέψει λίγα έως ελάχιστα…

 

Ετοιμάζει ήδη τους επόμενους αστέρες του για «εκτόξευση» τιμής, τόσο από το εξωτερικό (Μαζουακού, Ελαμπντελαουί, Κασάμι, Ντοσεβί, Μπενίτες) όσο και από την Ελλάδα (Κολοβό, Μπουχαλάκη, Διαμαντάκο)

 

Το παλεύει σοβαρά και επαγγελματικά με την ενίσχυση του σκάουτινγκ και των Ακαδημιών ώστε να διευκολύνει τη δουλειά του για την ανίχνευση ποδοσφαιρικού «χρυσού». 

 

Τηρεί σκληρή διαπραγματευτική στάση όταν πρόκειται να αγοράσει κάποιο νέο ταλέντο από την εγχώρια ή τη διεθνή αγορά. Κι ακόμα σκληρότερη όταν πρόκειται να παραχωρήσει έναν παίκτη του σε σύλλογο του εξωτερικού. 

 

Δεν ξεχνάει τις μεταγραφές-ονόματα, όπως η περσινή του Σαβιόλα και οι φετινές του Αφελάι και του Αμπιντάλ. 

 

Έχει έναν προπονητή που ενδιαφέρεται για την προώθηση νέων παικτών το ίδιο με τα αποτελέσματα και τη δική του προβολή (όπως κάθε ξένος που εργάζεται στην Ελλάδα). 

 

Σε αυτό το μηχανισμό είναι προφανές ότι θα γίνουν λάθη, αστοχίες και παραλείψεις. Αλλά από τη στιγμή που ο σκοπός είναι να συνεχιστεί η εγχώρια κυριαρχία, να προχωρήσει η πρόοδος στον ευρωπαϊκό ανταγωνισμό και να υπάρχει επιχειρηματική υγεία στην εταιρεία, καταλαβαίνει κανείς ότι ο Ολυμπιακός είναι σε καλό δρόμο ώστε να συνεχίζει να παράγει ποδοσφαιρικό «χρυσάφι», βγάζοντας το «λάδι» στους άλλους…