Είδαμε το Lucy που παίζεται στους κινηματογράφους

<p style="text-align: justify;">Η Λούσι είναι μια απλή κοπέλα που βρίσκεται άθελά της μπλεγμένη με την κινέζικη μαφία. Αρχικά ανήμπορη να αντιδράσει, μεταμορφώνεται χάρη σε ένα καινούργιο και πανίσχυρο ναρκωτικό σε φονική μηχανή με υπεράνθρωπες δυνατότητες. Άλλη μία χαβαλο-περιπέτεια με θηλυκό άγγιγμα και την υπογραφή του Λικ Μπεσόν («Νικίτα», «Το Πέμπτο Στοιχείο» ), αυτήν τη φορά με έντονες φιλοσοφικές αναζητήσεις.</p>
<p style="text-align: justify;">Μια σέξι γκόμενα με όπλο στο χέρι. Αυτή είναι η κινηματογραφική φαντασίωση του Λικ Μπεσόν από τα πρώιμα «Λεόν», «Νικίτα» και «Πέμπτο Στοιχείο» μέχρι την «Ιωάννα της Λωραίνης» και τις πρόσφατες «Απίστευτες Περιπέτειες της Αντέλ» ή ακόμη τις «Λησταρχίνες» και την «Colombiana», τις οποίες υπογράφει ως σεναριογράφος και παραγωγός. Στη νιοστή παραλλαγή του ίδιου μοτίβου, λοιπόν, η δυναμική και απόλυτα­ πειστική Σκάρλετ Γιόχανσον (ο βασικός λόγος διεθνούς επιτυχίας της ταινίας ), ως Αμερικανίδα φοιτήτρια Λούσι η οποία κάνει το λάθος delivery, μπλέκει από νωρίς με την κινεζική μαφία της Ταϊπέι. Έτσι, μετά την κωμικοτραγική συνάντησή της με τον κ. Γιάνγκ και τους μπράβους του, βρίσκεται με ένα πακέτο καινούργιου και πανίσχυρου ναρκωτικού στην κοιλιά της, στην οποία θα δεχτεί μια μοιραία κλοτσιά. Καθώς η γαλάζια ουσία κυλάει­ ανεξέλεγκτα πλέον στο αίμα της, μεταμορφώνεται σε μια φονική μηχανή με υπεράνθρωπες δυνατότητες, η οποία μπορεί να χρησιμοποιεί όλο και μεγαλύτερο ­ποσοστό του εγκεφάλου της αντί του 10% του συνηθισμένου ­ανθρώπου. <br /> Προσπαθώντας να ισορροπήσει πάνω σε ένα εντελώς προσχηματικό σενάριο αλλά και ταυτόχρονα ανάμεσα στην εύθυμη παρωδία και την αξιόπιστη ταινία δράσης, η «Lucy» επαναλαμβάνει απλώς τη χιλιοϊδωμένη συνταγή της χαβαλο-περιπέτειας χωρίς να νιώθει αφηγηματικές ενοχές για τις κόμικς υπερβολές, την ψευδο-επιστημονική αφέλεια και την αντιρεαλιστική γραφικότητά της. Η Γιόχανσον, μάλιστα, παίζει χαριτωμένα (μια «μέσα» και μια «έξω» ) με το σχηματικό ρόλο της, προσθέτοντάς του τη ζητούμενη… αβάσταχτη ελαφρότητα. Μόνο που η αρχικά αόρατη σοβαροφάνεια, η οποία με την εξέλιξη της πλοκής κερδίζει διαρ­κώς έδαφος και κορυφώνεται σε ένα εκνευριστικότατο, μακρύ σε διάρκεια, αλά «2001. Η Οδύσσεια του Διαστήματος» φιλοσοφικό (; ) φινάλε, αφαιρεί κρίσιμους πόντους από το διασκεδαστικό, σαρκαστικό κι exploitation χαρακτήρα του φιλμ, που μάταια επιχειρεί να μας πείσει να το πάρουμε –έστω ένα κομμάτι του– στα σοβαρά. Μια έννοια η οποία ­βρίσκεται έτη φωτός μακριά από τον κινηματογραφικό γαλαξία του Λικ Μπεσόν.</p>
<p style="text-align: justify;"><iframe src="http://www.youtube.com/embed/8YbY_6FLtHs" frameborder="0" width="425" height="350"></iframe></p>
<p style="text-align: justify;">athinorama</p>

Σχετικά άρθρα