Η μεταγραφή του Ανδρέα Σάμαρη στην Μπενφίκα είναι εξέλιξη από αυτές που παραδοσιακά δημιουργούν στον κόσμο μια πικρή γεύση. Με την έννοια ότι φεύγει ένας διεθνής Έλληνας σε εξαιρετική αγωνιστική κατάσταση και σε ιδανική ηλικία. Το ίδιο είχε συμβεί στον Ολυμπιακό και παλιότερα με τον Γεωργάτο, τον Γιαννακόπουλο ή πιο πρόσφατα με τον Τοροσίδη, τον Φετφατζίδη και τον Μήτρογλου . 

 

Μπορεί, ωστόσο, εύκολα να καταλάβει κανείς ότι από κάθε άποψη θα ήταν λάθος να έλεγε ο Ολυμπιακός όχι στους Πορτογάλους. Ή να πει όχι σε κάποια πρόταση για τον Μανωλά που θα ξεπερνά τα 10 εκ. ευρώ. 

 

Όχι μόνον από επιχειρηματικής πλευράς, καθώς είναι αυτονόητο ότι όταν παίρνεις σχεδόν τσάμπα έναν παίκτη και μέσα σε μια σεζόν τον παραχωρείς με διψήφιο νούμερο σε εκατομμύρια ευρώ, έχεις κάνει το απόλυτο deal. 

 

Δεν μιλάμε για μια απλά καλή συμφωνία, αλλά για «εκτόξευση». Κι αυτό πιστώνεται τόσο στις μεταγραφικές επιλογές της διοίκησης (που ήδη επενδύει στον επόμενο Σάμαρη, με τους Μπουχαλάκη, Κολοβό, Φορτούνη, Διαμαντάκο κ.α.), όσο και στον τρόπο διαχείρισης των νέων παικτών από τον Μίτσελ. 

 

Κι αλλιώς να το δει κανείς, από την πλευρά των παικτών δηλαδή, η προοπτική να παίξουν για μεγαλύτερα συμβόλαια σε διεθνές περιβάλλον και ανώτερα του ελληνικού πρωταθλήματα, αποτελεί σημαντικό κίνητρο για να γίνουν τέτοιου είδους μεταγραφές και σημαντικό λόγο για να μην είναι ευχαριστημένοι οι ποδοσφαιριστές αν δεν γίνουν οι μεταγραφές τους. 

 

Το μυστικό για τον Ολυμπιακό είναι να έχει την ευχέρεια να κάνει εύστοχες επιλογές παικτών με προοπτική θεαματικής ανέλιξης, με έμφαση στη δουλειά των Ακαδημιών του και του σκάουτινγκ. Για να αξιοποιεί στις αγωνιστικές υποχρεώσεις του αυτούς τους παίκτες που επιλέγει και να είναι πάντοτε εύρωστος και άνετος στις νέες επενδύσεις του.

 

Ουσιαστικά, δηλαδή, για να είναι πάντα κερδισμένος…